၈၈ ခုႏွစ္က စက္တင္ဘာသို႔

အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ေနမသာေပမဲ့ ၿမဳိ႕ဆင္ေျခဖုံး ရင္ခြင္ထဲထိ တီအီးကားႀကီးမ်ား ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ကားသံမ်ားနဲ႔ ဒီဇယ္ေညွာ္နံ႔ေတြ ေရာေထြးေနတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးထဲ ့ ့ ့ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ ဆင္တူဝတ္ဆင္ထားေသာ ပူပူေႏြးေႏြး လူစိမ္းမ်ားေရာက္လာၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ မီးခိုးတေထာင္းေထာင္းထေနေသာ သံခ်ပ္ကာကားမ်ားနဲ႔ မီးသတ္ကားမ်ား မီးသတ္သမားေရာင္ေဆာင္ထားေသာ သန္႔ရွင္းေရးသမားလည္း ေရာက္လာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ့ ့ ့ မ်ာက္ႏွာမာမ်ား ကြန္ကရစ္နဲ႔ ကတၱရာ ေရာခင္းထားရာ အဝင္အထြက္လမ္းမ်ားမွာ သံဆူးႀကဳိးမ်ာနဲ႔ အငမ္းမရပိတ္ဆို႔ေနၾကသည္။ ပစ္စတိုခါးခ်ိပ္ထားသူမ်ား ၿမဳိ႕ႀကီးတခုလုံး ့ ့ ့ ႀကဳိတင္ႀကံစည္ထားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စကားေျပာစက္နဲ႔ အထက္သို႔ အစီရင္ခံေနၾကသည္။ သူတို႔အားလုံး အမိန္႔အတိုင္း စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္သြားၿပီးေနာက္ နားစြင့္ေနလိုက္ၾကသည္ ေလလႈိင္းေပၚမွ ခ်က္ခ်င္း အသစ္စက္စက္ေရာက္လာေသာ နံပါတ္နဲ႔အသံ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ တၿပဳိင္နက္ထဲ ဂ်ီသရီး ဂ်ီဖိုး ကာဘိုင္မ်ားနဲ႔ တရစပ္ ပစ္ခတ္သံမ်ား ယမ္းေငြ႔အနံ႔မ်ား က်ည္ဆံခြန္မ်ား လြယ္အိပ္မ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ စာအုပ္မ်ား ဦးထုပ္မ်ား ့ ့ ့ ဖိနပ္မ်ား ့ ့ ့ နဖူးစီး လက္ပါတ္မ်ား လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚ တစစီ ျပန္႔က်ဲသြားၿပီး ၿမဳိ႕ႀကီးထဲတြင္ ေသြးေခ်ာင္းစီးသြားခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔က ့ ့ ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္ ညေန ၄ နာရီေလာက္တြင္ျဖစ္သည္။ ။ မိုးမခ၀က္ဆိုက္မွာေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာကဗ်ာျဖစ္သည္