လတ္တေလာကာလမႇာ ဘယ္ဂ်ာနယ္ပဲလႇန္လိုက္လႇန္လိုက္ မႇတ္ပံုတင္ေလ်ာက္ထားၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ အေၾကာင္းသတင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြ အသားေပး ေဖာ္ျပထားၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
မင္းသားမင္းသမီးအင္တာဗ်ဴးသလို
ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြအေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲ အေၾကာင္း ဒီေခတ္လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေလးေတြက ဖတ္ဖူးေရးဖူးၾကတာ မဟုတ္ေလေတာ့ သူတို႔ေမးတဲ့ေရးတဲ့ ပံုစံေတြက ႐ုပ္ရႇင္မင္းသား မင္းသမီးေတြကုိ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး ေရးတာေတြဖတ္ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ပါတီတစ္ခုအေၾကာင္း ဂ်ာနယ္တစ္မ်က္ႏႇာေလာက္ေတာ့ ေရးထားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပါတီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့အေၾကာင္း အရာေတြေတာ့ ဘာမႇမသိလိုက္ရဘူး။ မင္းသား မင္းသမီးေတြ ေမာ္ဒယ္ေတြကုိ ေၾကာ္ျငာေပးတာနဲ႔ ဘာမႇသိပ္မကြာျခားလႇပါဘူး။ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ အႏႇစ္သာရမပါဘူး။
အသံုးခ်မခံရဘူး
သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔ အသံုးခ်ခံလက္ကုိင္တုတ္မႇ မျဖစ္ရဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရးဖူးပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔၊ စီးပြားေရးသမားတို႔ ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းေကာင္းတာခဏခဏ ေရးေပးဖို့ သတင္းသမားမ်ားကုိ ပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သိမ္းသြင္းၾကျမဲျဖစ္ပါ တယ္။ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္တာျဖစ္တယ္။ အျပစ္ေျပာလို႔ မရဘူး။ သူတို႔လိုပဲ သတင္းသမားကလည္း သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ရမႇာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားရဲ႕အလုပ္က သတင္းေပးဖို႔ျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုသိခ်င္တဲ့၊ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥမႇန္သမွ်ကုိ အမႇန္ဆံုးနဲ႔အျမန္ဆံုး ရႇာေဖြတင္ျပေပးဖို႔ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္ဘူး၊ မင္းဆရာပုေရာဟိတ္မဟုတ္ဘူး၊ ၾကားပြဲစားလည္းမဟုတ္ဘူး။
သတင္းသမားရဲ့အလုပ္က သတင္းေပးဖို႔ျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုသိခ်င္တဲ႔၊ သိသင္႔သိထုိက္တဲ႔ အေၾကာင္းကိစၥမႇန္သမွ်ကုိ အမႇန္ဆံုးနဲ႔အျမန္ဆံုး ရႇာေဖြတင္ျပေပးဖို႔ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္ဘူး
အခမဲ့ေၾကာ္ျငာေပး
သတင္းသမားက ဘယ္သူ႔ အတြက္မႇ ၀ါဒျဖန္႔မေပးရဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမႇ စင္တင္ေပးဖို႔လည္း မလိုဘူး။ ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ေပးတယ္ဆိုၿပီး ၾကားပြဲလည္း မလုပ္ရဘူး။ လူငယ္ေတြက ဒါကုိနားမလည္ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ေၾကာ္ျငာကုိ အခမဲ့၀ါဒ ျဖန္ခ်ိေပးသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕အသံုးခ်ခံ ျဖစ္သြားတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြမႇာ ဖတ္ရတဲ့ ''ပါတီရဲ႕ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္က ဘာပါလဲ''ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ အင္မတန္မႇကုိ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ေမးခြန္းျဖစ္တယ္။ ဒီေခတ္မႇာ ဘယ္ပါတီသြားေမးေမး ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ဖို႔ ဆိုတဲ့အေျဖကုိပဲ ေပးၾကမႇာခ်ည္းပဲ။ ဆိုရႇယ္လစ္၊ ဆိုရႇယ္လစ္နဲ့ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးေအာ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကလည္း ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီစကားပဲ ေျပာေနၾကတာ ၾကား ေနရတာပဲမဟုတ္ဘူးလား။
အေမးမတတ္ရင္ ဘာမႇမရဘူး
အေမးမတတ္ေတာ့ ဘာမႇမရလိုက္ဘူး။ တကယ္ေမးရမႇာက စီးပြားေရးသမားကုန္သည္ပြဲစားက ေစ်းကြက္ကုိ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္၀ယ္လို အားနဲ႔ေရာင္းလိုအားအလိုက္ ဖန္တီးခြင့္ေပးတဲ့စနစ္မ်ဳိး က်င့္သံုးမႇာလား၊ အစုိးရက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ဥပေဒေတြနဲ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ထိန္းခ်ဳပ္မယ့္စနစ္မ်ဳိးက်င့္သံုးမႇာလား ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေမးမႇ ဒီပါတီရဲ႕ စီးပြားရးမူ၀ါဒဟာ ဘာလဲဆိုတာ သိရမႇာျဖစ္တယ္။ အလားတူပဲ ပညာေရးစနစ္ဆိုရင္လည္း မသင္မေနရပညာေရးကုိ ဘယ္အတန္းထိ သတ္မႇတ္မႇာလဲ၊ စကင္ဒီေနးဗီးယားႏုိင္ငံေတြလို သူငယ္တန္းက တကၠသိုလ္အထိ လံုး၀ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ က်င့္သံုးမႇာလား၊ အေမရိကန္လို အစုိးရက တခ်ဳိ႕တစ္၀က္စုိက္၊ က်န္တာကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေက်ာင္းလခေပးဆိုတဲ့ စနစ္က်င့္သံုးမႇာလား။
ေမးတတ္မႇ အတိမ္အနက္သိ
က်န္းမာေရးမူ၀ါဒကေရာ ေရႇးေရႇးတုန္းကလုိ အားလံုးႏုိင္ငံေတာ္က တာ၀န္ယူၿပီး ထမင္းလည္းေကြၽး၊ ေဆးလည္းကုေပးတဲ့ စနစ္က်င့္သံုးမႇာလား၊ အခုလက္ရႇိက်င့္သံုးေနတဲ့ စရိတ္မွ်ေပးစနစ္က်င့္သံုးမႇာလား၊ လွ်ပ္စစ္မီးမႇန္မႇန္မရတဲ့ကိစၥ ဘယ္လို ေျဖရႇင္းေပးမႇာလဲ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတျဖစ္တဲ့ ေရနံဓာတ္ေငြ႕နဲ့ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မႇာလဲ၊ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈနဲ႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္ေတြ တိမ္လာေကာလာမႈကုိ ဘယ္လိုတားဆီးမႇာလဲ စတဲ့ေမးခြန္းေတြကုိ ေမးလိုက္မႇ အဲဒီ ပါတီေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကုိ အေသအခ်ာသိႏိုင္မႇာ ျဖစ္တယ္။
လူအေၾကာင္းသိဖို႔လို
ပါတီေတြအေၾကာင္း ႏိႈက္ႏိႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္ သိေအာင္ေမးၿပီးတဲ့အခါ၊ လူေတြအေၾကာင္းကုိလည္း စာဖတ္ပရိသတ္ျပည္သူလူထုသိေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုေသးတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ (CV) ''စီဗီ'' လုိ႔ေခၚတဲ့ ကုိယ္ေရးအက်ဥ္းကုိ ေဖာ္ျပ႐ံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ သူတို႔ကုိဘယ္သူမႇ သိမႇာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသကလာတယ္၊ ဘာအလုပ္ လုပ္တယ္၊ ပညာအရည္အခ်င္းဘယ္ ေလာက္ရႇိတယ္၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ဖူး ကုိင္ဖူးတဲ့အေတြ႕အၾကံဳဘယ္ေလာက္ ရႇိတယ္၊ ဘာကုိယံုၾကည္ၿပီး ဘယ္ ပါတီေတြမႇာ ပါ၀င္ဖူးတယ္ဆိုတာ ေတြကုိ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေမးျမန္းၿပီး ေရးသားေဖာ္ျပဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ခံသမုိင္းေၾကာင္းက အဲဒီလူ ဘယ္လိုလူစားျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းညႊန္ျပႏုိင္ပါတယ္။
လမ္းမေတာ္ဖုိးတုတ္လိုလူ
ဘယ္သူမဆို ပါးစပ္နဲ႔ကေတာ့ ေစတနာထားတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကုိေတာ့ သူ့လုပ္ရပ္ေတြကုိၾကည့္ၿပီးမႇ ေျပာႏုိင္တယ္။ တိုင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိးေဆာင္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးသမားဆိုတာ ပါးစပ္အက်ဳိးျပဳ (Lip Service) လုပ္ေန႐ံုနဲ့ မၿပီးဘူး။ လက္ေတြ႕လုပ္ျပရတယ္။ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ရတယ္။ ခုတစ္မ်ဳိး၊ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး ဗေလာင္းဗလဲ လုပ္လို႔မရဘူူး။ ခုိင္ျမဲတည္ၾကည္ရတယ္။ သိကၡာကုိ ရိကၡာနဲ႔မလဲရဘူး။ ရာသီဥတုကုိလိုက္ၿပီး အေရာင္ေျပာင္းတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳမျဖစ္ရဘူး။ ကုိယ့္မူနဲ႔ကုိယ္ ခုိင္ခိုင္မာမာရပ္တည္တဲ့သူ (Man Of Principle) ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ပုိင္းမႇာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ရမယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈ ရႇိရမယ္။ အစည္းအေ၀းမႇာ ျငင္းခုန္ရင္းနဲ႔ တစ္ဖက္သားကုိ 'လက္သီးနဲ႔ ထထိုးလုိက္ရ'လို႔ ႀကိမ္းေမာင္းတတ္ သူဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း မဟုတ္ဘူး။ လမ္းမေတာ္ဖုိးတုတ္လို လူမိုက္ပဲလုပ္သင့္သူ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးသတင္းေထာက္ဆိုတာ ပါတီေတြဆီသြား၊ သူတို႔ေပးတဲ့ ေၾကညာခ်က္လက္ကမ္းစာေစာင္ကုိယူ၊ သူတို႔ေျပာတာကုိ ကက္ဆက္နဲ႔ အသံသြင္းယူၿပီး 'ဤ၊ သည္'မလြဲ အတိအက်ျပန္ေရးတဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီျပန္ေရးတဲ့သူဟာ ေၾကာ္ျငာသမားပဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သတင္းေထာက္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သတင္းေထာက္ဆိုတာက ၁၀ မ်က္ႏႇာေလာက္ရႇိတဲ့ ေၾကညာခ်က္ႀကီးတစ္ခုကုိ စာေၾကာင္း ၁၀ ေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ 'လိုတိုရႇင္း' ေရးတတ္ရမယ္။ ႏႇစ္နာရီ၊ သံုးနာရီ ၾကာေအာင္ ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြ ကုိလည္း လိုရင္းကုိ ထုတ္ၿပီး ၁၀ ေၾကာင္း၊ ၁၅ ေၾကာင္းနဲ႔ သတင္းျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္ရတယ္။အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရာမႇာ သူ႔စကားကုိျပင္မေရးရဘူး။ သူမေျပာတာကုိ ထပ္ျဖည့္မေရးရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳက္သလို ျဖဳတ္ႏိုင္တယ္၊ တည္းႏိုင္တယ္။ 'ဤ၊ သည္'မလြဲ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ျပန္ေရးဖို႔ မလိုဘူး။ အျပည့္အစံုထည့္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ ကတိမ်ဳိး ဘယ္သူ႔ကုိမႇ ဘယ္အခ်ိန္ အခါမႇ မေပးရပါဘူး။
ေရးတာကုိျပဖို႔မလိုဘူး
လံၾကဳတ္အင္တာဗ်ဴးေတြ
မယံုတာ၊ စိတ္မခ်တာဟာ ကိုယ့္ဘက္က သမိုင္းမလႇခဲ့လို႔ျဖစ္တာမ်ဳိးလည္း ရႇိတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က အထူးသျဖင့္ေပါ့ပ္သတင္းေလာကမႇာ မင္းသမီးကုိသြားမေမးဘဲနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ေလွ်ာက္ေရးတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ မၾကာခဏၾကားရေလ့ ရႇိတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ႐ိုက္ကြင္းတစ္ခုမႇာ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ''ေနေကာင္းရဲ႕လား''လို႔ မင္းသမီးကုိ မင္းသားကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရတာကုိ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး 'လံၾကဳတ္'အင္တာဗ်ဴး ေတြ ဖန္တီးတယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ေတြ႕ဖူးတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ မၾကာ ခဏၾကားရၾကံဳရလို႔သတင္းေထာက္ ကုိမယံုတာျဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္သားက ကုိယ့္ကုိယံုၾကည္စိတ္ခ်ေစခ်င္တယ္၊ ေလးစားေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ သတင္းသမားေတြကလည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေအာင္၊ ေလးစားေအာင္ ေနၾကလုပ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈနဲ႔ ေလးစားမႈ ဆိုတာ ေငြေပး၀ယ္လို႔ မရသလို အတင္းအက်ပ္လုပ္ယူလို႔လည္း မရပါဘူး။ လက္ေတြ႔အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပဖို႔ လိုအပ္တယ္။ "Actions Speak Louder Than Words" ဆိုတဲ့ စကားအရႇိသား မဟုတ္လား။ တခ်ဳိ႕က အင္တာဗ်ဴးလုပ္ထားတာကို ျပန္ေရးၿပီးတဲ့အခါ စာေစာင္ထဲမထည့္မီ သူတို႔ကုိျပ၊ အတည္ျပဳခ်က္ယူၿပီးမႇ ထည့္ပါလို႔ ေျပာျပေလ့ရႇိတယ္။ ဒါဟာ သတင္းေထာက္ကုိ မယံုဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔အတူတူပဲ။ အႀကီးမားဆံုးသတင္းေထာက္သိကၡာ ကုိ ေစာ္ကားမႈျဖစ္တယ္။ သတင္းေထာက္ဟာ သူေရးတဲ့ သတင္းကုိ သူ႔အယ္ဒီတာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိမႇ ျပဖို႔မလိုပါဘူး။ အင္တာဗ်ဴးခံရမယ့္ သူက သတင္းေထာက္ကို၊ ဒါမႇမဟုတ္ သူ႔စာေစာင္ကုိ စိတ္မခ်ရင္ အစကတည္းက အင္တာဗ်ဴးမေပးဘဲ ျငင္းႏုိင္ပါတယ္။ ျပန္ျပပါဦးဆိုတာက ''ခင္ဗ်ားတို႔ကုိမယံုလို႔စစ္ေဆးဦးမယ္'' ဆိုတာနဲ႔ သေဘာခ်င္းအတူတူပါပဲ။
မူရင္း http://www.first-11.com/
