ပိုေကာင္းတဲ့ဘ၀တစ္ခုအတြက္ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားကို စြန္႔ခြာခဲ့ရမယ္လို႔ အမိေျမက စတင္ထြက္ခြာတဲ့ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ကေတာ့ လူငယ္ဘ၀မွာပဲရွိေသးတဲ့ ဂ်ဴရက္ တစ္ေယာက္မေတြးမိခဲ့ဘူး။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ အျပင္ထြက္ခဲ့တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတဲ့ ၂၂ ႏွစ္သားဟာ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ေတြကို အမိေျမမွာထားခဲ့ၿပီး အနာဂတ္ကို မဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ့အစိုးရလက္ေအာက္က စြန္႔ခြာခဲ့တယ္။
၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြနဲ႔ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ အဲဒီတုန္းက ဆလုိဗက္နယ္ ဘရာတီဆလာဗားက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ဟာ သူ႔ဟာနဲ႔သူေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေလးေတြ ရွိခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကာပါသီယန္ေတာင္နိမ့္ပိုင္းေတြက ေရခဲကန္ေတြမွာ ေက်ာင္းတုန္းက ေရခဲျပင္ေဟာ္ကီ ကစားခဲ့တာေတြ၊ ေသာၾကာညေတြမွာ ဒင္းႏ်ဳျမစ္ ဘယ္ဘက္ကမ္းပါးမွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ စကားတြတ္ထုိးခဲ့တာေတြ၊ စေန တနဂၤေႏြဆို တက္ထရာေတာင္တန္းေတြဆီ ရထားနဲ႔သြားၿပီး ႏွင္းေလွ်ာစီးခဲ့၊ စက္ဘီးစီးခဲ့တာေတြေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အရာရာတိုင္းဟာ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိေနခဲ့တယ္။ လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ ရွိေနေပမဲ့ မရႏုိင္ခဲ့တဲ့အရာေတြေပါ့။ ဘရာတီဆလာဗားရဲတိုက္ေတာင္ကေနၾကည့္ရင္ ဂ်ဴရက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဒင္းႏ်ဳတစ္ဖက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ၾသစႀတီးယား လယ္ကြင္းေတြနဲ႔ရြာေတြကို ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ေမွ်ာ္စင္ေတြေပၚကေန လက္နက္ကိုင္ေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့စစ္သားေတြက စက္ဘီးစီးၿပီး ခရီးသြားခ်င္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ဆႏၵကို ကန္႔သတ္ထားခဲ့တယ္။ သူ႔အဘိုးအဘြားေတြ ေခတ္တုန္းကလုိ ၾသစႀတီးယား-ဟန္ေဂရီကိုရထားနဲ႔သြား၊ ဟမ္းဘာ့ဂ်္နဲ႔ဘရီမင္ကို သေဘၤာစီးၿပီး ခရီးဆက္လုိ႔ အေမရိကအထိ သြားလို႔ရတဲ့ခရီးမ်ဳိးကို သူလည္းသြားဖူးခ်င္ခဲ့တာ။
အခြင့္အေရးေတြက ၁၉၆၇ ေႏြရာသီမွာ သူ႔ဆီကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဂ်ာမနီမွာစာသြားသင္ဖို႔။ အဲဒီမွာပဲ နယူးေယာက္ကလာတဲ့ အန္နီတာဆိုတဲ့ မိန္းမပ်ဳိနဲ႔သူေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေႏြရာသီကုန္လို႔ သူ ဘရာတီဆလာဗားကိုျပန္တဲ့အခ်ိန္ အန္နီတာကေတာ့ဂ်ာမနီမွာပဲ အဂၤလိပ္စာျပရင္းက်န္ခဲ့တယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ စာေတြအျပန္အလွန္ေရးခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ာမန္လိုေပါ့။
အ့ံအားသင့္စရာေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြဟာ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားကို ေနာက္လေတြမွာေရာက္လာခဲ့တယ္။ အလက္ဇႏၵားဒူစက္ရဲ႕ Human Face Of Socialism တို႔၊ 'ပရက္ဂ္ေႏြဦး'တို႔က ေဆာင္ယူလာခဲ့တဲ့ရလဒ္ေတြေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ေႏြရာသီမွာ ဂ်ဴရက္ဟာ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကိုသြားဖို႔ အခြင့္အေရးရခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာ္ေ၀ပါ့။ သံုးေလးပတ္ေလာက္ေနဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အ၀တ္နည္းနည္းကို ထုပ္ပိုးၿပီးသူထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္မလာႏုိင္ခဲ့တာ ၁၂ ႏွစ္ ၾကာသြားတယ္။
၀ါေဆာစာခ်ဳပ္၀င္ႏုိင္ငံေတြက တင့္ကားေတြ ၁၉၆၈ ၾသဂုတ္ ၂၁မွာ ဘရာတီဆလာဗားကို ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဂ်ဴရက္ဟာ သူ႔ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲသြားေစမဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်ခဲ့တယ္။ ဂ်ာမနီ၊ အာခ်န္က နည္းပညာတကၠသိုလ္မွာ စေကာလားရွစ္ ေလွ်ာက္တာရခဲ့တယ္။ ဂ်ာမန္ေတြက သူ႔ကိုႏုိင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ အန္နီတာနဲ႔သူျပန္ေတြ႔ရၿပီ။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ နယူးေယာက္က ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ သူတုိ႔လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူတစ္ရာေလာက္တက္ေပမဲ့ ဂ်ဴရက္မိသားစုကေတာ့ တစ္ေယာက္မွမပါခဲ့ဘူး။ အာခ်န္ကိုျပန္လာၿပီး သင္ခန္းစာေတြကို အၿပီးသတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဒီမွာေမြးခဲ့ၾကတယ္။ အေမရိကန္ကိုေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဂ်ဴရက္ဟာ သူ႔အဘိုးေတြလက္ထက္ကလုပ္ခဲ့သလို သူငယ္ငယ္ကတည္းက အိပ္မက္မက္ခဲ့တဲ့ အတၱလႏၲိတ္ခရီးကို ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးနဲ႔ ၁၉၇၂ ေႏြမွာ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ သူ႔အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ မတူတာကေတာ့ ဒီခရီးအၿပီးမွာ အေရွ႕ကိုျပန္မလာခဲ့တာပါပဲ။ ကြန္နက္တီကတ္မွာအေျခခ်တယ္။ ေနာက္ထပ္ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တယ္။ သူ႔နာမည္က အဂၤလိကန္လုိျဖစ္သြားၿပီး ေဂ်းတဲ့။
အတိတ္ကို ျပည္ဖုံးကားခ်ထားခဲ့တယ္။ ခ်က္ေတြ၊ ဆလိုဗက္ေတြ ေရာက္လာတာမ်ားရွိမလားလို႔ လုိက္မရွာေတာ့ဘူး။ သူ႔သားေတြေရာ၊ သူ႔မိန္းမေရာ ဆလုိဗက္လို ေျပာတတ္ဖုိ႔လည္း လိုတယ္လုိ႔ သူမထင္ေတာ့ဘူး။
သူ႔အစ္မတစ္ေယာက္ေတာ့ ခင္ပြန္းနဲ႔ သမီးကိုေခၚၿပီး အေမရိကကို ကူးလာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဘရာတီဆလာဗားတိုက္ခန္းမွာေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ကုန္တယ္။ သူ႔မိဘေတြ ေၾကကြဲစရာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ ရဲေတြက ဂ်ဴရက္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ဂ်ဴရက္ဆီကစာေတြဟာ လမ္းမွာတင္ ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ အိမ္ခန္းသံုးခန္းပါတဲ့ၿမိဳ႕လယ္က အိမ္ကေန အဲဒီတစ္၀က္ေလာက္က်ယ္တဲ့ အိမ္ကေလးကို မိဘေတြေရႊ႕ေပးခဲ့ရတယ္။
၁၉၈၀ မွာေတာ့ အမိေျမကို ျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္က်ၿပီလို႔သူခံစားမိတယ္။ ရန္သူေမြးသလိုျဖစ္တဲ့ အျပန္ခရီးလို႔မစဥ္းစားမိဘဲနဲ႔ေပါ့။ အာဏာပိုင္ေတြက သူ႔ကိုထိန္းသိမ္းထားလုိ႔ရေအာင္ သူ႔အိတ္ထဲကို သံသယရွိဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းလို႔သတ္မွတ္ခံရတာ တစ္ခုခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ထည့္လုိက္တာမ်ဳိးၾကံဳခဲ့ရတယ္။
သူ႔သားေတြနဲ႔အတူ အိမ္အျပန္လမ္းဟာေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာမျဖစ္ခဲ့ရွာဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ ခဏ၀င္တယ္ဆုိရင္ပဲ သူထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ အေမးအျမန္း ခံရေတာ့တာပဲ။ ဟုိတယ္တစ္ခုမွာတည္းတဲ့ အေမရိကန္လိုပဲေျပာတတ္တဲ့သားေတြပါတဲ့ ဂ်ဴရက္တုိ႔မိသားစုဟာ ေငြမာကိုင္ထားတဲ့အေမရိကန္ေတြလို႔ပဲ သတ္မွတ္ခံခဲ့ရတယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္လာဖို႔က ဆယ္စုႏွစ္တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ စစ္ေအးေခတ္ အပ္ကြက္ဝင္ေနတဲ့အေျခအေနက ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားကို ဒံုရင္းဒံုရင္းမွာပဲ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ား ေႏွာင္းပိုင္းအထိ ရွိေနေစခဲ့တယ္။
၁၉၆၈ တုန္းက ျဖစ္ခဲ့သလိုပဲ သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း၊ မိသားစုတစ္စုခ်င္းကေန လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုးအထိ ထင္မထားတဲ့ လားရာဆီကို အမွတ္မထင္ေရြ႕လ်ားသြားခဲ့တယ္။
၁၉၈၉ ႏုိ၀င္ဘာမွာ ဂ်ဴရက္ 'ေဂ်း'ဇက္နစ္ဟာ သံကန္႔လန္႔ကာ ၿပိဳလဲသြားတာကို တီဗြီကထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အိပ္မက္ေတြကိုတားဆီးထားခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အတိတ္နဲ႔ျပန္လည္ဆက္သြယ္ဖုိ႔ကို ကာဆီးထားကဲ့တဲ့ သံကန္႔လန္႔ကာၿပိဳလဲခ်ိန္ကိုေပါ့။ ဂ်ဴရက္ရဲ႕သားႀကီး ရက္ဇက္နစ္ ကေတာ့ အေမရိကန္ေကာလိပ္တစ္ခုက အေဆာင္မွာ ရွိေနခဲ့စဥ္ေပါ့။
၁၉၈၉ ဟာအေျပာင္းအလဲမ်ားရဲ႕ႏွစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ဥေရာပက ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရေတြ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ၿပီး သမိုင္းသစ္ကို ေရွး႐ႈႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ သမုိင္းပညာရွင္ တီမုိသီဂါ တန္အက္ရွ္ကေတာ့ "ပိုလန္မွာ ၁၀ ႏွစ္ၾကာတယ္၊ ဟန္ေဂရီမွာ ၁၀ လ ၾကာတယ္၊ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား မွာေတာ့ ၁၀ ရက္ပဲ ၾကာတယ္"လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၈၉ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၇ ကေန ၂၇ အထိ ၁၀ ရက္ဟာ ကတၱီပါလို႔ထင္ရွားတဲ့ သမုိင္းျဖစ္ရပ္ တစ္ခုအတြက္ လံုေလာက္ခဲ့ပါတယ္။ ပရက္ဂ္ေႏြဦးရဲ႕ အေရးနိမ့္မႈေၾကာင့္ ဆြံ႔အေနတဲ့ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားမွာ ျဖစ္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးရယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ အေျခအေနကေန အေျပာင္းအလဲကို ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ေရြ႕သြားႏုိင္ခဲ့မယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မေမွ်ာ္လင့္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
ဂ်ဴရက္ရဲ႕သားႀကီးရက္ဇက္နစ္ဟာ ကတၱီပါကို ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘရာတီဆလာဗားကို ျပန္ခ်ိန္က်ၿပီဆိုတာသိခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဇန္န၀ါရီအေစာပိုင္းမွာပဲ ဖခင္ရဲ႕ေမြးရပ္ကို ေျခခ်ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဘုိးအဘြားေတြရဲ႕ ဘ၀ကိုေလ့လာၿပီး ဖခင္ဂ်ဴရက္ရဲ႕ အတိတ္ကို နားလည္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဗားကလပ္ေဟဗယ္ရဲ႕ပထမဆံုးမိန္႔ ခြန္းကို ရင္ျပင္ေရွ႕ဆံုးဒုတိယတန္းက နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အေျပာင္းအလဲကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေဟဗယ္တစ္ေယာက္ သမၼတျဖစ္လာတာကို သူတုိ႔သားအဖ ျမင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္သံုးႏွစ္အၾကာမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အဲဒီရင္ျပင္ထဲကို အတူေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ခ်က္နဲ႔ဆလိုဗက္ေတြရဲ႕ကတၱီပါလမ္းခြဲမွာ ရွန္ပိန္ေတြစီးဆင္းေနတာ၊ လူေတြ ကေနၾကတာကို ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီး ဘရာတီဆလာဗားရဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္ကိုၾကံဳခဲ့ရတယ္။
လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ေတာ့ မတုိးတက္ခဲ့ပါဘူး။ ဆလုိဗက္ကီးယား စီးပြားေရးကလည္း မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ အမ်ဳိးသားေရးေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႔ လူထူႀကိဳက္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ အစိုးရဟာ ေနတိုးကို ၀င္ဖို႔ေရာ၊ အီးယူကို ၀င္ဖို႔ပါ အဆင္မေျပျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အထီးက်န္ေအာင္ လုပ္ေနခဲ့ျပန္တယ္။
ဂ်ဴရက္အေဖ ၁၉၉၄ ေႏြဦးမွာ ေလျဖတ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဂ်ဴရက္ေရာ သူ႔သားေတြေရာ သူ႔အေဖ၊ သူတုိ႔အဘိုးရဲ႕ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္မွာ နံေဘးကို မၾကာခဏလာေနဖို႔လြယ္ကူေနခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၉၅ မွာ ဂ်ဴရက္အေဖ ကြယ္လြန္သြားေပမဲ့ ဂ်ဴရက္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါဆိုသလို ျပန္လာျမဲပါ။ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္ျပန္လာတုိင္း သူ႔အတိတ္နဲ႔ ပိုၿပီးဆက္သြယ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ မိသားစုေတြ ျပန္ဆံုၾက၊ အမ်ဳိးေတြ ဘယ္သူဘယ္၀ါနဲ႔ လက္ထပ္သြားၾကတာ၊ ဘယ္သူေတြကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ ဆုိတာေတြေပါ့။ ဂ်ဴရက္ အမ်ဳိးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဥေရာပတစ္လႊားမွာ ခရီးသြားလို႔ရေနပါၿပီ။ ၾသစႀတီးယားမွာ ေစ်း၀ယ္၊ အေနာက္ဥေရာပမွာ စီးပြားေရးလုပ္၊ အေမရိကန္ကို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေပါ့။
ေထာင္စုသစ္ကို အေရာက္မွာေတာ့ ဆလုိဗက္ကီးယားဟာ ေနတိုးနဲ႔ ဥေရာပသမဂၢကို ၀င္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ၁၀ စုႏွစ္ေလးခုၾကာ သမိုင္းစက္ဝန္းကိုအျပည့္လည္ခြင့္မရတဲ့ အေျခအေနကို အဆံုးသတ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းကဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ အေမရိကန္တစ္ေယာက္လို႔ပဲ မိတ္ဆက္တတ္တဲ့၊ စကား၀ဲတယ္ေနာ္လို႔ ေျပာၾကရင္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ အေရွ႕ဥေရာပကလာတာမို႔ပါလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ဂ်ဴရက္၊ အိုမင္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ေဟာ္ကီနဲ႔ တင္းနစ္ကစားသမားေတြထြက္တဲ့ ဆလုိဗက္ကီးယားက လာတာဗ်လို႔ ရဲရဲႀကီးေျပာတတ္ေနပါၿပီ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ဧည့္လမ္းညႊန္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဒင္းႏ်ဳျမစ္ႀကီးအေၾကာင္း ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာတတ္ေနပါၿပီ။ သူ႔သားေတြကိုလည္း ဆလုိဗက္ စကားသင္ေပးတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
မၿပီးေသးတာေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဂ်ဴရက္ဇက္နစ္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အာဏာပိုင္ေတြက ႏိုင္ငံမဲ့ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့လုိ႔ ခိုလႈံခြင့္ယူခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့အရာေပါ့။ ဒါကို ၂၀၁၀ မွာ၊ ကတၱီပါ အလြန္ ၂၁ ႏွစ္မွာ သားျဖစ္သူ ရစ္ဇက္နစ္က ျပန္လည္ရယူဖို႔လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဘရာတီဆလာဗားက အရာရွိအမ်ဳိးသမီးကို ရက္ဇက္နစ္ကေလွ်ာက္ထားထားတာေလးမ်ားက်ၿပီလားလုိ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဂ်ဴရက္တစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံကို စြန္႔ခြာခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက အိပ္မက္ေတာင္မမက္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားကို အစုိးရ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က သူ႔သားကို ေျပာလုိက္ပါတယ္။ "ရွင္ ဆလိုဗက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ"တဲ့။
Ref : Wall Street Journal, Love of Country Lost and Found by Rick Zednikhttp://www.news-eleven.com/
