သေဘာထုတ္ဆိုမယ္ ေသာႏုတၳဳိရ္တို႔ရဲ႕ မင္းကိုႏိုင္ကို ႐ွက္ပါ၊ၿပီးေတာ့ ဒီၿငိမ္းလင္း၊ ေက်ာ္ကိုကိုတို႔ကို ႐ွက္ပါ။
တို႔ဗမာ ေဝဒနာမ်ားကိုလ၊ ရင္နာနာ စာနာပြားလို႔ရယ္
ေစတနာမ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕မေနာ၊ မာေလာႏြယ္ နကပ္ (NCUB) တို႔ရဲ႕
ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဓာတ္အေၾကာကို
လွစ္ကာေျပာလိုက္ပါရဲ႕၊ မွားမွန္သေဘာ။
အဟုတ္ကို ပလီညစ္လို႔
အေကာက္အက်စ္ ေထြလာဆန္းပါဘိသနဲ႔
စီဝရံသကၤန္းနဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္သတ္
အစြယ္ျဖတ္တဲ့ ေသာႏုတၳဳရ္
ငုတ္တုတ္ကယ္ ထိုင္ငိုေလာက္ေအာင္
မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ ေၾကာင္ေတာင္ႏႈိက္ႏိုင္ၾကရဲ႕
မိုက္လိုက္ပါတဲ့ နကပ္တို႔ရဲ႕ အယုတ္တမာသေဘာ။
တို႔ဗမာအေရးေတာ့ ဆန္းလဒ္ၫႈိးလို႔ ေရစုန္ေမ်ာ။
နကပ္ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ဦးေမာင္ေမာင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အ႐ွက္သိကၡာမဲ့ ေၾကျငာခ်က္ကို ဖတ္ရင္း ေရးမိတဲ့ ငိုခ်င္းေလးပါ။ မ်ဳိးဖ်က္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြတင္မက ကယ္တင္႐ွင္ တံဆိပ္ခံ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အနာဂါတ္ကို ေတြးရင္း ငိုခ်င္းခ်မိတာ အခါခါ။ ဆင္ျဖဴေတာ္လို ဗမာျပည္၊ ဗမာလူထုကေတာ့ နကပ္လို ေတာ္လွန္ေရး အမည္ခံ (ေအဘီစီဒီ) အဖြဲ႕ေပါင္းစုံ လိုဏ္ေခါင္းထဲက ဒီမိုကေရစီ သကၤန္းၿခဳံထားတဲ့ ေသာႏုတၳဳိရ္ေပါင္း မ်ားစြာက ခ်က္ေတာ္ကို ေလးနဲ႔ခြင္းခံေနရတဲ့အျဖစ္ မၾကာခင္ အူပြင့္ၿပီး ယူႀကံဳးမရစရာ တမ်ဳိးသားလုံး ပ်က္သုဥ္းၾကရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဆိုတဲ့ အေတြးက ေျခာက္လွန္႔ခံေနရတာ ၾကာၿပီ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘီလူးသြားကို လၿဖဲတည္း ဆိုတဲ့စာမွာ အေတာ္ျပည့္စုံေအာင္ ေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္သလို ဒီလူေတြက ေျပာလည္းထူးမွာ မဟုတ္တဲ့အတူ မေျပာဘူးလို႔ ေနခဲ့တယ္။ မထူးေပမယ့္ အခုေတာ့ ေျပာဦးမယ္။ အတြင္းအျပင္က မိတ္ေဆြမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ညီငယ္ ရဲေဘာ္မ်ားက ဒီေလာက္ေဖာက္ျပန္တဲ့ ကိစၥကို (xxx) တို႔လို ၈၈ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာ၊ ဘာမွမလုပ္ၾကတာလဲလုိ႔ ေမးျမန္းရင္း ဒီကိစၥေနာက္ဆုံးအေျခအေနေပၚ က်ေနာ့္အျမင္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား သိခ်င္တယ္လို႔ အေရးဆိုလာၾကပါတယ္။ ေနာက္တေၾကာင္းက ဒီနကပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ပုံက ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလုိ႔ လုံခ်ည္ေအာက္စ လွန္ျပလိုက္သလိုပဲ။ က်န္တဲ့သူအားလုံးကို ဒါပဲထင္တယ္လို႔ မိုက္႐ိုင္းေစာ္ကားလုိက္တာပဲလို႔ ျမင္တယ္။ အေျခအေနအရ ဘာမွမေျပာေပမယ့္ လူအမ်ားက ဒီကိစၥ၊ ဒီေၾကျငာခ်က္ဟာ အားလုံးကို ေစာ္ကားလိုက္တဲ့ ေဖာက္ျပန္လိမ္လည္မႈလို႔ သိထားၾကပါတယ္။ အားလုံးဟာ လူအ ေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေအာင္လုိ႔ ဒီစာကို ထပ္ေရးလိုက္ပါတယ္။
ဒီေၾကျငာခ်က္ေၾကာင့္ ဒီလုပ္စား ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ဇာတိ႐ုပ္က သကၤန္းၿခံဳၿပီး ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို သတ္၊ အစြယ္ျဖတ္ၿပီး ကိုယ္ဘို႔ႀကံတဲ့ မုဆိုးယုတ္ ေသာႏုတၳဳိရ္နဲ႔ ပိုၿပီး တူလာတယ္။ ျပည္အလုံးရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ကိုယ့္ဘဝရပ္တည္ႏုိင္ဘုိ႔ ဒီမိုကေရစီ အေရၿခဳံၿပီး အသုံးခ်ေနၾကတာပဲ။
ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္လာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ကို ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ားစု ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ အၿငိဳးအာဃာတႀကီးတဲ့ မိဖုရား၊ ဆင္ျခင္တုံတရား ကင္းမဲ့တဲ့ ဘုရင္၊ ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ မုဆိုးနဲ႔ ခႏၱီပါရမီ ႀကီးရင့္တဲ့ ဘုရားေလာင္းဆင္မင္းတို႔ရဲ႕ သံေဝဂယူစရာမ်ားနဲ႔ ေၾကကြဲစရာ ဇာတ္ထုတ္တခုပါ။
ဇာတ္လမ္းမွာ လင္အေပၚ အထင္မွား အမ်က္သိုတဲ့ စူဠသုဘဒၵါက လက္စားေခ်ဖို႔ ဘုရားငယ္တပါးမွာ ဆုပန္ထားတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္လုိ႔ ေနာက္ဘဝမွာ ဘုရင့္မိဘုရားျဖစ္တယ္။ လင္သစ္ဘုရင္က ျမတ္ႏိုးတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လင္ေဟာင္း ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို လက္စားေခ်ဖို႔ မာယာဆင္တယ္။ ဆင္မင္းရဲ႕ အစြယ္ကိုမွ မပန္ဆင္ရရင္ ေသရခ်ည္ ရဲ႕လို႔ ပူဆာတယ္။ ဒါကို လင္သစ္ဘုရင္ ငေပါက အလိုလိုက္တယ္။ ဆဒၵန္ဆင္မင္း အစြယ္ကို ရဘို႔ ျပည္အလုံးက မုဆိုးေတြကို ဆင့္ေခၚတယ္။ အဲဒီမုဆိုးေတြထဲက “စာသူငယ္ၾကား ဠင္းတနားသလို” ထီးထီးႀကီးေပၚေနၿပီး လူမိုက္လူယုတ္ လကၡဏာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ မုဆိုးႀကီး ေသာႏုတၳဳိရ္ကို တာဝန္ေပးလိုက္တယ္။ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ားအျပင္ ၿမိဳ႕စား႐ြာစား ရာထူးေတြကိုပါ ေပးဖို႔ ကတိျပဳတယ္။ ေသာႏုတၳဳိရ္ဟာ ကာယဗလအစြမ္း၊ ဇြဲသတၱိ အစြမ္းေတြနဲ႔သာမက အေကာက္ဉာဏ္မာယာနဲ႔လည္း ျပည့္စုံတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေတာင္စဥ္ (၇) ထပ္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆဒၵန္ဆင္းမင္း ေနထိုင္ရာ ဟိမဝႏၱာေတာကို ေရာက္သြားတယ္။ ဆင္အရံငါးရာနဲ႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို သတ္ဖို႔က မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆင္မင္းသြားရာ လမ္းေၾကာင္းေရာက္ေအာင္ လိုဏ္ေခါင္းေဖာက္တယ္။ အခြင့္ေကာင္းကို ေစာင့္တယ္။ အခြင့္ရတာနဲ႔ လိုဏ္ေခါင္းထဲကေန ျမားနဲ႔ပစ္တယ္။ ခ်က္ေတာ္ကေန ေဖာက္ၿပီး ေက်ာကုန္းထိေရာက္ေအာင္ ျမားခ်က္စူးတယ္။ ခ်က္ေတာ္ကို စူးတဲ့ ျမားရဲ႕ လားရာကို ၾကည့္ၿပီး ရန္သူ ဘယ္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတာကို ဆင္းမင္းကသိတယ္။ ခြာတခ်က္ခတ္တာနဲ႔ လိုဏ္ေခါင္းၿပိဳၿပီး မုဆိုးေသာႏုတၳိရ္ ငုတ္တုတ္ေပၚလာတယ္။ ႐ိုး႐ိုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေလးျမား တဖက္စီနဲ႔ အရိယာသူေတာ္စင္ေတြရဲ႕ ဝတ္႐ုံစီဝရံသကၤန္းကို ၿခဳံံရက္ ေပၚလာတာျဖစ္တယ္။ ေဝဒနာေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္မင္းဟာ သူေတာ္ေကာင္းလကၡဏာ သကၤန္းကိုျမင္ၿပီး ေဒါသကို ခ်ဳပ္တည္းတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ေမးျမန္းတယ္။ မုဆိုးယုတ္လည္း ဆင္မင္းေဒါသက လြတ္ေအာင္ သကၤန္းစေလး တခါခါနဲ႔ ဒီမိုကေရစီတို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔၊ တပ္ေပါင္းစုလုပ္ဟန္တို႔ စတာေတြကို တစာစာ႐ြတ္ေနၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလိုဆင္ေျခေပးေတာ့တာေပါ့။ သကၤန္းအစြမ္းေၾကာင့္ ေဒါသခ်ဳပ္တည္းထားတဲ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို မုဆိုးယုတ္ ေသာႏုတၳိဳရ္က “အစြယ္လုိသူ မိဖုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူက ဘုရားက်ေနာ္၊ ႀကံေဖာ္ႀကံဖက္ သုံးဦးတြင္မွ ကံကြက္ၾကား၍ ငမိုက္သားမုဆိုး နင္ခ်ည္းသာ ေသေပေတာ့လို႔ သတ္ရင္လဲ ေသရပါမယ္ ဘုရားလို႔” ပလီပလာနဲ႔ ဇာတ္ေၾကာင္း လွန္ေတာ့တာေပါ့။
ဇာတ္ကို ခ်ဳံ႕ရရင္ ဆင္းမင္းက မုဆုိးယုတ္ကို ခ်မ္းသာေပးလိုက္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ပဲ အစြယ္ကိုလဲ ျဖတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စေလဆရာ ဦးပုညစကားထဲကလို “ေျပခ်ိန္တန္၍မွ၊ အႃငိႈးမေျပတဲ့၊ မုဆိုးတပိုင္း မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို၊ သီလိုကသီ၊ ပန္လိုကပန္ဖို႔၊” ကိုယ္တိုင္ပဲ အစြယ္ကို ျဖတ္ေပးလိုက္ပါေၾကာင္းနဲ႔ “မ်က္ႏွာ ေငြလ႐ႊင္ပပနဲ႔ ခင္မ ဝမ္းေျမာက္ပါေစေတာ့”လို႔ မွာၾကားလိုက္တယ္။ ဒီစကားလဲၾကားေရာ စူဠသုဘဒၵါလည္း ရင္ကြဲနာက်ေသ၊ ဘုရင္ ငေပါလဲ အေဆြးႀကီးေဆြး က်န္ရစ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး အျမတ္ထြက္သြားတာကေတာ့ မုဆုိးယုတ္ ေသာႏုတၳိဳရ္ တဦးတည္းပဲျဖစ္တယ္။
အခု ေျပာေနၾကတဲ့ ကိစၥဟာ ကိုေဇာ္ထြန္းစာပါ ဦးေမာင္ေမာင္ ဗမာျပည္ သြားမသြားဆိုတာေလာက္ပဲလို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက ယူဆေနၾကတယ္။ ရင္နာစရာ ခ်ာတူးလန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းစာဟာ မူလကတည္းက ျဖစ္ေနတဲ့ “သို႔ေလာသုိ႔ေလာ” စဥ္းစားစရာ အခ်က္ေတြကို သိသာထင္႐ွားျဖစ္ေစတာ သက္ေသခံ အေထာက္အကူျပဳမႈ တခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအေရးဟာ ကာယကံ႐ွင္ ပုဂၢဳိလ္ ဗမာျပည္သြားခ်င္းမသြားခ်င္းဆိုတာထက္ ပိုၿပီး က်ယ္ဝန္းနက္နဲ ႐ႈပ္ေထြးပါတယ္။ ရန္သူ႔အာဏာစက္ထဲက ရဲေဘာ္မ်ားရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္အႏၱရာယ္ႏွင့္ နီးပါတယ္။ အေရးေတာ္ပုံတရပ္ရဲ႕ အက်ဳီးစီးပြားက တဆင့္ လူထုတရပ္လုံးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအထိ ဆက္ႏြယ္ က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ ဒီသေဘာကို အရင္စာ “ဘီလူးသြားကို လၿဖဲတည္း”နဲ႔ ဂါမဏိရဲ႕ “ေျမေအာင္ေႁပြး”ဆိုတဲ့ စာေတြမွာ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပထားပါတယ္။ ဒီလို အေရးကိုေတာင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီမ်ားက လုပ္ခ်လိုက္ပုံက ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏုိင္လိုက္တာ။ ဗိုက္ႀကီးတတ္တဲ့မိန္းမေတြသာဆို သြားေလရာ ကေလးေတြကို ေတာင္းနဲ႔ လိုက္ေကာက္ေနရမယ့္ပုံ။
ဗမာျပည္မသြားဘူး ဆိုတာကိုေလေၾကာင္းလိုင္းက မွားတာပါဆိုတဲ့ စာကေလးတေစာင္ကို အခိုင္ အမာႀကီးလို သက္ေသထူၾကတယ္။ ဒါလည္း စက္ကမမွားဘူး၊ လူလုပ္တဲ့အမွားလို႔ ဆိုျပန္တယ္။
ဒါက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။
ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ လူကမွားၿပီး မေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့စက္က မမွားဘူးဆိုေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္း တင္တဲ့ စြဲခ်က္ကို အမွန္လို႔ ယူဆလို႔ မရဘူးလား။
ဒါမွမဟုတ္ ကိုေဇာ္ထြန္းတင္ျပတဲ့ ေလေၾကာင္းလိုင္းစာဟာ အတုျဖစ္တယ္၊ ဒီအတုကို ကိုယ္ေဇာ္ထြန္းက လုပ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တဲ့ သေဘာလား။
ဒါဆိုရင္ ဒီတမင္ဖန္တီး လုပ္ႀကံမႈကို က်ဴးလြန္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ကိုေဇာ္ထြန္းကို ဘာ့ေၾကာင့္ တရားမစြဲၾကသလဲ။
ကာယကံ႐ွင္အတြက္ေကာ ေလေၾကာင္းလိုင္းပါ သိကၡာက် နာမည္ပ်က္စရာ ကိစၥျဖစ္တယ္။ အခု ထပ္တင္ျပလာတဲ့ မွားတာပါဆိုတဲ့ ေလေၾကာင္းလိုင္း စာကေကာ အစစ္ဟုတ္ရဲ႕လား။
လူလုပ္တဲ့ စာအမွား၊ စာအတုႀကီးေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေခါင္း႐ွိရင္ ဒီေမးခြန္းေတြ ေျဖၾကည့္ပါ။
“ယုံလုိက္စမ္းကြဲ႕ အာကာယံ၊ က်ီးကန္းပက္လက္ပ်ံ” ဆိုသလို ဒီေပါ့ပ်က္ပ်က္ကိုစာကို ပုလင္းတူဘူးဆို႔ေတြကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမယုံၾကည္ၾကဘူး၊ လက္မခံၾကဘူး။ ဒီၾကားကမွ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေဖာက္ျပန္တာျဖစ္တယ္။ ေတာ္လွန္သမိုင္းကို ဖ်က္ဆီးတာ( Shitting the History) ျဖစ္တယ္။ အဖိႏွိပ္ခံ လူထုအေပၚ လွည့္ဖ်ားတာျဖစ္တယ္။ အာဏာ႐ွင္ရဲ႕ လကၡဏာလည္းျဖစ္တယ္။ အာဏာ႐ွင္ေတြရဲ႕ စ႐ိုက္က အမွန္တရားကို ရင္မဆုိင္ဝံ့ဘူး၊ ေၾကာက္တယ္၊ သူရဲေဘာေၾကာင္တယ္။ သူတို႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို ထိပါးမဲ့ အျဖစ္အပ်က္၊ အခ်က္အလက္၊ အမွန္တရားေတြကို ေငြအား၊ လူအား၊ လက္နက္အားကိုးၿပီး နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ေျခဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဖိႏွိပ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ၾကတယ္။ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ ဒီလို ပုဂၢဳိလ္ အဖြဲ႕အစည္းေတြကေန အမ်ားျပည္သူ ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ဘာရလာဒ္္ေကာင္းကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိပါဘူး။
တာေတလန္ ဆုိးလိုက္ပုံက အခုထုတ္လိုက္တဲ့ စာကလည္း မူလစာကို ကာယကံ႐ွင္က မႀကိဳက္လုိ႔ ျပန္ေရးထားရတာဆိုပဲ။ ျဖစ္ရ႐ွာေလ တို႔ဗမာေတြရဲ႕ ဘဝ။ ဒီလိုလူေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္ဦးမယ္ ဆိုပါလား။ တူတဲ့ အလုပ္ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ဘုိ႔အတြက္ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲထား အားစုၾကဘို႔ မဟာမိတ္ျပဳၾကတာ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ မဟာ (လူ၊ ေငြ၊ အေျခအေန) ျဖစ္တဲ့သူကိုမ်က္ႏွာမူ မိတ္ျပဳေနၾကတာပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ မဟာျဖစ္တဲ့သူက ႀကိဳက္သလို မိတ္ျပဳတာကို မဟာမိတ္ေခၚတယ္လို႔ ဆိုရမလိုပါလား။ ႏိုင္ငံေရး ေတာ္သလင္းေပါ့။
ေျပာေနၾကတာကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာပဲ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာက လူတိုင္း အဖြဲ႕တိုင္းရဲ႕ သေဘာထား ဆႏၵေတြ၊ အခြင့္အေရး အခြင့္အလမ္းေတြကို အာမခံထားရတယ္။ အမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အေရးကိစၥေတြကို သိသာပြင့္လင္းတဲ့ လုပ္ဟန္ေတြနဲ႔ စီမံေဆာင္႐ြက္ရတယ္။
တပ္ေပါင္းစု ဆိုတာေတြမွာ ဒီအေျခအေန ႐ွိေနပါရဲ႕လား။
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာက စနစ္ေဟာင္း စနစ္ဆိုးကို ၿဖိဳဖ်က္၊ အဲဒီစနစ္ဆိုးထဲက အက်င့္ပ်က္၊ စ႐ိုက္ပ်က္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို သုတ္သင္႐ွင္းလင္းတာ ျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔ တပ္ေပါင္းစုေတြမွာ ဒီလကၡဏာဆိုးေတြ ကင္းစင္ၾကရဲ႕လား။ တနည္း ေျပာရရင္ ေတာ္လွန္ေရးဆန္ၾကရဲ႕လား။
ဒါ ႏိုင္ငံခ်စ္တဲ့သူတိုင္း၊ အမ်ဳိးခ်စ္တဲ့သူတိုင္း ေဝဘန္ဆန္းစစ္ေနရမယ့္ ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္တယ္။ တတ္စြမ္းသမွ်နဲ႔ ဝိုင္းဝန္း အေျဖ႐ွာၾကရမွာျဖစ္တယ္။
က်ေနာ့္သေဘာအရေတာ့ ဒီအဖြဲ႕ေတြ၊ တပ္ေပါင္းစုေတြမွာ အထက္က ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ယုံၾကည္စရာအခ်က္ မေတြ႕မိပါ။ မယုံၾကည္ႏိုင္ပါ။ လူအမ်ားစုကလည္း မယုံၾကည္ၾကပါဘူး။ ကမၻာတဝွမ္း ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အင္အားစုေတြသာမက တပ္ေပါင္းစုဝင္ အဖြဲ႕အစည္းတခ်ဳိ႕ကိုယ္တုိင္ကလည္း မယုံၾကည္ၾကပါဘူး။ ဒီတပ္ေပါင္းစု ဆိုတာေတြရဲ႕ မူ၊ လုပ္ငန္းစဥ္ ဆိုတာေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ေဝးလို႔ စိတ္ဝင္တစားေတာင္ မ႐ွိၾကတာက အယုံအၾကည္မ႐ွိဘူးဆိုတာကို သက္ေသခံေနပါတယ္။ တပ္ေပါင္းစု ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားကလည္း ဒီအင္အားစုေတြကို စိတ္မဝင္စားပါ။ ေငြေပးတဲ့ အင္ဂ်ီအို စိတ္ဝင္စားရင္ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး ေတာ္လွန္ေရးကို ဝတၱရားေက် လုပ္ေနၾကတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီလို ႐ွိၿပီးသား အာဏာ႐ွင္ ဆန္႔က်င္ေရး အင္အားစုေတြကိုေတာင္ မစုစည္းႏိုင္၊ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈ ရေအာင္ မယူႏိုင္တဲ့ တပ္ေပါင္းစုတို႔၊ အဖြဲ႕အစည္းတို႔ ဆိုတာေတြဟာ အႏွစ္ (၂၀) အတြင္း ဘာရလာဒ္ေကာင္းမွ မေပၚထြက္လာတာဟာ အဆန္းတၾကယ္ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ပြဲခံဘို႔ကေတာ့ ေဝလာေဝးေရာေပါ့။ အမ်ားအက်ဳိးကို ေဆာင္ႏိုင္စရာလဲ မ႐ွိဘူး။ ဒီလို လူအမ်ား အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ကင္းေဝးၿပီး လူတစုရဲ႕ ပုဂၢဳိလ္ေရး အက်ဳိးေဆာင္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ဥပမာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသားေကာင္စီဆိုတဲ့ တပ္ေပါင္းစုေတြဟာ တကယ္ေကာ အမည္နာမနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ႏိုင္ၾကေသးရဲ႕လား။ သားမေမြးတဲ့ ႏြားမဟာ သားသတ္႐ုံ ပို႔လိုက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။
ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္တူ၊ သမုိင္းေၾကာင္းတူတဲ့ အင္အားစုေတြ အထူးသျဖင့္ (၈၈) အေရးေတာ္ပုံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေမြကို ခံယူပါတယ္လို႔ ဆိုေနၾကတဲ့ အင္အားစုေတြ အခု ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ၊ ရဲရဲ ၾကည့္ၿပီး ရဲရဲ ေျဖၾကပါ။ လမ္းေပ်ာက္ေနရင္ လူထုၾကားမွာ ျပန္႐ွာရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အခုလို လူထု အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ မနီးစပ္လွတဲ့ တပ္ေပါင္းစု ဆိုတာေတြထဲမွာ၊ အင္ဂ်ီအို ကစားကြင္းေတြထဲမွာ လမ္းမွန္းကို ႐ွာမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
(၈၈) အေရးေတာ္ပုံ ေနာက္ပိုင္းကာလမွာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမဲ့ အလားအလာေတြကို တြက္ဆမိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အာဏာသိမ္းရင္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ေျမေအာက္ သမဂၢလုပ္ငန္းေတြကိုပဲ ဆက္လုပ္မယ့္အစု၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီဖြဲ႕ၿပီး ေပးလာတဲ့ အေျခအေနအတိုင္း ဆက္လုပ္မယ့္အစု၊ (အဲဒီအခ်ိန္က ဆႏၵခံယူပြဲ ေကာ္မ႐ွင္ဥကၠ႒ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းက ဆႏၵခံယူပြဲ လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီကို သြားမယ္လို႔ ေၾကျငာၿပီး ျဖစ္တယ္။) ေနာက္ဆုံး လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို ဝင္မယ့္ အစုရယ္လို႔ သုံးစု ကြဲသြားခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ တဦးရဲ႕အျမင္ကို တဦးက အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ေလးစားတန္ဘိုးထားခဲ့ၾကတယ္။ ေ႐ြးခ်ယ္ရာ လမ္းေၾကာင္း အျမင္ကြဲခဲ့ၾကေပမယ့္ ရန္သူ စစ္အုပ္စုအေပၚ သေဘာထားနဲ႔ လူထုဆႏၵ ျဖည့္ဆည္းေရးစတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တဦးနဲ႔တဦး ေမြးခြန္းထုတ္စရာေတာင္ မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အျပန္အလွန္ အျပည့္အဝ ယုံၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ တိုက္ပြဲဝင္ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ေအာက္မွာ အျပန္အလွန္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ရည္မွန္းခဲ့ၾကတယ္။
ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို အေျချပဳခဲ့တဲ့ အဲဒီ့အျပန္အလွန္ ေလးစား တန္းဘိုးထားမႈေတြ ယုံၾကည္မႈေတြ၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အခုေကာ က်န္႐ွိပါေသးရဲ႕လား။ တိုက္ပြဲဝင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ရဲ႕ မူလအေရာင္းအေသြး အခ်င္းအရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်န္႐ွိပါေသးသလဲ။
ေက်ာင္းသားအာဇာနည္တို႔ရဲ႕ သေကၤတ ခြပ္ေဒါင္းဆိုတာ အမွန္တရားဖက္က ရပ္တည္တယ္။ အဖိႏွိပ္ခံ ျပဳသူဘက္က ရပ္တည္တယ္။ မတရားမႈ မွန္သမွ် ဖိႏွိပ္မႈ မွန္သမွ်ကို အခ်ိန္မေ႐ြး၊ ေနရာမေ႐ြး တင္းတင္းမာမာ အာခံတုန္႔ျပန္တယ္။ ေတာ္လွန္တိုက္ခ္ိုက္တယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္တို႔ရဲ႕ အသက္ေသြးေခြ်းေတြနဲ႔ တုိက္ပြဲဝင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို ထုဆစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တုိက္ပြဲဝင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ဟာ ေတာေတာင္ေတြထဲ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ၊ ႀကိဳးတုိက္ေတြထဲ၊ ကြ်န္းေတြေပၚမွာေတာင္ မယိမ္းမယိုင္ တလူလူလႊင့္ထူႏိုင္ခဲ့တယ္။ မင္းကိုႏိုင္၊ မင္းေဇယ်ာ၊ ကိုကိုႀကီးတို႔ (၈၈) ေတြကစလို႔ ဒီၿငိမ္းလင္း၊ စည္သူေမာင္၊ ေက်ာ္ကိုကိုစတဲ့ (၂၀၀၇) ေက်ာင္းသားေတြဟာ အခုထိ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ငရဲခန္း အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ တိုက္ပြဲဝင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို မားမား စိုက္ထူေနၾကတယ္။ သူတို႔ကုိယ္တိုင္က ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေတြပဲ။ ေျမေအာက္သမဂၢလုပ္ငန္း ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ (၈၈) အစုဟာ သူတို႔ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာဝန္ကို ႐ြတ္႐ြတ္ခြ်န္ခြ်န္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတယ္။ တုိက္ပြဲဝင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားမႈမ်ားနဲ႔ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ပူေဇာ္ကိုင္စြဲ ထားႏိုင္ၾကတယ္။
က်ဳပ္တို႔ က်န္တဲ့အစုႏွစ္ခုကေတာ့ ရဲရဲေျဖႏိုင္စရာ မ႐ွိပါ။ တစုံတရာ လြတ္လပ္တဲ့ ေနရာမွာ တြင္က်ယ္လွတဲ့ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ လုပ္ငန္းအားကိုးနဲ႔ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ခြပ္ေဒါင္းေတြကို ေဖာေဖာသီသီႀကီး ႐ိုက္ထုတ္ေနၾကတယ္။ ခြပ္ခ်င္မွေတာ့ ခြပ္မယ္။ ေနရာတကာမွာ ေဒါင္း႐ွိတယ္။ မူလသတၱိအရ တင္းတင္းမာမာ တုိက္ခိုက္ေလ့႐ွိတဲ့ မတရားမႈေတြ၊ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို သီးခံႏိုင္လာတယ္။ လက္ခံ လက္တြဲႏိုင္တဲ့အထိ ေပ်ာ့ေျပာင္းလာတယ္။ အေတာင္တျဖန္းျဖန္း႐ုိက္ၿပီး အိုးေဝးတြန္သံနဲ႔ ထုိးဆိတ္ခြပ္ပုတ္ရမယ့္အစား အေျခအေနအခ်ိန္အခါ လက္ေတြ႕ဆိုတာေတြေျပာၿပီး မတရားမႈ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို ကိုယ္တုိင္ က်င့္ႀကံလာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ ေဒါင္းေမာင္မယ္ေတြက ေ႐ႊတြဲလဲ၊ ေငြတြဲလဲ ကားထည္လဲနဲ႔ အင္ဂ်ီအို ေျခမန္းကြင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းတယ္ဆိုတာ နဲနဲေတာ့ ေဖာ့ေထာင္းမွ။ မေတာ္ အေထာင္းလြန္ၿပီး ေပါင္ပုပ္ရင္ ျဖတ္ထုတ္ပစ္ရမယ္။ ေျပာရရင္ မကုန္ႏိုင္မယ့္အတူ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတာ္ပါၿပီ။
အေဖာ္ေကာင္းလုိ႔ ငရဲျပည္လိုက္တယ္ဆိုတာ အရပ္စကားနဲ႔ ကာလသား အလုပ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းတယ္။ ေတာ္လွန္တဲ့အလုပ္နဲ႔ တပ္ဦးအလံ ခြပ္ေဒါင္းကို ဆက္လက္စြဲကိုင္တယ္ဆိုတာ ေဆးဆုိးပန္း႐ိုက္နဲ႔ မတင့္တယ္ဘူး။ မူလအေရာင္အေသြး အရည္းအခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည့္စုံမွ ေကာင္းတယ္။ ေ႐ွ႕မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ ဝိဉာဥ္္ကို ေလးစားဖို႔လိုတယ္။ မူလအေရာင္အေသြးကိုမထိန္းႏိုင္ရင္ ေခါက္သိမ္းထားတာအေကာင္းဆုံးပဲ။ ဇြတ္ ဆက္ႏွစ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မယားနားကပ္ပန္ဘို႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုသတ္ၿပီး အစြယ္ျဖတ္တဲ့ သကၤန္းအေရၿခဳံ ေသာႏုတၳိဳရ္ဘဝ ေရာက္ကုန္ၾကမယ္။
မေကာင္းမႈ၊ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို ျပဳလုပ္ဖို႔ ႐ွက္ျခင္းေၾကာက္ျခင္းဆိုတဲ့ ဟိရီၾသတပၸတရား ေတြက လူ႔ယဥ္ေက်း ေလာကႀကီးအျဖစ္ ထိန္းမတ္ေပးတယ္။အစစ္အမွန္ ေစတနာမ်ားနဲ႔ မိတ္ေဆြ အေပါင္းကို ေမတၱာစကား ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းကိုႏိုင္၊ မင္းေဇယ်ာ၊ ကိုကိုႀကီးစတဲ့ (၈၈) ေတြကို ႐ွက္ပါ။ ဒီၿငိမ္းလင္း၊ စည္သူေမာင္၊ ေက်ာ္ကိုကိုတို႔ကို ႐ွက္ပါ။
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အက်ဥ္းက် ရဲေဘာ္ေတြကို ႐ွက္ပါ။
အာဇာနည္ ကိုသက္ဝင္းေအာင္တို႔ကို ႐ွက္ပါ။
ကိုဖုန္းေမာ္တို႔ကို ႐ွက္ပါ။ မဝင္းေမာ္ဦးတုိ႔ကို ႐ွက္ပါ။
က်ဆုံး အာဇာနည္ အေထာင္အေသာင္းကို ႐ွက္ပါ။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း (kyaw_than2004@yahoo.com)
