”ေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ။ ဂြတ္ ထ၊ ဂြတ္ထ” ”အဘကေတာ့ ေရးစရာရွိရင္ ဘယ္သူ႔မွခ်န္မထားဘူး။ ေရးခ်လုိက္တာပဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြမ်ားမ်ား ေရးစမ္းပါအဘရာ” အြန္လုိင္းေပၚက ထင္ျမင္ခ်က္ တစ္ခုပါ။ သူမ်ားကို အလွည့္ေပးရမယ္
သိပ္မၾကာမီက ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မႈလြန္ကဲရင္ အာဏာရွင္ စိတ္ဝင္သြားတတ္တဲ့အေၾကာင္း သတိေပးစာတစ္ပုဒ္ ေရးလုိက္တယ္။ ႀကိဳက္သူေတြရွိသလုိ မႀကိဳက္သူ ေတြလည္း ရွိတယ္။ အယူအဆ တစ္ရပ္၊ သေဘာထားတစ္ခုကို လူ သိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုတဲ့ အခါမွာ လက္ခံသူ၊ လက္မခံသူ။ ႀကိဳက္သူ၊ မႀကိဳက္သူရွိၿမဲဓမၼတာမို႔ အထူးအဆန္းမဟုတ္ဘူး။ သိသင့္ သိထိုက္တာမို႔ ရွာေဖြဖတ္႐ႈေလ့ရွိ ေပမယ့္ ျပန္ၿပီးေရးတာ၊ ေခ်ပရွင္းလင္း တာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။ လူတုိင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ရွိတာ ပဲ။ ေျပာၾကပါေစ။ ကုိယ္လည္း ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း ေျပာခဲ့ ေရးခဲ့ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ သူမ်ားကို လည္း အလွည့္ေပး ရမွာေပါ့။
ေျပာရေလာက္ေအာင္မဟုတ္
အထက္မွာ ေဖာ္ျပလိုက္တဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးကို ေရးျပတာက အဲဒီထဲမွာပါတဲ့ ”အဘကေတာ့ ေရးစရာရွိရင္ ဘယ္သူ႔မွခ်န္မထား ဘူး။ ေရးခ်လုိက္တာပဲ” ဆိုတာ နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒါက ‘ဂြတ္ထ၊ ဂြတ္ထ’ေျပာရေလာက္ ေအာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ သတင္း သမားတုိင္း ဒီလုိလုပ္ေနၾကတာပါ။ သတင္းသမားဆုိတာ ျပည္သူ လူထုရဲ႕ မ်က္ႏွာတစ္ခုပဲ ၾကည့္ ရမယ္။ အစုိးရမ်က္ႏွာလည္း မၾကည့္ရဘူး၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႕ အစည္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာလည္း မၾကည့္ရဘူးဆုိတဲ့ ‘ပညတ္’ခ်က္ ဟာ သတင္းသမားမွန္သမွ် မျဖစ္ မေန လုိက္နာက်င့္ႀကံရတဲ့ အေျခ ခံအက်ဆံုး က်င့္ဝတ္တစ္ခုျဖစ္ တယ္။
ေရွ႕ကဖံုး ေနာက္ကေပၚ
ဒီ’ပညတ္’ခ်က္ကို မလုိက္နာ ရင္ သတင္းသမားေကာင္း မေခၚ ႏုိင္ဘူး။ သတင္းသမားမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ ထားတဲ့ အခြင့္အေရးသမားပဲျဖစ္ လိမ့္မယ္။ ဒီလူမ်ဳိးေတြက မ်က္ႏွာ ဖံုးစြပ္ထားေပမယ့္ ေရွ႕ဖံုး ေနာက္ကေပၚဆုိသလို သူတို႔ဇာတိ ႐ုပ္က ဘြားဘြားႀကီးေပၚေနတာ ေၾကာင့္ လူၾကားသူၾကားမွာ ဘယ္ ေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့မေနႏုိင္ဘူး။ ခပ္ ကုတ္ကုတ္ပဲ ေနၾကရတယ္။ သူေတြ ၾကားမေျပာနဲ႔ သတင္းေလာကနယ္ ပယ္မွာေတာင္ ‘သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း၊ သတင္းေလြ႕ေလြ႕၊ ေပါင္းဖက္ေတြ႕’ ဆုိတဲ့စကားလုိ သူတုိ႔နဲ႔ အေသြးအ ေရာင္တူသူေတြခ်င္းသာ အေပါင္း အေဖာ္ျပဳေလ့ရွိၾကတယ္။ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြၾကား မတိုးရဲဘူး။
ျပဒါးတုိင္
ဒီမုိကေရစီေရခ်ိန္ကို တုိင္းတာ တဲ့အထင္ရွားဆံုး ‘ျပဒါးတုိင္’ တစ္ခု ကေတာ့ သတင္းမီဒီယာဆိုတဲ့ ျပဒါး တုိင္ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ပုဂၢလိ က သတင္းစာဆုိတာ ဒီမုိကေရစီ စစ္စစ္ႏုိင္ငံေတြမွာပဲ ရွိတယ္။ အာ ဏာရွင္စနစ္ဆိုရင္ ဆိုရွယ္လစ္ အာ ဏာရွင္ျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္အာဏာရွင္ ျဖစ္ ျဖစ္ လြတ္လပ္တဲ့သတင္းမီဒီယာကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မျပဳဘူး။ သူတုိ႔ လက္ေအာက္မွာပဲထားတယ္။ တခ်ဳိ႕တစ္ဝက္ကိုေတာ့ သူတို႔ လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ လက္ကိုင္ တုတ္ေတြကတစ္ဆင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္တယ္။ လက္ကိုင္တုတ္ ေတြဆိုတာ သတင္းသမား ‘အတု’ေတြပါ။ အေခ်ာင္ရွာတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြပဲ။
ေရးသင့္တာေရးရဲမွ
သိကၡာရွိတဲ့ သတင္းသမား’အ စစ္’က ဘယ္သူ႔လက္ကိုင္တုတ္မွ အျဖစ္မခံဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေပါင္းၿပီး စီးပြားေရးမရွာဘူး။ သတင္းသမားမို႔ ဆုိၿပီး ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အခြင့္ထူး လည္း မေတာင္းခံဘူး။ သတင္းျဖစ္ ရင္ျဖစ္တဲ့အတုိင္းမွန္တာကို ေရး တယ္။အစိုးရကေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေရးတယ္။ အစိုးရ အေၾကာင္း မေကာင္းေရးမွ လက္ ခုပ္တီးေပးသူေတြကို ေၾကာက္မေန ရဘူး။ ေၾကာက္ၿပီး မေရးရင္ သိကၡာ ရွိသတင္းသမား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အလားတူပဲ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေကာင္းတာလုပ္ရင္လည္း ေကာင္း တယ္ေရးရမယ္။ အစုိးရၿငိဳျငင္မွာ ေၾကာက္ၿပီး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္လုပ္မေန ရဘူး။ ေရးသင့္တာေရးထုိက္တာ မွန္သမွ် ေရးရဲမွ သတင္းသမားစစ္ စစ္ျဖစ္တယ္။
စာဖတ္ခန္းမရွိ
ဒီေန႔ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူ အမ်ားစု က လူငယ္ေတြျဖစ္တယ္။ တက္ တက္ၾကြၾကြနဲ႔ မေမာမပန္းႀကိဳးစား လုပ္ကုိင္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔မွာ ဇြဲရွိတယ္။ သတၱိရွိတယ္။ အမွန္တရားကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ရွိၾက တယ္။ ေလ့လာမႈအားနည္းေပမယ့္ ႀကိဳးစားၿပီး ျဖည့္ဆည္းေနၾကတယ္။ သူတို႔ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲက သူတို႔ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ တိုက္ေတြမွာ သူ တို႔ကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးမယ့္ အယ္ဒီတာေတြ မရွိၾကတဲ့အခ်က္နဲ႔ သူတို႔ဖတ္မွတ္ေလ့လာစရာ စာအုပ္ စာတမ္းေတြမ်ားမ်ားစားစား ရွိတဲ့ စာဖတ္ခန္းမ်ဳိးေတြ မရွိတဲ့အခ်က္ ျဖစ္တယ္။
ဒ႐ိုင္ဘာေလာက္ေတာင္မရ
လူငယ္သတင္းေထာက္ေလး ေတြ အယ္ဒီတာေတြရတဲ့လခက ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း (INGO) ေတြက ကားဒ႐ိုင္ဘာလခေလာက္ ေတာင္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေခတ္ စာအုပ္ေစ်းေတြကလည္း ေခါင္ခုိက္ ေအာင္ႀကီးျမင့္ေနေလေတာ့ ဖတ္ခ်င္ ေပမယ့္ မဝယ္ႏုိင္ဘူး။ ဂ်ာနယ္တစ္ ေစာင္ေကာင္းဖို႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေကာင္း ေတြလိုတယ္။ စာမဖတ္ရင္ ဘယ္ နည္းနဲ႔မွ ဂ်ာနယ္လစ္ေကာင္း မျဖစ္ ႏုိင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္တုိက္ ေတြမွာ စာဖတ္ခန္းေကာင္းေကာင္း ထားေပးဖို႔ အထူးလုိအပ္တယ္။ ဂ်ာနယ္ ေတြသာ ႏွစ္ရာေလာက္ရွိေနတာ။ စာဖတ္ခန္း ဒါမွမဟုတ္ စာၾကည့္တုိက္ ေကာင္းေကာင္းထားရွိတဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဒါဇင္ဝက္ေတာင္ ရွိမယ္မထင္ဘူး။
ဘယ္သူအသင့္ျဖစ္ၿပီလဲ
ဂ်ာနယ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေလာက္ရွိတဲ့အထဲက သိကၡာရွိဂ်ာနယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္တာက အလြန္ဆံုးရွိမွ ဆယ့္ေလးငါးေစာင္ေပါ့။ ပုဂၢလိက သတင္းစာေတြ ထုတ္ေဝခြင့္ျပဳ လုိက္ၿပီဆုိတဲ့အခါ၊ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ငါးေစာင္ေတာင္ ရွိပါ့မလားမသိဘူး။ ေန႔စဥ္သတင္းစာ ထုတ္တယ္ဆုိတာက လူေကာင္း ေလး,ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရွိ႐ံုနဲ႔ လုပ္လုိ႔ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ အခု ရွိေနတဲ့ လူေတာ္ေလးေတြလို ထူး ခြၽန္ထက္ျမက္တဲ့ လူငယ္ေတြ အစိတ္သံုးဆယ္ေလာက္ အနည္း ဆံုးရွိဖို႔လုိတယ္။ ဒါက ရန္ကုန္ ႐ံုးခ်ဳပ္ကိုသာေျပာတာ။ တျခားၿမိဳ႕ ႀကီးျပႀကီးေတြမွာလည္း သတင္း အတတ္ပညာအေျခခံေလာက္ေတာ့ ကြၽမ္းက်င္သူေတြ ရွိေနရမယ္။ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုး ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၄ဝဝ ေလာက္ရွိတဲ့အထဲမွာ အနည္း ဆံုးၿမိဳ႕နယ္ ၁ဝဝ ေလာက္မွာ သတင္းေထာက္ေတြရွိေနဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ကဲ ဘယ္သူေတြ အသင့္ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။
လူထုစိန္ဝင္း
Ref: http://popularmyanmar.com/mpaper/archives/30475
