ဆင္ေျခဖံုးက ေန႔ျပန္တိုး
“မုိးေတြရြာေနၿပီ။ ဒီႏွစ္အတြက္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ၀ယ္ရအံုးမယ္။ မၿဖိဳးတုိ႔ကုိ ထီးေရာင္းဖို႔ ေျပာရဦးမွာပဲ”
ေန႔စား အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ မနက္ခင္း အလုပ္မသြားမီ ေရရြတ္သံသည္ လူမႈဘ၀လိုအပ္ခ်က္၏ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုကုိ လွစ္ဟျပျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မႏၲေလး ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေတြက ေန႔စား အလုပ္သမေလးမ်ား၏ ဘ၀သည္ ၀မ္းေရးအတြက္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရင္း တစ္ေန႔တာအတြက္ အလ်င္မီႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ခါး လွဖို႔အတြက္၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း မ်ားအတြက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေန႔ျပန္တုိး၊ ေန႔ေပးေရာင္းသူေတြကုိသာ အားကုိးဖြယ္ရာ ဘဏ္တုိက္ႀကီးသဖြယ္ မီွခိုေနရသည္။
“သားသံုးေယာက္ အလုပ္လုပ္တာ တစ္ေန႔ကုိ ေငြေျခာက္ေထာင္ ၀န္းက်င္ရတယ္။ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဆိုေတာ့ အလုပ္ရွိတဲ့ေန႔ရွိေပါ့။ မရွိတဲ့ေန႔ ဒီလို ပဲေနလိုက္နဲ႔ အိမ္လခတစ္ေသာင္းခြဲ ကုိ ၆ လစာတင္ဖုိ႔ ၂၀တိုးနဲ႔ ေခ်းၿပီးတင္ထားတာ တစ္ေန႔ကုိ ၂၀၀၀ ေန႔ ျပန္ေပးရတယ္။ ထမင္းမခ်က္ခင္ ေန႔ျပန္ျပန္ဖို႔ ေငြ၂၀၀၀အရင္ရမွ စိတ္ေအးရတယ္။”
“ဒီတစ္ပတ္ေန႔တြက္ရတဲ့ လုပ္ခေလးကလည္း အေမေနမေကာင္း တုန္းက ေဆးကုဖို႔အတိုးနဲ႔ ေခ်းထားတဲ့ေငြကို ျပန္ဆပ္လုိက္ရင္ ဒီတပတ္ မီးဖုိေခ်ာင္ အသံုးစရိတ္မွ ေလာက္ပါ့မလား” ဟု ေန႔စားပန္းရံလုပ္သား တစ္ဦး၏ ညည္းညဴေနသံ ကုိလည္း ၾကားရသည္။
မႏၲေလး ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မ်ားတြင္ အမ်ားစုက နယ္မွလာေရာက္ အိမ္ငွားေနကာ မိမိေဒသထက္ ပိုမုိအဆင္ေျပလာေလမလား ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ လာေရာက္လုပ္ကုိင္ေနၾကသည့္ မိသားစုမ်ား မနည္းလွပါ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕အ ေရွ႕ျခမ္း ေရႊယဥ္မြန္၊ေရႊဂဲပြား၊ ကန္ေကာက္၊ ယာဥ္ပ်ံ ၊က်န္းမာေရး ရပ္ကြက္ေတြဆုိသည္မွာ ခ်မ္းေအးသာစံ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေနာက္တုိး ရပ္ကြက္မ်ားျဖစ္ကာ ယခင္က လယ္ေျမဧကေတြကုိ အကြက္ခ် ရပ္ကြက္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္မွာ သက္တမ္းအားျဖင့္ ဆယ္စုႏွစ္စြန္းစြန္းမွ် သာရွိေသးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ဆုိ ယခုအခ်ိန္ထိ လယ္ကြက္ အေနျဖင့္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာပင္ မႏၲေလးအေခၚ ၿမိဳ႕တစ္ျပ ပတ္လည္ႀကီးမွာ အိမ္ယာ စီမံကိန္းေတြ၊ လံုးခ်င္းတုိက္ခန္းေတြ ေဆာက္လုပ္လာၾကတာနဲ႔အမွ် အ နီး၀န္းက်င္က ေျမကြက္ေတြလည္း အလိုအေလ်ာက္ ေစ်းတက္ခဲ့ျပန္ သည္။အိမ္ငွားခေစ်းေတြကလည္း ထိုနည္းတူစြာပင္။
“ေျမေစ်းေလးတက္လုိ႔သာေရာင္း လုိက္တယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ထုိင္စားရင္း ပါး ပါး လာလို႔ ေနာက္ဆံုး ကုိယ့္ေဒသကုိလည္း မခြာခ်င္ေတာ့ အရင္လမ္းသာတဲ့ ေနရာကေန အခုေခ်ာင္က်တဲ့ ေနရာေရာက္သြားတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ အလုပ္အကုိင္ကေတာ့ ေစ်းေရာင္းစရာပဲရွိတယ္။ ဒါပဲတတ္ တာ”ဟု ယင္းရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္သူတစ္ဦး၏ မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ စကားကုိလည္း ၾကားမိခဲ့ပါသည္။
“သားသံုးေယာက္ အလုပ္လုပ္တာ တစ္ေန႔ကုိ ေငြေျခာက္ေထာင္ ၀န္းက်င္ရတယ္။ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဆိုေတာ့ အလုပ္ရွိတဲ့ေန႔ရွိေပါ့။ မရွိတဲ့ေန႔ ဒီလို ပဲေနလိုက္နဲ႔ အိမ္လခတစ္ေသာင္းခြဲ ကုိ ၆ လစာတင္ဖုိ႔ ၂၀တိုးနဲ႔ ေခ်းၿပီးတင္ထားတာ တစ္ေန႔ကုိ ၂၀၀၀ ေန႔ ျပန္ေပးရတယ္။ ထမင္းမခ်က္ခင္ ေန႔ျပန္ျပန္ဖို႔ ေငြ၂၀၀၀အရင္ရမွ စိတ္ေအးရတယ္။ ႏုိ႔မုိဆုိ ေနာက္ရက္ ၄၀၀၀ ေပးရရင္ အိမ္စားစရိတ္တြက္ နည္းသြားမွာေလ။ မုိးရြာရင္ေဆာင္းဖုိ႔ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ေငြေလးငါးေထာင္ ေပးၿပီး တစ္ခါထဲမ၀ယ္ႏုိင္ေတာ့ တစ္ေန႔ ၁၅၀က်ပ္ေပး ရပ္ကြက္ထဲ က ၀ယ္လိုက္တယ္။ တစ္၀မ္းအ တြက္ အလ်င္မီေအာင္ စားေနႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ခါး အတြက္ကေတာ့ ဒီလုိ မွ မ၀ယ္၊ မသံုးရင္ မုိးမိလို႔ ဖ်ားနာ၊ အလုပ္နား ေဆးခန္းသြားဖို႔ ထပ္ၿပီး ကုန္ႏုိင္တယ္”ဟု ဆုိသူမွာ ျဖဴးၿမိဳ႕ နယ္မွ မႏၲေလးသုိ႔ ေရာက္ေနသည္ မွာ ၈ ႏွစ္ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ သားသံုးေယာက္ မိခင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။
“ဗုိက္ထဲ အက်ိတ္ျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ခြဲရမွာမုိ႔ ေငြက်ပ္သံုးသိန္းလိုတာ အတုိးနဲ႔ေခ်းလုိက္တာ။ တစ္လ ကုိ အတုိး ၃ ေသာင္းနဲ႔ ၂ ႏွစ္တိတိ အတုိးဆပ္တာေတာင္ အရင္းမဆပ္ႏုိင္တာမုိ႔ ေနာက္ဆံုး ဆုေၾကးေငြ လုိက္ဆပ္မယ္ဆုိၿပီး ဆုေၾကးလုိက္တာ အခ်ိန္ဆယ္လၾကာတယ္။ ဆုေၾကးလုိက္ေနတဲ့ဆယ္လမွာ အတုိး မဆပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဆုေၾကးေငြေလးသိန္းရတာ အတိုးအတြက္သံုးသိန္းႏွဳတ္ၿပီး အရင္းတစ္သိန္း၀င္တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ဆယ္လ အတုိးဆပ္ရင္း တစ္သိန္း၀င္နဲ႔ ေငြသံုးသိန္းကို အတုိးခ်ည္းပဲ က်ပ္၁၅ သိန္း ဆပ္လုိက္ရတယ္။ စုစုေပါင္း အခ်ိန္လည္း ငါးႏွစ္နီးပါး ဆပ္လိုက္ရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔က သံသရာေၾကြး အပါမခံခ်င္ပါဘူး။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ပစၥည္းမပါဘဲ ေထာင္ဂဏန္းေတာင္ ေခ်းငွားဖို႔ မလြယ္ကူႏုိင္တာ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ သိန္းခ်ီထုတ္ေခ်းေပးခဲ့လို႔ အခု ကြၽန္မအသက္ ဆက္ရွင္ေနရတာ” ဟု လည္း သူမကဆုိျပန္သည္။
တစ္၀မ္းတစ္ခါး ဆုိသည့္စကားကေတာ့ တုိလွပါသည္။ တစ္၀မ္းအ တြက္ မပူပင္ရေပမယ့္ မတ္တပ္စာ ရွိေသာ္လည္း တံုးလံုးစာအတြက္ ႀကိဳတင္စုေဆာင္းမႈမရွိရင္ အခက္ႀကံဳလာတာနဲ႔ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ေျပလည္ ေအာင္ေျဖရွင္းမိၾကမွာ သူသူငါငါ ပါပင္။
စက္ဘီး အသစ္တစ္စီးလွ်င္ ေငြက်ပ္ရွစ္ေသာင္းမွ က်ပ္တစ္သိန္း ေက်ာ္အထိေစ်းရွိရာ အဂၤါရပ္မစုံ စက္ဘီးတစ္စီး ငွားရမ္းခတစ္ေန႔ ႏွစ္ရာက်ပ္ေပးၿပီး ပန္းရံလုပ္ရတဲ့ေန႔ စားအလုပ္သမားအဖို႔ တစ္ေန႔ ၁၅၀၀ က်ပ္ရတဲ့အခါ အိမ္ကုိ ေစ်းဖိုးအပ္ၿပီးလွ်င္ “အေမရယ္.... ေနာက္လဆုိရင္ ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲရွိလို႔ သမီးကုိ အ၀တ္တစ္စုံေလာက္ေတာ့ ေစ်းထဲက ေန အေၾကြး၀ယ္ေပးပါဦး။ အရင္လုိပဲ တစ္ေန႔ခ်င္းေပးၾကတာေပါ့”ဟု သင္ပန္းကုန္းကြက္သစ္ေနသူ အသက္ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦး၏ အသံကိုလည္း ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။
၀မ္းေရးအတြက္ အသက္အရြယ္ ႏွင့္မမွ် လုပ္ကုိင္ေနရေသာ္လည္း အမ်ားတန္းတူ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္စိတ္ ေလးမ်ားလည္း ရွိေနသည့္အတြက္ ယခုလိုမွမ၀ယ္လွ်င္ မလြယ္ကူေပ။”ညည္းအက်ႌထက္ ေဆာင္း၀င္ေတာ့ မယ္ေအ့။ ျခင္ေထာင္နဲ႔ေစာင္ကလည္း ေန႔ျပန္ေပး၀ယ္ရအံုးမွာဆုိေတာ့ ေနာက္လမွပဲ တစ္ခုခ်င္း၀ယ္ရ ေတာ့မယ္”ဟု အေမျဖစ္သူကလည္း ညည္းတြားျပန္သည္
အခ်ိန္ကာလေတြ ၾကာျမင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဆုတ္ယုတ္သြားသလို၊ ရပ္တန္႔ေနၾကသလို၊ တုိးတက္ေနတဲ့ သူေတြလည္းရွိပါသည္။ ယခင္က စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ ရတနာပံုေစ်းတြင္ လခစားအေရာင္း၀န္ထမ္းတစ္ဦး လုပ္သက္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ဆုိင္ရွင္ႏွင့္ရင္းႏွီးယံုၾကည္မႈရကာ အ၀တ္အထည္မ်ားကုိ ေန႔ခ်င္းေပး ယူေရာင္းကာ သံုးေလးႏွစ္အတြင္း အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲလာသူ ေတြလည္းရွိပါသည္။ ေစ်းထဲတြင္ အက်ႌရယ္ဒီမိတ္ တစ္ထည္ လက္လီ က်ပ္၃၅၀၀၊ ၄၀၀၀တန္ကို က်ပ္ ၆၀၀၀၊၆၅၀၀က်ပ္နဲ႔ တစ္ေန႔ႏွစ္ရာ ေပး၊ သံုးရာစသည္ျဖင့္ ေယာက္်ား၀တ္ အကႌ်၊ ပုဆုိးမ်ားအပါအ၀င္ ထီး၊ ဖိ နပ္၊ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္စတာေတြကုိ လည္း တစ္ေန႔ခ်င္းေပးစနစ္ျဖင့္ ေရာင္း။ ေငြစုၿပီး ဆုိင္ရွင္ကိုေငြျပန္ သြင္း။ ဒီလုိႏွင့္အထည္သာမက လူသံုးကုန္ ပစၥည္းေတြကုိလည္း ဒီနည္း အတုိင္း ေရာင္းခ်လုပ္ကိုင္သူေတြ ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ယုိင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ေလးမွသည္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ေျမစုိက္ မွ အဂၤေတခင္း၊ ပန္ကာ၊ တီဗြီ အေပၚစက္ ေအာက္စက္ေတြျဖင့္ ျပည့္စုံအဆင္ေျပေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။
ေလာကတြင္ စိတ္ခ်မ္းသာ တတ္ေသာ အျမင္ျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သလို စိတ္မေကာင္းတတ္တဲ့ အျမင္ႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာေတြကို ပဲ ျမင္ေတြ႕ရမွာက ေသခ်ာပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏၲေလးဆင္ေျခဖံုး ရပ္ကြက္ေတြမွာေတာ့ ေန႔ျပန္တိုးေပးသူေတြနဲ႔ ယူသူေတြအၾကားမွာ သူ႔နည္းနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနၾကဆဲပင္။ တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ ဆိုေတာ့ ေန႔ျပန္တိုးကပင္ သူတို႔အတြက္ အားထားရာျဖစ္ေန မွာ ေနာက္ထပ္ဘယ္အခ်ိန္အထိလဲ ဆိုတာက ခန္႔မွန္းရခက္ေသာ ပုစၦာတစ္ခုပင္ ။ ။
