ေဆြနိုင္ ကဗ်ာ

အမဲေရာင္ေန႔ တေန႔ကိုပုံႀကီးခ်ဲ႕ၾကည့္ျခင္း အဲဒီေန႔က လူေတြက လူေတြလို ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ ဆီ မီးပန္းေတြပူေဇာ္ၾက ဆြဲလဲသံေတြနားေထာင္ေနၾက။ လူေတြက လူေတြလို ရိုးရိုးေလးေတြနဲ႔လမ္းမေတြေပၚထြက္လာၾက။ အဲဒါေတြကိုပဲ အဲဒီေန႔က နိုင္ထက္စီးနင္းႀကီး လူေတြက လူေတြကိုျပန္ဖမ္းေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုေငြမွင္သုတ္ဆုပ္ၿဖဲပစ္ၾက။ လူေတြက လူေတြကိုမ်က္လွည့္ျပေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုထုံးသုတ္ေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုအရက္ဘားေတြဖြင့္ေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုဘီယာဘားေတြဖြင့္ေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုခ်ဳိေပါ႔က် ေကာ္ဖီဘားေတြဖြင့္ေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုကာရာအိုေကဘားေတြဖြင့္ေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုကာလနာတိုက္ေနၾက။ လူေတြက လူေတြကိုပဲ ယစ္မူးလို႔ရသမၽွ အကုံယစ္မူးပစ္ ေခတ္ကိုလည္းမူးေအာင္တိုက္ေနၾကေလရဲ႔။ ဒါဟာ ဇာတ္ဝင္ခန္းတခုရဲ႕ျပကြက္ လူၾကမ္းေတြလမ္းမ်ားေပၚအကုံထြက္ လမ္းစုံလမ္းခြေတြေပၚမွာအကုံထြက္ ဝါးရင္ဒုတ္တဖက္ တင္းမုတ္တဖက္နဲ႔ ပါးစပ္တေပါက္ရဲ႕ ေအာ္ညီးသံထဲမွာ ဂုဏ္သိပ္ခါထပ္မလို႔ ့ ့ ့။ အရပ္ထဲ ရြာထဲ လက္ညႈိးထိုးတတ္သူ မ်ားသေလာက္ လက္ညႈိးေကြးတတ္သူေတြလည္း မ်ားတယ္ လက္ညႈိးေထာင္ ေခါင္းညိမ္႔သူေတြလည္းမ်ားတယ္ လက္ရဲဇက္ရဲသူေတြလည္းမ်ားတယ္။ ဝမ္းတထြာအတြက္ ေခါက္ဆြဲတခြက္နဲ႔ အဟာရျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္ပ်က္ထဲမွာ လူေလာ္လုပ္ခ်င္သူေတြကလည္း ခပ္မ်ားမ်ား လူသြားလမ္းမေတြေပၚ သံဆူးႀကဳိးေတြတကားကား။ လက္နက္ေတြတကားကားနဲ႔ စစ္ကားေတြကေျမြေတြလို တြားယားသြားလို႔ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့နိုင္ငံမွာ မနက္မိုးမလင္းခင္ တရားသံၾကားရမဲ့အစား အမနာပစကားသံေတြနဲ႔သာ ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးတခုလုံးကိုေထာင္ခ်ဖို႔။ အဲဒီေန႔က ဆူညံတုံခါသြားေသာ အသံထြက္ စစ္ပြဲႀကီးတခုျဖစ္ပြားခဲ့တယ္ အဲဒီေန႔က အျခားေသာေန႔ေတာ့မဟုတ္ ဇူလိုင္၃၁ရက္ ေသာၾကာေန႔ျဖစ္သည္။ .