စာေရးဆရာႏွင့္
လြတ္လပ္မႈ
ျမံွဳးမိတဲ့ငါး
(၁)
“ဦးေလး ကိုမင္းရွင္ၾကီးက ဦးေလးကို အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥတခုအတြက္
တိုင္ပင္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး တိုက္ကလာလာ ေစာင့္ေနတာ သံုးေလးရက္ေတာင္
ရွိသြားျပီ။”
“ေဟ.......ဟုတ္လား......”
ကၽြန္ေနာ္သည္ အလန္႔တၾကား အာေမဋိတ္ျပဳလိုက္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ....
ဦးေလးကိုမင္းရွင္ၾကီးႏွင့္ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥတခု ဆိုေသာအေၾကာင္းအရာမ်ား
ပါရွိလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
စာေရးဆရာ မင္းရွင္သည္ ကၽြန္ေနာ္ႏွင့္ စာေရးေဖာ္ ေရးဖက္
မိတ္ေဆြတဦးျဖစ္သည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ၾကီး အျပီးေလာက္မွစ၍ အတူတကြ
စတင္စာေရးသူမ်ားလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏
မိတ္ေဆြသက္တမ္းသည္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ နီးပါးခန္႔မွ်
ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ ခဲ့ေပျပီ။
ထုိကဲ့သို႔ စာေရးေဖာ္ေရးဖက္ႏွင့္ အလြန္တရာ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ
မိတ္ေဆြတဦးက အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥတခုအတြက္ တိုင္ပင္ခ်င္၍ ကၽြန္ေနာ့္အား
လူခ်င္းေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္သို႔ သံုးေလးရက္မွ်ပင္
အပင္ပန္းခံ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ လာေရာက္ေစာင့္သည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ
ကၽြန္ေနာ္သည္ အလန္႔တၾကား အာေမဋိတ္ျပဳလုိက္မိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။
စာေရးဆရာ မင္းရွင္၌ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အေၾကာင္းကိစၥမ်ား
ေပၚေပါက္လ်က္ရွိသနည္း။ ထိုမိတ္ေဆြ တေယာက္ကို ကၽြန္ေနာ္အေနႏွင့္
အဘယ္ကဲ့သို႔ ကူညီရမည္နည္း။ ထိုအေတြးမ်ားသည္ ကၽြန္ေနာ္၏ ဦးေခါင္းထဲသို႔
အစီအရီ ၀င္လာၾကေလသည္။
“ကေန႔ညေန ငါးနာရီေလာက္ တိုက္ကိုလာခဲ့ဦးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေျပာသြားေသးတယ္။ ဦးေလးလာရင္လည္း သူနဲ႔ေတြ႔ေအာင္
ဆက္ဆက္ေစာင့္ခိုင္းထားပါလို႔ တတြတ္တြတ္
မွာသြားေသးတယ္။”
ရႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္၏ စာတည္းအဖြဲ႔၀င္တဦးလည္းျဖစ္ေသာ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေဆြတင့္က
စာေရးဆရာႏွစ္ဦးတို႔၏ အၾကားတြင္ ထမ္းေဆာင္ေပးရန္ ၄င္းယူေဆာင္ထားဟန္ရွိေသာ
တာ၀န္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ႏွင့္ ေျပလည္ျပီးဆံုးေအာင္ ထမ္းေဆာင္ေနေလသည္။
ရႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္သို႔ ကၽြန္ေနာ္သည္ တေန႔လွ်င္ တေခါက္ေလာက္ေတာ့
ေရာက္ေနၾကျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုရက္မ်ားအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္သည္
ရက္သတၱပတ္မွ် မေရာက္အားႏိုင္ခဲ့ေခ်။ အျခား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥမ်ားက
ကၽြန္ေနာ္၏ အာရံုကို ေတာင္းဆိုေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေနာ္သည္ ေမာင္ေဆြတင့္ကို ဦးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ျပီးေနာက္
ရႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္၌ ေရာက္ရွိႏွင့္ေနၾကေသာ စာေရးဆရာ -
ပန္းခ်ီဆရာတသိုက္ႏွင့္ သြားေရာက္ ပူးေပါင္းလိုက္သည္။
ထုိ႔ေန႔ ညေနခင္းက စာေရးဆရာႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား အသိုက္တြင္ စာေရးဆရာ
ဂုဏ္၀င္း၊ သန္းေဆြ၊ ၀င္းဦး ႏွင့္ ေငြဥေဒါင္းတို႔အျပင္ ပန္းခ်ီဆရာ
ကိုေအာင္စုိး တေယာက္လည္း ပါရွိေလသည္။
ကၽြန္ေနာ္သည္ ၄င္းတို႔လူသိုက္ႏွင့္သာ ေရာ၍ ထိုင္လိုက္ရေသာ္လည္း
၄င္းတို႔ႏွင့္ အာလာပ သလႅာပ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုျခင္း မျပဳႏိုင္ေသးဘဲ
“ရဲေဘာ္ေအာင္ဒင္” ဝတၳဳ၏ စက္ပရုမ်ားကို ရႈမ၀ဖိုမင္မ်ားက လာ၍ ေပးေနသျဖင့္
ၾကည့္ရႈေနရေသးသည္။
စက္ပရုမ်ားကို မလႊဲသာ မကင္းသာ၍ ၾကည့္ရႈျခင္းျပဳေနရေသာ္လည္း တဖက္ေသာ
ကၽြန္ေနာ္၏ နားသည္ ထိုမိတ္ေဆြမ်ား ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို
စြင့္လ်က္ရွိေလသည္။
ေငြဥေဒါင္းသည္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္ရွင္ ဒါရိုက္တာ ဦးေက်ာ္ႏွင့္
ေၾကးမံုသတင္းစာ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနသည္။ ေငြဥေဒါင္းသည္
ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႔၀င္ တဦးျဖစ္ေပသည္။
စာေရးဆရာသန္းေဆြသည္ ဗဂ်ီေအာင္စိုးႏွင့္ စကားေျပာဆိုေနသည္။ သန္းေဆြသည္
ရႈမ၀မဂၢဇင္း၏ တာ၀န္ခံစာတည္းတဦး ျဖစ္၍ သူဖတ္ရႈစစ္ေဆးေနေသာ စာမူမ်ားကို
လက္တဖက္တြင္ ကိုင္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္းႏွင့္ သူအလုပ္လုပ္ေပးေနရေသာ
မိုးၾကိဳးသတင္းစာ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနသည္။
ဗဂ်ီေအာင္စိုးကလည္း ၄င္း၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားအေၾကာင္းကို မေျပာႏိုင္ရွာေခ်။
သူ မင္းသားအျဖစ္ႏွင့္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ေနရေသာ စာေရးဆရာသုခ၏ မိုးလံုးပတ္လည္
ရုပ္ရွင္ကား အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနသည္။ ထို႔အတူ စာေရးဆရာ ၀င္းဦးႏွင့္
ဂုဏ္၀င္းတုိ႔သည္လည္း စာေပ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုျခင္း မျပဳႏိုင္ၾကရွာဘဲ
၀င္းဦးက ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို၄င္း၊ ဂုဏ္၀င္းက ဓါတ္ဆီ အေၾကာင္းကို
၄င္း ေျပာဆိုျခင္း ျပဳေနၾကေပသည္။
၀င္းဦးသည္ နာမည္ရ စာေရးဆရာ တဦးမွ်သာ မဟုတ္ေသး။ ရုပ္ရွင္ ကုမၸဏီမ်ားက
သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ အဆြဲခံေနရေသာ ရုပ္ရွင္ပညာသည္ တဦးျဖစ္ေနေသးသည္။ ထို႔အတူ
အေမရိကန္ စာေရးဆရာၾကီး ဂ်က္လန္ဒန္၏ အရိုင္းေခၚသံ ဝတၳဳၾကီးကို
ျမန္မာဘာသာသို႔ မိမိရရႏွင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျပန္ဆိုျခင္းျပဳခဲ့ေသာ
စာေရးဆရာ ဂုဏ္၀င္းတေယာက္သည္လည္း ေရနံ ကုမၸဏီၾကီး တခုတြင္ အရာရွိၾကီးတဦး
ျဖစ္ေနေသးသည္။
ရဲေဘာ္ေအာင္ဒင္ ၏ စက္ပရုမ်ားသည္ တပံုတေခါင္းၾကီးပင္ ျဖစ္ေနသည္။
ရက္သတၱပတ္ၾကာမွ် ၄င္းတို႔ကို ပစ္ထားေသာ စာေရးဆရာအား
အျပစ္ဒဏ္ေပးသည့္အေနႏွင့္ တပံုတေခါင္းၾကီး လာခ်ေပးသြားဟန္တူသည္။
မိမိ၏ အျပစ္ႏွင့္ မိမိျဖစ္ေန၍ ကၽြန္ေနာ္သည္ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာမ်ား၊
ပန္းခ်ီဆရာမ်ားႏွင့္ စကားေျပာဆိုျခင္း မျပဳႏိုင္ဘဲ စက္ပရုမ်ားကို
တရြက္ျပီးတရြက္ ဂရုတစိုက္ ျပင္ဆင္ေပးရေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေနာ္၏
အျပစ္ဒဏ္ကို ထမ္းေဆာင္ျပီးစီးသြားေသာအခါ ခပ္ေစာေစာက စာေရးဆရာႏွင့္
ပန္းခ်ီဆရာမ်ားသည္ ရႈမ၀ မဂၢဇင္းတိုက္၏ ဧည့္ခန္းေဆာင္၌ တေယာက္တေလမွ်
မရွိၾကေတာ့ေခ်။ အိမ့္ရွင္ျဖစ္ေသာ ရႈမ၀ဦးေက်ာ္သည္ပင္ အလုပ္မ်ားေနေသာ
စာေရးဆရာ ဧည့္သည္ကို သည္းညည္းခံႏိုင္ဟန္ မရွိေတာ၍ မည္သည့္အခ်ိန္က
အဘယ္သို႔ ထြက္သြားေလျပီမသိ။
ျပင္ဆင္ျပီးစီးသြားျပီျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္ေအာင္ဒင္ ဝတၳဳ၏ စက္ပရုမ်ားကို
သက္ဆိုင္ရာ ဖိုမင္လူၾကီးမ်ားအား ေပးကမ္းလိုက္ျပီးေနာက္ ဧည့္ခန္းလယ္မွ
တိုင္ကပ္နာရီၾကီးကို ေမာ့္၍ ၾကည့္ေသာအခါ ငါးနာရီ ထိုးေနေလျပီ။
သည္ေတာ့မွပင္ စာေရးဆရာ မင္းရွင္ကို သတိရလာသည္။
ထိုသုိ႔ သတိရခ်ိန္တြင္ပင္ သံုးဘီးကားကေလးႏွင့္ ကတိုက္ကရိုက္
ေရာက္ရွိလာေသာ စာေရးဆရာ မင္းရွင္သည္ ကၽြန္ေနာ္ထိုင္ေနေသာ ရႈမ၀
မဂၢဇင္းတိုက္၏ ဧည့္ခန္းအတြင္းသို႔ ပ်ာရိပ်ာရာ ၀င္လာေလသည္။
(၂)
“ကေန႔လည္း ေတြ႔မွ ေတြ႔ပါမလားလို႔ဗ်ာ”
မင္းရွင္သည္ သူ၏ ထံုးစံအတိုင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာဆိုေလသည္။ ကၽြန္ေနာ္သည္
ထိုင္ဖို႔ရန္ ေမ့ေနဟန္ရွိေသာ ထိုမိတ္ေဆြ စာေရးဆရာကို အထိုင္ခိုင္းရေလသည္။
“ေမာင္ေဆြတင့္က သတင္းေပးလို႔ သိတန္သေလာက္ေတာ့ သိထားျပီးပါျပီဗ်။ ခင္ဗ်ား
ကိစၥကိုသာ ေျပာစမ္းပါဦး”
ကၽြန္ေနာ္သည္ ရႈမ၀တိုက္ရွင္က စာပြဲေပၚတြင္ ေမ့က်န္ထားခဲ့ဟန္တူေသာ
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အေကာင္းစားစီးကရက္ဗူးအတြင္းမွ စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ယူကာ
မီးညွိရင္း တိုက္တြန္း ေျပာဆိုလိုက္ရသည္။
“ခင္ဗ်ား အခ်ိန္ေတာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္ေနာ္...ကိုေအးသြင္”
လူတဖက္သားကုိ လြန္စြာ အားနာတတ္ပံုရေသာ မင္းရွင္က
၄င္းတိုင္ပင္ေျပာဆိုလိုေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာဆိုျခင္း မျပဳေသးဘဲ
ကၽြန္ေနာ္၏ အေနအထားကို ေရွးဦးစြာ စံုစမ္းေမးျမန္းေလသည္။ ထို႔ေနာက္
မိမိသည္ အလြန္တရာ လြတ္လပ္သည့္ လူတေယာက္ ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြ
စာေရးဆရာေပၚ၌ ဂုဏ္ယူၾကြား၀ါသကဲ့သို႔ ကၽြန္ေနာ္သည္ ျပန္လည္
ေျပာဆိုလိုက္သည္။
“ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆး တိုင္ပင္ခ်င္တာ
တခုကို တိုင္ပင္ရဦးမယ္ဗ်ာ”
“ေျပာခ်င္တာသာ ေျပာပါေလ.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေနာ္ဆိုတာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္
စကားပလႅင္ ခံေနရမယ့္ လူခ်င္းေတြမွ မဟုတ္တာဘဲဗ်”
အားနာတတ္ပံုရေသာ မင္းရွင္ကို ကၽြန္ေနာ္သည္ အားနာျခင္း ကင္းသြားေအာင္
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုျခင္း ျပဳလိုက္သည္။ မင္းရွင္၏ နဖူးျပင္တြင္
ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားကို ကၽြန္ေနာ္သည္ သတိျပဳမိသည္။ သူ႔ကို
ၾကည့္ရသည္မွာ တစံုတရာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ျခင္းျပဳႏိုင္ရန္ အတြက္
အေရးတၾကီး စဥ္းစားခ်ိန္ဆ ေနပံုလည္း ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေျပာဆိုမည့္
စကားကို ကၽြန္ေနာ္သည္ ရင္တမမႏွင့္ နားစြင့္ေနမိသည္။
“ဒါထက္ ကိုေအးသြင္ရဲ႕ ေနေရးထိုင္ေရး အေျခအေနေကာ ဘယ္လိုေနေသးသလဲ”
မင္းရွင္သည္ သူ၏ ကိစၥကို မေျပာေသးဘဲ ကၽြန္ေနာ္၏ ကိစၥကိုပင္
ေမးျမန္းေနေပသည္။ မင္းရွင္သည္ ကၽြန္ေနာ္၏ အေၾကာင္းကို သိရွိတန္သေလာက္
သိရွိထားေသာ မိတ္ေဆြတေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ စာေရးဆရာ တေယာက္၏ ဘ၀ကို
ထူေထာင္ရာတြင္ ကၽြန္ေနာ္ အဘယ္မွ်ႏွင့္ အဘယ္အထိ ဆင္းရဲ
ဒုကၡခံခဲ့ရသည္မ်ားကိုလည္း သူသည္ သိရွိထားသူ ျဖစ္သည္။ ခ်ိဳ႕ငဲ့ရျခင္း၊
ျခိဳးျခံရျခင္းႏွင့္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ ခံရျခင္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေနာ္၏
ညီအကိုမ်ား ျဖစ္ေလသည္ကိုလည္း သူသည္ သိရွိထားေပသည္။
“ဒီလို....ဒီလိုပါဘဲဗ်....”
ကၽြန္ေနာ္သည္ ထုတ္ေ၀သူ ဦးေက်ာ္၏ စီးကရက္ကို အားရပါးရ ရႈိက္ဖြာရင္း
ျပန္လည္ေျဖၾကားလုိက္ရသည္။
“သစ္သစ္တေယာက္ ေက်ာင္းဆရာမ ၀င္လုပ္ေနျပီဆိုေတာ့ အရင့္ အရင္ကထက္
ေခ်ာင္ပါလိမ့္မယ္ေနာ္...”
မႏွစ္က ဆရာျဖစ္သင္ေအာင္၍ ေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမ
၀င္လုပ္ေနျပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေနာ္၏ သမီးအၾကီး သစ္သစ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍
မင္းရွင္က ေမးခြန္းဆက္ထုတ္ျပန္သည္။
“ခင္ဗ်ားတူမ သစ္သစ္က ေကာလိပ္ကို ဆက္သြားခ်င္တာဗ်၊ ကိုမင္းရွင္။
ဒါေပမယ့္.... ကၽြန္ေနာ္ဘ၀က ေရရာစိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဆရာျဖစ္သင္ဖို႔
ေခ်ာ့ေမာ့ လႊတ္လိုက္ရျပီး ဆရာမ အလုပ္ခိုင္းရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ....”
ကၽြန္ေနာ္က စာေရးဆရာ မိတ္ေဆြကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားျခင္း ျပဳရေလသည္။
“ျမိဳင္တေယာက္ေကာ အလုပ္ လုပ္ေနရေသးသလားဟင္...”
ကိုမင္းရွင္သည္ ကၽြန္ေနာ့္ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေမးျမန္းေနျပန္သည္။
ထိုေမးခြန္းကို သူ ေမးထိုက္ေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေနာ္
မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ ခံေနရေသာ ကာလမ်ားတြင္ ျမိဳင္သည္ ကေလးမ်ား ပညာသင္ၾကားေရး
မပ်က္ရဖို႔အေရးႏွင့္ အိမ္စရိတ္အတြက္ အလုပ္ လုပ္ရရွာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
“ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမင္းမ်ားက ကၽြန္ေနာ့္ကို အျငိမ္းစားခြင့္
ေပးတဲ့အခါက်မွသာ ျမိဳင္ အလုပ္ လုပ္ရတာပါ ကိုမင္းရွင္၊
ကၽြန္ေနာ္အျငိမ္းစားခြင့္က လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့
ျမိဳင္ အလုပ္မလုပ္ရပါဘူး။”
“သစ္သစ္က တဖက္က ၀င္ေငြကေလးရွိလာေတာ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိပါလိမ့္မယ္ေနာ္”
ကိုမင္းရွင္သည္ ကၽြန္ေနာ့္ကို လူခ်င္းေတြဆံု၍ အေရးၾကီးေသာ ၄င္း၏
ကိစၥတခုကို တိုင္ပင္ရန္ သံုးေလးရက္မွ် အခ်ိန္ကုန္ခံျပီးေနာက္
ကၽြန္ေနာ္ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႕ေသာအခါ သူ၏ အေရးၾကီးေသာ ကိစၥအေၾကာင္းကို
ဘာတခြန္းမွ် မေျပာေသးဘဲ ကၽြန္ေနာ္၏ ကိစၥမ်ားကို စိုးရိမ္ပူပန္လွစြာ
ေမးျမန္းေနေလသည္တကား...။
သူ၏ ေမးခြန္းမ်ားကို ကၽြန္ေနာ္သည္ ျပန္၍ မေျပာေတာ့ဘဲ ျပံဳးေနလိုက္မိသည္။
စာေရးဆရာ တေယာက္၏ ဘ၀တြင္ ကၽြန္ေနာ္၏ ၀င္ေငြသည္ ဂဏန္းသံုးေလးလံုးမွ်ပင္
မျပည့္ဘဲႏွင့္ ကုန္ဆံုးသြားရေသာ လမ်ား ရွိေလသည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေနာ္သည္
ပူပန္ျခင္း မျဖစ္မိ၊ ျမိဳင္ ခ်က္ေကၽြးေသာ ပဲဟင္းတခြက္တည္းႏွင့္
ျမိန္ျမိန္ရွက္ရွက္ စားႏိုင္ေလသည္။ တခါတရံတြင္ “ကံစြပ္ ၍” ကၽြန္ေနာ္၏
၀င္ေငြသည္ တလမကုန္တတ္မီ ဂဏန္းေလးလံုးေက်ာ္၍ ငါးလံုးအနီးသို႔ပင္
ကပ္လာတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ား၌လည္း ကၽြန္ေနာ္သည္ ၀မ္းမသာလွေခ်။ ျမိဳင္က
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္၍ တည္ခင္းေကၽြးေမြးေသာ ဆႏိုင္ေၾကာ္၊
ဘဲေပါင္းဟင္းခ်ိဳ၊ အာလူးကက္တလိပ္ႏွင့္ ပဲသီး သနပ္မ်ားကို စားရသည္။ထိုသို႔
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားေသာက္ရေသာအခါမ်ား၌လည္း ယခင္ ပဲဟင္း တခြက္တည္းႏွင့္
ေကၽြးေမြးစဥ္ကထက္ ပို၍ကား မစားႏိုင္ေခ်။ ၀မ္းအျပင္ အိတ္မရွိဆိုေသာ
စကားတရပ္ရွိသည္ မဟုတ္ေလာ...။
ကိုမင္းရွင္သည္ ကၽြန္ေနာ္၏ အေျဖကို မရရွိေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္
ေမးျမန္းေျပာဆိုျခင္း မရွိေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေနာ့္ကိုသာ အားနာေသာ
အမူအရာမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္..
“ကၽြန္ေနာ့္ ကိစၥနဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို ထားပါဦးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား
တုိင္ပင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥအေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ။” ဟု
ကၽြန္ေနာ္ကပင္ သူတိုင္ပင္လိုသည္ဆိုေသာ ကိစၥ အေၾကာင္းကို
ေမးျမန္းေျပာဆိုလိုက္ရေလသည္။
“တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.....”
သူသည္ ထုိမွ်သာ ေျပာဆိုျပီးေနာက္ သူ၏ စကားကို အဆံုးမသတ္ဘဲ ထားျပန္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ သူ ေျပာဆုိလိုေသာ စကား အေၾကာင္းအရာအတြက္ ေ၀ါဟာရကုိ
ရွာေဖြေနသကဲ့သုိ႔ ငိုင္ေနျပန္ေလသည္။
ထုတ္ေ၀သူ ေမ့က်န္ေနရစ္ခဲ့ဟန္ရွိေသာ စီးကရက္ဗူး အတြင္းမွ ကၽြန္ေနာ္သည္
စာေရးဆရာ တေယာက္အေနႏွင့္ အခြင့္အေရးယူကာ ေနာက္ထပ္စီးကရက္ တလိပ္ကို
ထုတ္ယူကာ မီးညွိလိုက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုသူ ေျပာဆိုေသာ စကားကုိ
နားစြင့္ ေနမိသည္။
စာေရးဆရာ မင္းရွင္သည္ အလြန္တရာ စာအေရးအသား ပိရိတိက်လွသူတေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။
သူသည္ အထူးသျဖင့္ ေ၀ါဟာရမ်ားကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႏွင့္ တိတိက်က်
သံုးစြဲတတ္ရံုမွ်သာမဟုတ္ေသး၊ လွလွပပႏွင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္လည္း
သံုးစြဲတတ္သူတဦး ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေနာ္အား ထုတ္ေဖာ္
တိုင္ပင္လိုေသာ အေၾကာင္းအရာအတြက္ ထိုစာေရးဆရာသည္ ၄င္း အသံုးျပဳ လိုေသာ
ေ၀ါဟာရကို အတန္ၾကာမွ် ငိုင္၍ စဥ္းစားရွာေဖြေနျပီးမွ...
“ကၽြန္ေနာ္ စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္ဗ်...” ဟု ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္တကား။
(၃)
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ၾကီး အျပီးေလာက္မွစ၍ “ရြက္၀ါ၊ ေမ့ဘူးကြဲ႔ သက္လယ္ရယ္” စေသာ
ဝတၳဳမ်ားကို ေရးသားကာ ဤတိုင္းျပည္၌ မ်ားစြာထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေနေသာ
စာေရးဆရာ မင္းရွင္ကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္တဦးက “ကၽြန္ေနာ္ စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔
စဥ္းစားေနတယ္” ဟု စဥ္းစဥ္းစားစား ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလိုက္ျခင္းကို
တစံုတေယာက္သာ ၾကားသြားလွ်င္ ထိုစကားကုိ နားလည္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိေခ်။
ထိုကဲ့သို႔ ကၽြန္ေနာ္ထင္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ ေ၀ါဟာရကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ႏွင့္ တိတိက်က် ေရြးခ်ယ္၍
စဥ္းစဥ္းစားစား ေျပာဆိုလိုက္ေသာ စာေရးဆရာ၏ စကားကို ကၽြန္ေနာ္သည္
ေကာင္းစြာ နားလည္ႏိုင္ေပသည္။ ကိုယ္ခ်င္းလည္း စာႏိုင္ေပသည္။
မင္းရွင္သည္ အထက္တန္း အရာရွိတဦး၏ သားတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ေနအိမ္တြင္
အေကာင္းစား ပီယာႏိုကို ထားရွိႏိုင္သူ တဦးလည္းျဖစ္သည္။ ကေလာင္တံကို
မကိုင္မီက သူသည္ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ခိုက္ရန္ ခက္ခက္ခဲခဲ
ထူေထာင္ဖြဲ႔စည္းျခင္း ျပဳခဲ့ရေသာ ျမန္မာ့ ေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္း တရင္းတြင္
ေသနတ္ကို ကိုင္စြဲဘူးေသာ ရဲေဘာ္တဦးလည္း ျဖစ္ေလသည္။
ကႏၵီစာခ်ဳပ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူသည္ ေသနတ္ကို ျပန္ခ်ကာ ကေလာင္ကို
ကိုင္စြဲသူ ျဖစ္ေလသည္။ ကေလာင္တံကို ၀ါသနာအေလ်ာက္ အေပ်ာ္တမ္း သေဘာအေနႏွင့္
ကိုင္စြဲရင္း ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္၌ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသးသည္။
ထို႔ေနာက္ သူသည္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ကာ ဗိုလ္ၾကီးတာ၀န္ကို
ႏွစ္အတန္ၾကာမွ် ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ျမ၀တီ မဂၢဇင္းကို ၾကီးၾကပ္ခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ တပ္မေတာ္မွ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ေတာင္းျပန္ကာ ျမန္မာ့အသံတြင္
အရာရွိတဦးအေနႏွင့္ ဆက္လက္ အမႈထမ္းျပန္ေလသည္။
သူသည္ အိမ္ေထာင့္ရွင္တဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ သူ၏ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဘြဲ႔ရျပီး
ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ေခတ္ပညာတတ္ အမ်ိဳးသမီး တဦးလည္း ျဖစ္ေလသည္။
လူအမ်ား၏ ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းကို ခံေနရေသာ လမ္းေပၚမွ လူမ်ား၏ အေၾကာင္းကို
ဂရုတစိုက္ ရွာေဖြေရးသားလ်က္ ဤတိုင္းျပည္၌ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေနေသာ
မင္းရွင္ကဲ့သို႔ စာေရးဆရာၾကီး တဦးသည္ ၄င္း၏ ကိုယ္ကိုယ္ စာေရးဆရာ စစ္စစ္
ျဖစ္ေလျပီဟု သေဘာမထားေခ်။
သူသည္ သူ၏ ကိုယ္ကိုယ္ စာေရးဆရာတပိုင္းေလာက္အေနႏွင့္သာ သေဘာထားပံုရေလသည္။
သူသည္ စာေရးဆရာစစ္စစ္ တဦး တေယာက္ဘ၀ကို အလြန္တရာ တပ္မက္လိုခ်င္ပံုလည္း
ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ တဖက္၌ သူ႔အိမ္ေထာင္ၾကီး၏ တာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္
ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ စာေရးဆရာ ဘ၀ႏွင့္ မည္သို႔မွ် ဆက္စပ္၍
မျဖစ္ႏိုင္ေသာ လခစားအလုပ္ၾကီး တခုကို လုပ္ကိုင္ေနရေပသည္။
လုပ္ကိုင္ခဲ့ရေလသည္။
စာေရးဆရာ တေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လြတ္လပ္မႈသည္ လုိအပ္လွေပသည္။ လြတ္လပ္မႈ
မရွိေသာ လူတဦးတေယာက္သည္ စာေရးဆရာစစ္စစ္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္ေပသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စာေရးဆရာ တေယာက္သည္ ၄င္း၏ အလုပ္တြင္ သစၥာရွိရွိႏွင့္
ရဲရဲရင့္ရင့္ လုပ္ကိုင္ျခင္းျပဳရာတြင္ မည္သည္ကိုမွ် ငဲ့ကြက္ေထာက္ထားေန၍
မျဖစ္ေခ်။ ေၾကာက္ဖို႔ လန္႔ဖို႔ကား ေ၀လာေ၀း...။
မိမိ၏ တိုင္းျပည္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးမ်ားလိမ့္မည္ဟု
မိမိယံုၾကည္ေသာ ကိစၥကို ထုတ္ေဖာ္ေရးသားျခင္း ျပဳရေသာ အမႈ၌ စာေရးဆရာသည္
မင္းျပစ္မင္းဒဏ္၊ အလုပ္ျပဳတ္သည့္ အေရး၊ ဆင္းရဲငတ္မြတ္ရျခင္းႏွင့္
ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားကို ေထာက္ထားငဲ့ကြက္ေန၍လည္း မျဖစ္ေခ်။
ေၾကာက္လန္႔ေန၍လည္း မျဖစ္ေခ်။
သူ႔အဖို႔ လြတ္လပ္မႈသည္ အင္မတန္အေရးၾကီးေလသည္။ လြတ္လပ္မႈ ရွိမွသာလွ်င္
သူသည္ ရဲရင့္ျခင္း ရွိမည္ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္မႈ မရွိ၍ ရဲရင့္ျခင္း
မရွိေသာသူသည္ မိမိယံုၾကည္ေသာ အလုပ္ကို အဘယ္သို႔ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ကၽြန္ေနာ္သည္ ျပင္သစ္စာေရးဆရာၾကီး အီမိုင္လ္ဇိုလာ၏ ဝတၳဳမ်ား
အားလံုးလိုလို ဖတ္ဖူးေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေနာ္သည္ ဇိုလာကို ေဘာလ္ဇက္၊
ေမာ့ပါဆြန္၊ ရိုမင္ရိုလင္ႏွင့္ အနာတိုလ္ဖရန္႔ စေသာ အျခား၊ အျခားေသာ
ျပင္သစ္စာေရးဆရာၾကီးမ်ားေလာက္ မႏွစ္ျခိဳက္လွေခ်။
သို႔ရာတြင္ ဇိုလာ့အေပၚ၌ စာေရးဆရာ တဦးတေယာက္အေနႏွင့္ အလြန္တရာ
အံ့ၾသေလးစားေသာ အခ်က္တခ်က္ ရွိေလသည္။ ထိုအခ်က္မွာ အျခားေတာ့ မဟုတ္၊
ျပင္သစ္ျပည္ အာဏာရွင္ လူး၀စ္စ္ဘုိနာပက္ အစိုးရကို
“ဒါစြဲခ်က္တင္တယ္ေဟ့.....” ဟူ၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရဲရဲရင့္ရင့္
ေက်ညာခ်က္ထုတ္ျပန္ေသာ အမႈအတြက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဇိုလာသည္ စာေရးဆရာ တဦးတေယာက္အေနႏွင့္ လြတ္လပ္မႈကို
တပ္မက္ျမတ္ႏိုးရံုမွ်သာ မဟုတ္ေသး၊ ရဲရဲရင့္ရင့္ တိုက္ခိုက္ျခင္းျပဳခဲ့ေသာ
အာဏာရွင္ၾကီးတဦးလည္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ လြတ္လပ္မႈကို ႏွစ္သက္လ်က္
လြတ္လပ္မႈအတြက္ ရဲရဲရင့္ရင့္ တုိက္ခိုက္ျခင္း ျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္
ဆုလာဘ္အျဖစ္ျဖင့္ သူသည္ ျဗိတိန္ကၽြန္းသို႔ ၀ါရမ္းေျပးအျဖစ္ ခိုလံႈျခင္း
ျပဳခဲ့ရသည္။
လြတ္လပ္မႈသည္ အလကားမရေခ်။ သူ႔အလိုလိုလည္း မရႏိုင္ေခ်။ အနာခံ
တိုက္ခိုက္ႏိုင္မွ ရသည္။ ဖိလစ္ပိုင္စာေရးဆရာၾကီး ရီမင္သည္ လြတ္လပ္မႈအတြက္
စပိန္ကိုလိုနီသမားမ်ားကို တိုက္ခိုက္ရင္း ၾကိဳးေပးခံခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေလာ။
ျမန္မာ့စာဆိုေတာ္ၾကီး ေဒါက္တာ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တေယာက္သည္လည္း
ကိုလိုနီေခတ္ တေလွ်ာက္လံုး လြတ္လပ္မႈအတြက္ ခုခံတိုက္ရင္း
ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ခဲ့ရသည္ပင္ မဟုတ္ေလာ။
(၄)
ရႈမ၀ မဂၢဇင္းတိုက္တြင္ စာေရးဆရာ မင္းရွင္ႏွင့္
လူခ်င္းခြဲလာခဲ့ၾကျပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ျဖတ္ကာ ည ၇ နာရီခန္႔အထိ
ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းၾကီးအတြင္းရွိ ျပည္သူ႔အလင္း
စာေပျဖန္႔ခ်ိေရး တိုက္ဖက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
အိမ္မွ အထြက္တြင္ မန္းတင္ေရးေသာ ျမိဳ႕ပိုင္ေမာင္ျပံဳးခ်ိဳ ဝတၳဳတိုမ်ားကို
ဆြဲလာရန္ ဇနီး ျမိဳင္ ကမွာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ယခုအခါတြင္ ျမိဳ႕ပိုင္မွ်သာ
မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အေရးပိုင္ႏွင့္ အတြင္း၀န္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနျပီျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြ
စာေရးဆရာမန္းတင္၏ ဝတၳဳတိုကေလးမ်ားကို ယူငင္ရန္အတြက္ ကၽြန္ေနာ္သည္
စာအုပ္ဆိုင္ဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
စာေရးဆရာဘ၀ကို တပ္မက္လွေသာ္လည္း ၄င္း၏ ၀မ္းစာအတြက္ အဆံုးအျဖတ္
ျပဳလိုေသးဟန္မရွိေသာ မင္းရွင္၏ အေၾကာင္းကို ေတြးေတာရင္း မီးရထား
ဂံုးေက်ာ္ရထားကို တေယာက္တည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္လာစဥ္ ျမိဳင္ကမွာလိုက္ေသာ
ျမိဳ႕ပိုင္ေမာင္ျပံဳးခ်ိဳ ဝတၳဳတိုကေလးမ်ား အေၾကာင္းကို အေတြးဆက္သြားရာမွ
စာေရးဆရာ မန္းတင္၏ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိျပန္သည္။
မန္းတင္သည္လည္း ကၽြန္ေနာ္ႏွင့္ အလြန္တရာခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ
တေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ဆက္စပ္၍ သူ၏ဇနီး ေဒၚခင္မၾကီးႏွင့္ပါ
ခင္မင္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေပသည္။
စာေရးဆရာမန္းတင္သည္ ျမန္မာစကားေျပ အေရးအသားႏွင့္ ၀ါက်ဖြဲ႔စည္းပံုတြင္
ကၽြန္ေနာ္တို႔ ကိုယ္တုိင္စံျပဳထားရေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး တဦးျဖစ္ေလသည္။
အလြန္တရာ စာအေရးအသား ညက္ေညာ ထက္ျမက္လွေပသည္။ သူသည္ စာေျပာင္မ်ားကို
ေရးေလ့ရွိတတ္သည္။ အျမင္မေတာ္ေသာ ကိစၥမ်ားကို သဲသဲမဲမဲ ေ၀ဖန္တတ္သည္။
သေရာ္တတ္သည္။ သူသည္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွ စ၍ ထင္ရွားလာေသာ စာေရးဆရာ
တေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
သူ၏ ဆိတ္ျမည္သံ ဝတၳဳတိုကို ဖတ္ဖူးသူတိုင္း မေမ့ႏိုင္ၾကေခ်။
ဂ်ပန္႔ေခတ္ၾကီး တေခတ္လံုးကို ထုိသံုးႏွစ္ အမည္ရွိ စာအုပ္ျဖင့္
ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေရးသားေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္းေသာ စာေရးဆရာ
တဦးပင္ျဖစ္ေပသည္။
ျမိဳင္သည္ စာေရးဆရာ မန္းတင္ကို အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္႔ေခတ္
ကၽြန္ေနာ္က ၀ါရမ္းေျပးလွ်က္ သစ္သစ္ႏွင့္ ၄င္းကို ကရင္ရြာတရြာတြင္
၀ွက္ထားရစဥ္ ကာလမ်ားကပင္ ထုိမိန္းမသည္ မန္းတင္၏ ဝတၳဳမ်ားကို မွာ၍, မွာ၍
ေနတတ္သျဖင့္ ဂ်ပန္႔ေခတ္က ခက္ခက္ခဲခဲ ထုတ္ေ၀ရေသာ စာေရးဆရာ မဂၢဇင္း
တေစာင္ကို သူရိယ ဦးသိန္းေမာင္ထံမွ ငွားရမ္း၍ ၄င္းအား ႏွစ္သိမ့္ျခင္း
ျပဳခဲ့ရဖူး၏။
ဂ်ပန္႔ေခတ္တြင္ အထည္အ၀တ္မ်ား ရွားပါးခက္ခဲလွသည့္ အေၾကာင္းကို
လွလွပပသေရာ္ထားေသာ မန္းတင္၏ ေစတနာေတြပိုတယ္ အမည္ရွိ ဝတၳဳတိုကုိ
ထိုမိန္းမသည္ ဆယ္ခါေလာက္ ျပန္ဖတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေနာ့္ကို ေျပာျပဘူးေလသည္။
မည္ကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္ေစ စာေရးဆရာ မန္းတင္သည္ ဤတိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္တရာ
အဖိုးထုိက္တန္၍ အသံုး၀င္လွေသာ စာေရးဆရာၾကီးတေယာက္ ျဖစ္မလာရရွာေခ်။
ႏိုင္ငံေတာ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ ၾကီးေလးမ်ားျပားလွေသာ တာ၀န္မ်ားကိုသာ
ေန႔မအား ညမအား ထမ္းေဆာင္ေနရရွာေလသည္။
သူ႔တြင္လည္း သားသမီးမ်ားသာမက ေျမးမ်ားပါ တြဲလဲတြဲေလာင္းႏွင့္
ျဖစ္ေနရရွာေလျပီ။ ဆံပင္မ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ ျဖဴကုန္ေလျပီ။ စာလည္း
ေရးသားျခင္း ျပဳေတာ့သည္ကို မေတြ႔ရ။ မဖတ္ရသေလာက္ျဖစ္သည္။ ေစတနာေတြပိုတယ္
ကဲ့သို႔ေသာ စာေျပာင္မ်ားကိုကား ထားဘိဦး။
(၅)
ျပည္သူ႕အလင္း စာေပျဖန္႕ခ်ိေရးမွ မန္းတင္၏ ျမိဳ႕ပိုင္ေမာင္ျပံဳးခ်ိဳ
စာအုပ္သာမက ရန္ကုန္မွ ေမာ္စကိုသို႔ ႏွင့္ ျပံဳးတမဲ့မဲ့ စာအုပ္မ်ားကိုပါ
ျမိဳင္အတြက္ ဆြဲလာျပီးေနာက္ ဘားလမ္းတြင္ ကိစၥတခု ရွိေသးသျဖင့္
ကၽြန္ေနာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွ ဘတ္စ္ကားကို မစီးေသးဘဲ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမၾကီး၏ လက်္ာဖက္ စၾကၤ ံအတိုင္း
ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရစဥ္ ကၽြန္ေနာ္သည္ ကၽြန္ေနာ္ကဲ့သို႔
ခရီးသြားၾကေသာ လူမ်ားကို မျမင္ေခ်။ မန္းတင္ကဲ့သို႔ ျမင္းကုန္းႏွီးေပၚသို႔
ေရာက္ရွိေနၾကရေသာ ဘ၀တူေလွထိုးသား မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။
တကၠသုိလ္ထင္ၾကီးကို ကၽြန္ေနာ္ ျမင္၏ ။ သူသည္ မန္းတင္ကဲ့သို႔ ထက္ျမက္ေသာ
စာေရးဆရာၾကီး တဦးတေယာက္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ စစ္ျပီးေခတ္က သူေရးသားခဲ့ေသာ
အပၸနား၏ အမ်ိဳးသားေန႔ အစီရင္ခံစာ ဝတၳဳတိုကို ဖတ္ရႈဘူးသူတိုင္း
ေမ့ႏိုင္ၾကဘြယ္ရာမရွိ။ မန္းတင္ကဲ့သို႔ ေ၀ါဟာရၾကြယ္၍ အသံုးအစြဲႏွင့္
ေနရာခ်ထားေရးမ်ားတြင္ ပိရိေသခ်ာလွသူတဦးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ စစ္ၾကီး မျဖစ္မီက
သူသည္ စာေရးဆရာလုပ္ရန္ အားထုတ္ခဲ့ဘူးသည္။
သို႔ရာတြင္ ထိုတကၠသုိလ္ စာေရးဆရာၾကီးသည္ ဆရာ့ဆရာၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ
ပီမိုးနင္းႏွင့္ မဟာေဆြတို႔ကဲ့သို႔ အငတ္မြတ္ အဆင္းရဲခံႏိုင္စြမ္း
ရွိပံုမရေခ်။ စာေရးဆရာေလာကမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ေျပးကာ ေရတာရွည္တြင္
လက္ေထာက္ျမိဳ႕ပိုင္ သြားလုပ္ေလသည္။ သတင္းစာဆရာ လုပ္သည္။ ယခု
စာေပဗိမာန္ရံုးထက္တြင္ စားပြဲထိုင္ကာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရွိၾကီးတဦး
လုပ္ေနရွာသည္။ စာမေရးေတာ့ေခ်။
သိပၸံစိုးရင္ တေယာက္လည္း ထင္ၾကီး အတိုင္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္
ဝတၳဳအေရးအသား ေကာင္းမြန္ေစ့စပ္ေသာ စာေရးဆရာၾကီး တဦးျဖစ္ေလသည္။ သူသည္
စာေရးဆရာ ဘ၀ကိုလည္း တပ္မက္ပံု ရေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ ေလွထိုးသား
မလုပ္ဘဲ က်ိဳကၠဆံျမင္းကြင္း အနီးတြင္ သြား၍ ေနေလသည္။
မႏွစ္က ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာႏွင့္ ကၽြန္ေနာ္သည္ တုိင္းျပည္၏
တာ၀န္တရပ္ႏွင့္ ျပည္ျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္ျမိဳ႕၏
ခရိုင္၀န္မင္း ျဖစ္ေနရွာေသာ ဦးစိုးရင္ကုိ ကၽြန္ေနာ္သည္ လူခ်င္းပင္
မေတြ႔ခဲ့ရေခ်။ ကၽြန္ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကဲ့သို႔ ခင္မင္
ရင္းႏွီးၾကသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သိပၸံစိုးရင္ဆိုေသာ စာေရးဆရာသည္
ျပည္ျမိဳ႕ မင္းၾကီးေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ခရိုင္၀န္မင္း၏
ေနအိမ္၌ ပုန္းေအာင္း ေနတန္ရာသည္။ ၄င္း၏ ပီစီျဖစ္ေသာ ကိုလွႏွင့္ေတာ့
ေတြ႔သည္။
“ေျပာလိုက္စမ္းပါဗ်.. ခင္ဗ်ား ခရိုင္၀န္မင္းကို.... စာကေလး ဘာကေလးမ်ား
ေရးပါဦးလို႔....” ျပည္ျမိဳ႕မွ ခရိုင္၀န္ရံုးခ်ဳပ္ စာေရးၾကီး ဦးလွကို
ကၽြန္ေနာ္က ေျပာဆိုလိုက္ေသာအခါ ကၽြန္ေနာ္ႏွင့္ ကိုစိုးရင္တို႔
ႏွစ္ေယာက္အေပၚတြင္ ၄င္း၏ ညီငယ္မ်ားကဲ့သို႔ ခင္မင္ေသာ ဦးလွက ဘာမွ်ေတာ့
ျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳး၍သာ ေနေလသည္။
ထုိသို႔ ထင္ၾကီးႏွင့္ စိုးရင္တုိ႔ အေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးေတာရင္း
ေလွ်ာက္လာရာမွ စစ္ကဲေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းကို ေက်ာ္လြန္လာေသာအခါ ကၽြန္ေနာ္သည္
တာ၀ါဘားေပၚမွ အေပါင္းအသင္း ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ႏွင္ ခပ္ယိုင္ယိုင္ကေလး
ဆင္းခ်လာေသာ စာေရးဆရာ တင့္တယ္ကို လွမ္း၍ ျမင္လုိက္ရသည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေနာ္ထက္ မ်က္စိလ်င္ေသာ တင့္တယ္က “ေဟ့ အစ္ကို....” ဟု သူ၏
ထံုးစံအတိုင္း လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေနာ္သည္ ထုိမိတ္ေဆြ
စာေရးဆရာအား အရိုအေသ ျပဳရေလသည္။
“အစ္ကိုက မေသာက္တတ္ေတာ့ ကၽြန္ေနာ္နဲ႔ တခုခု လိုက္စားပါဦးလား”
စာေရးဆရာ တင့္တယ္ တေယာက္သည္ အလြန္တရာ သေဘာေကာင္းလွေသာ ပုဂၢိဳလ္တဦး
ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔တြင္ ပိုက္ဆံကေလးမ်ားရွိလွ်င္ လူတဖက္သားကို
အင္မတန္တိုက္ခ်င္ အင္မတန္ ေကၽြးခ်င္သည္။
“ကေန႔ ညစာအတြက္ ကၽြန္ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့ ဟင္းရြက္ေၾကာ္ကို ခ်က္ထားေပးမယ္လို႔
ျမိဳင္က ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုက္လို႔ပါ အကို”
ေကၽြးေမြးရန္ ဖိတ္ေခၚေနေသာ ထိုမိတ္ေဆြကို စားရမည့္ သူကပင္ ျပန္၍
ေတာင္းပန္ေျပာဆိုျခင္း ျပဳလိုက္ရသည္။ တင့္တယ္ႏွင့္ တာ၀ါဘားေရွ႕တြင္
လူခ်င္း ခြဲခဲ့ရျပီးေနာက္တြင္ စာေရးဆရာ တေယာက္အေၾကာင္းကို
ဆက္လက္စဥ္းစားလာမိသည္။ တင့္တယ္သည္ ဒီဂရီ ႏွစ္ခုမွ် ရယူထားေသာ တကၠသုိလ္
ပညာတတ္ၾကီး တဦးျဖစ္ေလသည္။
သူၾကီးေဂဇက္ ဦးခင္ေမာင္ မကြယ္လြန္မီက သူသည္ စာေရးဆရာ ေဇယ်၊
တက္တိုးတို႔ႏွင့္အတူ ျပန္ၾကားေရးဌာနတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ဘူးေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အဂၤလန္သို႔ပင္ သြားေရာက္ကာ ဘီဘီစီတြင္ လုပ္ကိုင္ရင္း ေနာက္ထပ္
ဒီဂရီတခု ယူငင္ႏိုင္ရန္ အားထုတ္ဘူးေလသည္။
သို႔ရာတြင္ သူသည္ စာေရးဆရာ ဘ၀ကိုသာ တပ္မက္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ဖမ္းဆီး
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ ရာထူးရာခံႏွင့္ လံုျခံဳမႈမ်ားကိုပင္ ေဖာက္ဖ်က္ကာ
စာေရးဆရာ ဘ၀ကို ဖက္တြယ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ တဦး ျဖစ္ေလသည္။
စာေရးဆရာ ဘ၀သည္ လံုျခံဳမႈ မရွိေသးေသာေၾကာင့္ သူသည္ ဘိုင္က်ေသာ အခါမ်ား၌
ႏိုင္ငံေတာ္ ခ်က္အရက္ျဖဴကို ေသာက္ရေလသည္။ ေဖာေဖာသီသီ ရွိေသာအခါမ်ား၌လည္း
တပုလင္း တရာနီးပါးခန္႔မွ် ေပးရသည္ဆိုေသာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အရက္ကို
တခြက္တည္းႏွင့္ ဖင္ေထာင္သြားေအာင္ ေသာက္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ခ်က္အရက္ကို
ေသာက္ရသည့္အတြက္ ထိုစာေရးဆရာသည္ ၀မ္းနည္းမိျခင္း ျဖစ္ပံုမရသကဲ့သို႔
ျမင္းျဖဴတံဆိပ္ ၀ီစကီကို ေသာက္ရသည့္ အတြက္လည္း ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ
ျဖစ္ဟန္မရွိ။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး မူးရင္ျပီးေရာ ဆိုေသာ ျမန္မာစကားပံု တခု
ရွိသည္မဟုတ္ေလာ။
(၆)
ဘားလမ္း၌ ေဆာင္ရြက္စရာရွိေသာ ကိစၥ တရပ္ကို ေဆာင္ရြက္ျပီးစီး၍ အိမ္သို႔
ျပန္ရန္ ထြက္အလာတြင္ မေျမွာ္လင့္ေသာ ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္း
စာေရးဆရာတဦးကို ေျမွာ္လင့္ျခင္း မျပဳထားေသာ ပံုစံႏွင့္ ျဗံဳးကနဲ
တိုးလိုက္ရျပန္ေလသည္။ ထုိသူကား ညိဳျမပင္တည္း။
ညိဳျမသည္ ဘားလမ္းတြင္ ရွိေသာ စကၠဴဆိုင္တဆိုင္တြင္ ၄င္းထုတ္ေ၀ေနေသာ အုိးေ၀
ေန႔စဥ္ သတင္းစာအတြက္ စကၠဴထုပ္မ်ားကို အေၾကြးဆြဲေနပံုရသည္။
“ကိုယ့္လူ .. ဒါ ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ...” သူ၏ ထံုးစံအတိုင္းသာ ျဖစ္သည္။
လွ်ာေလး အာေလးၾကီးႏွင့္ ေမးေလသည္။
“ကိုယ္လူကေကာ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ” ကၽြန္ေနာ္သည္ သူ၏ ေမးခြန္းကို
မေျဖဘဲ ျပန္၍သာ ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္ေလသည္။
“နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြဆီက ပိုက္ဆံမလာလို႔ မနက္ျဖန္ထြက္ဘို႔ သတင္းစာအတြက္
စကၠဴထုပ္ အေၾကြးလာဆြဲေနတာ..”
ညိဳျမသည္ အညာသား ပီပီ ၾကြား၀ါျခင္း မျပဳတတ္ဘဲ ရိုးရိုးသားသားသာလွ်င္
ေျပာဆိုတတ္ေလသည္။ ဤတိုင္းျပည္၌ သတင္းစာ အတတ္ပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ “အမ္ အက္စ္
ေဂ်” ဘြဲ႔ကို ပထမဆံုး ရရွိခဲ့ေသာ ညိဳျမတေယာက္ ၄င္းကိုယ္တိုင္ ထုတ္ေ၀ေနေသာ
သတင္းစာ၌ ေအာင္ျမင္ျခင္း မရွိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေနာ္သည္ အံ့ၾသျခင္း
မျဖစ္မိေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ညိဳျမသည္ သတင္းစာဆရာ တဦးမဟုတ္ဘဲ
စာေရးဆရာ တဦးမွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေနာ္ထုတ္ေ၀ေသာ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္တြင္ ညိဳျမသည္
“မိုက္ဦးမည္” ေဆာင္းပါးကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပစဥ္က “ကိုယ့္လူ
ေရလုိက္လႊဲေနျပီ....” ဟု ကၽြန္ေနာ္သည္ အၾကံေပး ေျပာဆိုဘူးေလသည္။ ညိဳျမသည္
ကၽြန္ေနာ့္ကို ေတြေတြၾကီးသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာေခ်။
သူသည္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ၀မ္းနည္းေနသေလာ၊ ညိဳျမကို
အကဲခတ္ရန္ အလြန္ခက္သည္။ သူ၏ အိမ္သူသက္ထား ႏြယ္က ထိုကဲ့သို႔ ညည္းတြား
ေျပာဆိုဘူးေလသည္။
ညိဳျမအတြက္ ကၽြန္ေနာ္သည္ ၀မ္းနည္းမိသည္။ သူသည္ လူ႔ေလာကၾကီးႏွင့္
လူသဘာ၀တို႔ကို ပိုင္းျခား ၾကည့္ရႈတတ္ေသာ အဘိဓမၼာ ဆရာတဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ပိုင္းျခားၾကည့္ရႈ၍ ရသမွ်ကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႏွင့္ မိမိရရ
ေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္းေသာ စာေရးဆရာတဦးလည္း ျဖစ္ေလသည္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္တုန္းက ညိဳျမ ေရးေသာခဲ့ေသာ စာေျပာင္မ်ားကို
ကၽြန္ေနာ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေခ်။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္က ညိဳျမေရးလိုက္ေသာ
“ႏြားႏွင့္ သပိတ္” ကို အဘယ္သူ ေမ့ႏိုင္သနည္း။ သူ၏ “နန္းၾကာညိဳ” ကိုလည္း
ယခုတိုင္ စြဲလန္းေနတုန္းျဖစ္သည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေနာ္တို႔
လူသိုက္က အင္မတန္ ေလးစားခင္မင္ေနၾကေသာ ကိုဗဟိန္း ကို “အရူးကေလး ဗဟိန္း”
ဟူ၍ တြယ္ေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ကပင္ ကၽြန္ေနာ္သည္ ညိဳျမကို အခင္မင္ မပ်က္ခဲ့ေခ်။
သူသည္ တဖက္သားကို တြယ္ရာ၌ပင္ လွလွပပႏွင့္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ တြယ္တတ္ေသာ
စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ညိဳျမ တေယာက္သည္ သူ၏ ဘ၀ကို ေနရာမွန္ေအာင္
မခ်ထားခဲ့ေခ်။ အေမရိကန္ တကၠသုိလ္မွ အပ္ႏွင္းျခင္း ခံရေသာ အမ္ အက္စ္ ေဂ်
ဘြဲ႔သည္ ညိဳျမ တေယာက္တည္းကိုသာ ေဂ်ာက္ခ်ခဲ့သည္ မဟုတ္ေသး။
ဤတိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္တရာ ထက္ျမက္၍ တန္ဖိုးရွိလွေသာ စာေရးဆရာၾကီး
တေယာက္ကိုပါ ဆံုးရံႈး နစ္နာေစခဲ့ေလသည္ တကား...။
ညိဳျမႏွင့္ လူခ်င္းခြဲ၍ ထြက္လာခါနီးတြင္ မိတ္ေဆြတို႔၏ ၀တၱရားရွိသည့္အတိုင္း...
“ကိုယ့္လူကေတာ့ ေရလိုက္လႊဲလက္စနဲ႔ ေရစုန္ေမ်ာေတာ့မယ္နဲ႔ တူပါတယ္...” ဟု
ကၽြန္ေနာ္က စိတ္မသက္မသာႏွင့္ ထပ္ေျပာဆိုလိုက္သည္။
သို႔ရာတြင္ ညိဳျမသည္ ၄င္း၏ ဘ၀ကို ေကာင္းစြာ နားလည္ထားသကဲ့သို႔ ဘာမွ်
ျပန္လည္ ေျပာဆိုုျခင္းမျပဳ၊ အားက်လွေသာ မ်က္လံုးၾကီးမ်ားျဖင့္ ကေလးၾကီး
တေယာက္လို ေငးေမာ ၾကည့္ရႈရင္း စကၠဴထုပ္ အေၾကြးဆြဲခံေနရေသာ ဘားလမ္း
စကၠဴဆိုင္ တဆိုင္အတြင္း၌ ငုတ္တုတ္ကေလး က်န္ခဲ့ရွာေလသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္copy from http://www.mingalarpar.org/2011/08/blog-post.html
