Tuesday, December 20, 2011

Kachin people in Myanmar face food shortages

A civil war for more than sixty years has left the Kachin people in northern Myanmar facing much problems.
Aid agencies in northern Myanmar say tens of thousands of ethnic Kachin people are facing food shortages and health problems.

The Kachin, one of many ethnic groups in Myanmar, have been fighting for greater autonomy since the country gained independence from Britain more than six decades ago.

A 17 year ceasefire with the government was broken in June, after a dispute over a government project to build a dam in the state.

Over the past six months, around 30,000 people have been displaced and in the makeshift refugee camps, conditions are difficult.

Al Jazeera's Florence Looi reports.
Source: Al Jazeera

Sunday, December 18, 2011

Philippines steps up flood relief efforts

ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ...(Written by လူထုစိန္၀င္း)

၂၀၁၁ ခုႏႇစ္ဟာ ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ ဆယ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမႇာ သက္၀င္လႈပ္ရႇားမႈအရႇိဆံုးႏႇစ္အျဖစ္ သတ္မႇတ္ရလိမ့္မယ္။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းကတည္းက တစ္ႏႇစ္လာေျပာင္းႏိုးႏိုး၊ ေနာက္တစ္ႏႇစ္လာေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ေသာင္မတင္ ေရမက် အီလယ္လယ္ႀကီးျဖစ္ေနခဲ့ရတာကို အားလံုးက စိတ္ ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနၾကရတယ္။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဖ်က္သိမ္း
၂၀၁၁ ခုႏႇစ္ေရာက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလဲမႈေတြ ဆက္တုိက္ဆိုသလို ျဖစ္လာတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏႇစ္ကတည္းက အာဏာသိမ္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဖ်က္သိမ္း ေၾကာင္း တရား၀င္ထုတ္ျပန္ေၾကညာၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသိန္းစိန္ က လႊတ္ေတာ္ကေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကို အာဏာလႊဲေပးလုိက္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏႇင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ အစိုးရကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႇဴးႀကီးသန္းေရႊလည္း အစိုးရရာထူး တပ္ရာထူး အားလံုးက အၿငိမ္းစားယူသြားတယ္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္ရာထူး လက္ခံရယူတဲ့မိန္႔ခြန္းမႇာ သူနဲ႔တကြ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္မ်ား၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလႇယ္မ်ားဟာ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္လိုက္သူမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ဆႏၵသေဘာထားကို အျမဲတမ္းေလးစားလိုက္နာၿပီး ျပည္သူမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ေဆာင္ရြက္သြားမယ္။ ျပည္သူအားလံုး လိုလားတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားမယ္လို႔ ထည့္သြင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့တယ္။

သမုိင္း၀င္ေၾကညာခ်က္
အဲဒီေနာက္ၿပီးခဲ့တဲ့ႏႇစ္ကုန္ခါနီးမႇာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အစိုးရ၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ၾကည္က ေတြ႔ဆံုခဲ့တယ္။ ဦးေအာင္ၾကည္နဲ႔ ႏႇစ္ႀကိမ္ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္မႇာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကိုယ္တိုင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနျပည္ေတာ္မႇာ လက္ခံေတြ႔ဆံုခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေနာက္ မတူတာေတြဖယ္ထားၿပီး တူတာေတြ အတူလက္တြဲ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုတဲ့ သမုိင္း၀င္ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ ထြက္လာတယ္။ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ေျပာင္းလဲမႈ လမ္းစကို ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ၊ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ဟာ ေျပာင္းလဲမႈကို အမႇန္တကယ္လိုလားသူျဖစ္တယ္လို႔ သူယံုၾကည္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့တယ္။

တင္မယ္၊ ၀င္မယ္
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေရခဲေတာင္ႀကီး အရည္ေပ်ာ္က်သလို အေျပာင္းအလဲေတြ ဆက္တိုက္ေတြ႔ျမင္လာရတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ဆံုေရကာတာစီ မံကိန္းကို ျပည္သူမ်ားရဲ႕ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာတဲ့အေနနဲ႔ဆိုၿပီး သမၼတက ရပ္ဆိုင္း ထားဖို႔ ညႊန္ၾကားခဲ့တယ္။ ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္ေက်ာ္ အျပင္းအထန္ ဆန္႔က်င္ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကတဲ့ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္နဲ႔ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက ၀န္ႀကီး၀န္ကေလးေတြ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္လာတယ္။ ကူညီေထာက္ပံ့မႈ ေတြ ျပန္ေပးမယ္။ ေခ်းေငြေတြေပးမယ္စတဲ့ အသံေတြလည္း ၾကားလာရတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေျပာင္းအလဲကေတာ့ လူတုိင္းကိုပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားၾကရတဲ့ကိစၥျဖစ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ NLD ပါတီက ႏုိင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ မႇတ္ပံုတင္ၿပီး ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမႇာ ေနရာျပည့္ ၀င္အေရြးခံမယ္။ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္အေရြးခံမယ္လို႔လည္း တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့တယ္။

ယံုၾကည္မႈတုိးေစ
ဒီျဖစ္စဥ္ေတြအားလံုးဟာ ျပည္သူအားလံုးရႊင္လန္းအားတက္ေစတဲ့ အေပါင္းလကၡဏာ သတင္းေတြျဖစ္တယ္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရအေပၚမႇာလည္း ယံုၾကည္မႈ တုိးလာေစတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမႇာလည္း မ်က္ႏႇာပန္းလႇ လာတယ္။ ဒီေျခလႇမ္းေတြအတြက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းဆက္ ၿပီးေလွ်ာက္လႇမ္းသြားရင္ ျပည္သူအားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကတဲ့ အေၾကာက္တရားအားလံုးကင္းစင္တဲ့ စစ္မႇန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္လိမ့္ မယ္လို႔ ယံုၾကည္ႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းေခ်ာ္မသြားေအာင္လည္း သတိရႇိၾကရပါမယ္။

ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာေဒၚႏုႏုသာက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အႀကီးဆံုးႏႇင့္ သက္တမ္းအရႇည္ဆံုးျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးမႇ ယခုႏႇစ္မ်ားအတြင္း ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ တစ္ႏႇစ္လွ်င္ က်ပ္ေငြသိန္းေပါင္း ေထာင္ခ်ီ၍ ျပန္လည္ သြင္းေပးႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာၾကား

ပုဆိန္နဲ႔ မေပါက္ရေအာင္
အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္တဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏႇာပန္းလႇေနတဲ့အခ်ိန္မႇာ ယံုၾကည္မႈအေပၚ ဒြိဟ၊ သံသယပြားေစတဲ့ အႏုတ္ လကၡဏာျပကိစၥရပ္မ်ားကို ရႇင္းလင္းဖယ္ရႇားပစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ သတင္းသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျပည္သူမ်ားရဲ႕အသံေတြကို အျမဲနားစြင့္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၾကားသိျမင္ေတြ႔ရတဲ့ ျပည္သူ႔အသံေတြနဲ႔ ျပည္သူ႔ဆႏၵေတြကို သက္ဆိုင္ရာမ်ားသိေအာင္ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အပ္နဲ႔ထြင္းရမယ့္ကိစၥကို ပုဆိန္နဲ႔ေပါက္ရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္မသြားေစခ်င္လို႔ပါ။ ေထာင္ထဲမႇာက်န္ရစ္သူေတြကိစၥနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရးကိစၥကေတာ့ အခုတေလာ အဆက္ မျပတ္ေရးခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါမေရးေတာ့ပါဘူး။ သားေရႊအိုးထမ္းၿပီး ျပန္လာမႇာကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါေတာ့မယ္။

ဘယ္သူမႇမေျပာၾကလို့
အခုေျပာခ်င္တာက ဂ်ာနယ္ေတြမႇာ သတင္းအျမဲပါေနေပမယ့္ ဘယ္ပါတီ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းေတြကမႇ အေရးထားၿပီး ေျပာတာဆိုတာမရႇိတဲ့အတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက ေန႔စဥ္မျပတ္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ရင္ဖြင့္ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။သူတို႔အတြက္ေတာ့ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ဆုံးေျပာၾကတာကေတာ့ ရထားခေတြ ဆယ္ဆတက္သြားတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ ဒီေခတ္မႇာ မီးရထားက သာမန္ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားအတြက္ အဓိကအားထားရတဲ့ အရာျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနလူထုအတြက္ ဘတ္စကားခႏႇစ္ရာမတတ္ႏိုင္လို႔ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကို တစ္ဆယ္ေပးစီးရတယ္။ အခုၿမိဳ႕ပတ္ရထားက အသြားအျပန္ ႏႇစ္ရာေပး၀ယ္စီးရမႇာဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီး ခက္ခဲသြားပါတယ္။ ရန္ကုန္ - မႏၲေလးကားခေတြက တစ္ေသာင္းအထက္ေပးရေတာ့ ဆင္းရဲသားမ်ား မစီးႏိုင္ၾကဘူး။ ရထားစီးရင္ တစ္ေထာင္ေတာင္မက်ေတာ့ ရထားပဲ အားကိုးရတယ္။

ေစ်းတက္ စီးပြားေရး
ရထားခတက္တဲ့သတင္းေနာက္က လိုက္လာတာက စာပို႔ခေတြ ျပည္တြင္းဆို ႏႇစ္ဆယ္ကတစ္ရာ၊ ျပည္ပဆို သံုးဆယ္က ငါးရာျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီကိစၥေျပာလို႔ ပါးစပ္ေတာင္မပိတ္ရေသးခင္မႇာ ေနာက္ထပ္ဂ်ာနယ္ေတြထဲပါလာတာက မီတာခေတြလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ဆတိုးၿပီး တက္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၿပီးေတာ့ ေရခြန္ေတြ၊ အမိႈက္ခြန္ေတြလည္း တိုးဦးမယ္တဲ့။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုတာ အၿပိဳင္အဆိုင္ေစ်းေတြ ေလ်ာ့ေရာင္းၾကလို႔ စားသံုးသူေတြ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေစတယ္လို႔ ဆရာႀကီးေတြက ေျပာၾကေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာေတာ့ ေစ်းေတြတက္ခ်င္တိုင္း တက္ေနလို႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလုိ႔ မေခၚဘဲ ေစ်းတက္ စီးပြားေရးလုိ႔ ေခၚခ်င္တယ္လို႔ေတာင္ ညည္းညဴေျပာဆိုေနၾကရတယ္။
 ၀မ္းသာရမႇာလား၊ ၀မ္းနည္းရမႇာလား
အဲဒီလိုညည္းညဴသံေတြ ၾကားေနရခ်ိန္မႇာ ထူးဆန္းတဲ့သတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္မိတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာရမႇာလား၊ ၀မ္းနည္းရမႇာလား၊ ခြဲျခား မရႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈတစ္မ်ဳိး ခံစားလိုက္ရတာကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သတင္းက ၂၄-၁၁-၂၀၁၁ ထုတ္ Popular News ဂ်ာနယ္အတြဲ -၃ အမႇတ္ ၄၆ မႇာပါလာတာပါ။ 'ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီး ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ တစ္ႏႇစ္ သိန္းေထာင္ခ်ီ ျပန္သြင္းေပးႏုိင္' လို႔ ေခါင္းစီးတပ္ထားပါတယ္။ လိုရင္းေျပာရ ရင္ေတာ့ ႏို၀င္ဘာ ၁၅ ရက္ ေန႔က ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးတကၠသိုလ္မႇာျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရး အသံုးစရိတ္မ်ားဆိုင္ရာ အလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲမႇာ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးက ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာေဒၚႏုႏုသာက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အႀကီးဆံုးႏႇင့္ သက္တမ္းအရႇည္ဆံုးျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးမႇ ယခုႏႇစ္မ်ားအတြင္း ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ တစ္ႏႇစ္လွ်င္ က်ပ္ေငြသိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီ၍ ျပန္လည္သြင္းေပးႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္လို႔ ေရးထားပါတယ္။

စရိတ္မွ်ေပးက၀င္ေငြ
"ျဖည့္ဆည္းေပးစရာမ်ား ရႇိေနသည့္ၾကားကပင္ ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ ယခုႏႇစ္ ပထမေလးပတ္က ေငြက်ပ္သိန္း ၁၃၀၀ ႏႇင့္ ဒုတိယေလးပတ္တြင္ ေငြက်ပ္သိန္း ၁၂၀၀ ေက်ာ္ေပးသြင္းႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ၎က ထပ္ေလာင္း ေျပာၾကား သည္။ ယင္းျပန္ေပးသြင္းႏိုင္ခဲ့သည့္ ေငြေၾကးမ်ားမႇာ စားစရိတ္မွ်ေပး စနစ္တစ္ခုတည္းက ျပန္လည္ ေပးသြင္းခဲ့သည့္ ပမာဏျဖစ္ၿပီး တျခား၀န္ေဆာင္မႈမ်ားအတြက္ ေကာက္ခံထားေသာ ေငြေၾကးပမာဏမ်ား မပါလာေသး ေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုသာက ဆိုသည္" လို႔ ဆက္ၿပီးေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒီသတင္းကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ မီးရထားဌာနလို လွ်ပ္စစ္ဌာနလို ဌာနႀကီးေတြက ႏႇစ္စဥ္က်ပ္ေငြဘီလ်ံရာနဲ႔ခ်ီ အ႐ံႈးျပေနခ်ိန္မႇာ ႏုိင္ငံေတာ္ကိုေတာင္ ေငြျပန္သြင္းေပးႏုိင္တယ္လို႔ သိလိုက္ရလို႔ တယ္ဟုတ္ပါလားဆိုၿပီး ၀မ္းသာသလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လို႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေတြး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုတဲ့ထဲမႇာ ေဆး႐ံုေတြပါ ထည့္ထားတာလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲစႏိုးစေႏႇာင့္ ျဖစ္သြားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုဆိုတာက ျပည္သူျပည္သားမ်ားရဲ႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရႇာက္မႈအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ဘ႑ာေငြက ထုတ္ယူပံ့ပိုးေပးထားတာျဖစ္တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ ျမန္မာ့ဆိုရႇယ္လစ္ေခတ္ စတဲ့ေခတ္တုိင္းမႇာ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေငြနဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့တာခ်ည္း ျဖစ္တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္နဲ႔ ဖဆပလေခတ္ေတြမႇာ လူနာေတြ စားေရး၊ ေသာက္ေရးပါ ေဆး႐ုံက တာ၀န္ယူပါတယ္။ အျပင္က အစားအစာေတြနဲ႔ မတည့္မႇာစိုးလို႔ အိမ္ကထမင္းပို႔တာေတာင္ အားမေပးပါဘူး။ လိုအပ္တဲ့ စြပ္ျပဳတ္၊ ႏြားႏို႔၊ ဆန္ျပဳတ္စတာေတြလည္း ေဆး႐ံုကပဲ ေပးတယ္။ အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးနဲ႔ မႏၲေလး ေဆး႐ံုႀကီးမႇာ ထမင္းေပါင္း ဘြိဳင္လာႀကီးေတြနဲ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဘြိဳင္လာႀကီးေတြပါ ထားရပါတယ္။

နားလည္ဖို႔ခက္
အဲဒီေခတ္က ျပည္သူအားလံုးအတြက္ အခမဲ့ ေဆးကုခြင့္ရႇိတယ္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ားအတြက္ အထူးပိုက္ဆံခန္းေတြလည္း ထားပါတယ္။ အခုေခတ္မႇာ အေျခအေနအရ စရိတ္မွ်ေပး က်န္းမာေရးဆိုၿပီး လုပ္လာတာကို နားလည္ႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီစရိတ္မွ်ေပးက ရတဲ့ေငြေၾကးကို ျပန္ယူတယ္ဆိုတာေတာ့ နားလည္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥေတြဟာ သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရ ေရႇ႕မ်က္ႏႇာစာမႇာ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ျပေနတဲ့ ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႔ဆိုတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို ထိခိုက္ေစပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်က္ေတြကိုလည္း ျပဳျပင္ပါဦးလို႔ တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္။
 Ref:http://www.news-eleven.com/

Monday, December 12, 2011

စကၤာပူမွာ ျမန္မာ မိန္းကေလး တစ္ဦး ေသေၾကာင္း ႀကံ မႈ ျဖစ္

စကၤာပူ ႏိုင္ငံ က အိမ္ေဖာ္ ရွာေဖြ ေပး ေရး ဧဂ်င္စီ
တစ္ခု က ထြက္ေျပးလာပံု ရတဲ့အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ျမန္မာ မိန္း ကေလးတစ္ဦး ဟာ ၄.၅ မီတာ ျမင့္တဲ့ လူသြားစႀကၤန္
ကုန္းေက်ာ္ တံတားေပၚ က ခုန္ခ်ခဲ့တယ္ လို ့
စကၤာပူ ကြန္ျမဴနတီ သတင္း ဆိုတ္ တစ္ခုျဖစ္
တဲ့ OMY မွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။

သူခုန္ခ် ခ်ိန္မွာ သစ္ကိုင္း တစ္ခု နဲ ့ ခ်ိတ္မိခဲ့ ၿပီး တံတား ေအာက္ ကား လား ေပၚေရာက္တဲ့ အခါမွာ
လည္း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ တစ္ခုခု နဲ ့ တိုက္မိ ခဲ့ ျခင္း မရွိ တာ က သူ ့ ကို ကံေကာင္း ေစခဲ့ ပါတယ္။

သူ ခုန္ ခ်တဲ့ ေနရာ ဟာ KPE၊PIE နဲ ့ ရွမ္း ရိပ္သာ လမ္းမ လမ္းဆံု ရွိ တဲ့ ေနရာ ေတြ မွာ ျဖစ္ၿပီး
ေမာ္ေတာ္ ယာဥ္ သြား လာ မႈ အရမ္း ရႈပ္တဲ့ ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီမိန္းကေလး ဟာ မေန ့က တနဂၤေႏြ ေန ့က တံတားေပၚ က ေန ခုန္ ခ်ၿပီး သတ္ေသတာ လို ့
ဒီေန ့ ညေန ထုတ္ United Evening News မွာလည္း ေဖာ္ျပ ထား ပါတယ္။ သူမ ဟာ မခုန္
ခ်ခင္ အခ်ိန္ မွာ ကန္ တုန္ ေစ်းေရာင္း ဌာန ရဲ ့ အိမ္အကူ ရွာ ေဖြ ေရး ဧဂ်င္ စီက ထြက္ေျပးလာ
ပံု ရတယ္ လို ့ သတင္း မွာ ေဖာ္ျပ ထား ပါတယ္။

ဂ်င္းေဘာင္ဘီ အျပာ ေရာင္ ၊ အက်ီ အျပာ ေရာင္ တို ့ ကို ၀တ္ ဆင္ထား ၿပီး ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့ အရွိန္
ေၾကာင့္ အသက္ မေသဆံုး ေသာ္လည္း ျပင္းထန္ တဲ့ ထိခိုက္ မႈ ေတြ ရွိ ၿပီး သတိလစ္ ေမ့
ေမ်ာ ေနကာ ျပန္လည္ သတိရရွိ ေအာင္ ေဆးရံု မွာ ကုသ ခံေနရ ပါတယ္။

အဆိုပါ အမ်ိဳးသမီး ခုန္ ခ်ၿပီး သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာ ေနတာ ကို အငွားယာဥ္ ေမာင္းသူ တစ္ဦး က
ေတြ ့ရွိၿပီး ရဲစခန္း ကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္း ၾကား ခဲ့ တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာ လ က ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး ငယ္ တစ္ဦးဟာ လည္း ေလးထပ္တိုက္ေပၚက ခုန္
ခ်ၿပီး ေသေၾကာင္း ၾကံခဲ့ရာ အထ ေျမာက္ ခဲ့ ပါတယ္။
Ref:http://freedomnewsgroup.com/2011/12/12/burmese-gilr-suicide-in-sg/

Wednesday, December 7, 2011

ေဆာင္းႏႇင္းၾကားက ေျမစာပင္မ်ား(Written by ျဖဴႏု၊ ေဇ၀င္းေနာင္)

ေဆာင္းႏႇင္းၾကားက ေျမစာပင္မ်ား(Written by ျဖဴႏု၊ ေဇ၀င္းေနာင္)

တစ္ေဆာင္းသစ္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ။ ေအးျမမႈႏႇင့္အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာမည့္ ေဆာင္းဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါေသာ ကာလသုိ႔၀င္ခဲ့ ၿပီျဖစ္ပါသည္။


ဒီဇင္ဘာတြင္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္၀န္း ေဆာင္း၏အေငြ႔အသက္၊ ေဆာင္း၏သ႐ုပ္သကန္သည္ တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာသည္။ ျမန္မာျပည္၏ အေအးျမဆံုး အရပ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္လည္း ခုိက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေသာ ကာလသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။အျပင္ပန္းရာသီဥတုက ေအးျမလႇပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ရာသီဥတုႏႇင့္ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ေနေသာ ပူေလာင္ေနေသာ ရင္ခြင္အစံုအစံုတို႔ အေၾကာင္းကိုေတာ့ မသိက်ဳိးကြၽံ ျဖစ္ေနမိခဲ့ၾကပါသည္။

ကခ်င္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေဆာင္း၏ အရိပ္အေယာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ျမဴႏႇင္းမ်ား လႊမ္းမိုးေနၿပီျဖစ္သည္။ ျမဴႏႇင္းမ်ားအၾကားတြင္ စိမ္းျမရိပ္ညိဳေသာ ေတာတန္းမ်ား။ အေ၀းမႇ လႇမ္းေမ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္ဟု ျမင္ေကာင္းျမင္ရႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေသအခ်ာၾကည့္ျမင္တတ္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခိုကိုးရာမဲ့ေသာ ဘ၀မ်ားစြာသည္ ရႇင္သန္ခြင့္အတြက္ ကူကယ္ရာ အားကိုးတႀကီး ရႇာေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

''အခု နဂိုရႇိၿပီးသား ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြအျပင္ အခုရက္ပိုင္းမႇ စခန္းသစ္ေတြ ထပ္ေပၚလာတယ္။ ေတာထဲမႇာ စခန္းသစ္ေတြ ေပၚလာတာေပါ့။ စခန္းနဲ႔ လူဦးေရက မမွ်ဘူး။ တခ်ဳိ႕စခန္းေတြက ဖက္နဲ႔ပဲ တဲလုပ္ၿပီးေနရ တယ္။ တခ်ဳိ႕က အမိုးအကာမရႇိဘူး'' ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္အတြင္း ေတာတြင္းစခန္းမ်ားတြင္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ေပးေနေသာ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးက ေျပာျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိုးရာသီအ၀င္ ဇြန္လကစခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္မႇ စခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ျမစ္ႀကီးနား၊ ၀ိုင္းေမာ္...။
ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ပုံမႇန္အားျဖင့္ မိုးရာသီကာလမ်ားမႇာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လို မုိးရြာတတ္ေသာ ေဒသတစ္ခုျဖစ္သည္။ သည္ႏႇစ္လည္း မိုးကေစြႏုိင္အားဆဲ။ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားတို႔သည္ မိုးေရစက္မ်ားအၾကားတြင္ပင္ အိမ္ငယ္မ်ားကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကေလသည္။ စစ္က သူတုိ႔ႏႇင့္ သိပ္အလႇမ္းမကြာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ေသနတ္သံ၊ မိုင္းကြဲသံမ်ားကုိ မၾကားရသည္မႇာ ႏႇစ္အခ်ဳိ႕ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ၾကားခဲ့ၾကရၿပီ။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ဆိုသည္ကို စိတ္၀င္စားဖုိ႔ထက္ သူတုိ႔ဘ၀အေရးကုိ လတ္တေလာ ဘယ္လိုေျဖရႇင္းရမည္ကိုသာ စဥ္းစားခဲ့ၾကရသည္။ အေျဖကား တစ္ခုတည္းသာ။ အိမ္ကိုစြန္႔ခြာဖုိ႔ဟူေသာ အေျဖကုိသာ သူတို႔ရၾကသည္။

သည္လိုႏႇင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ကေလးမ်ားအပါအ၀င္ ကခ်င္၊ ရႇမ္းဗမာတုိင္းရင္းသားမ်ား စသည့္ ေဒသခံတို႔သည္ ေအးခ်မ္းျမဲျဖစ္ခဲ့ေသာ ေက်းရြာငယ္တို႔ကို စြန္႔ခြာလာရသည္။ ကေလးတုိ႔သည္ စာသင္ဆဲျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို ခ်န္ထားခဲ့ၾကသည္။ မိဘတို႔ကေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးဆဲေျမမ်ား၊ အပင္မ်ားကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကသည္။ သည္ေနရာကို သူတုိ႔မၾကာမီ ျပန္ေရာက္ႏုိင္မည္ဟူေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားကို ရင္တြင္ပိုက္လွ်က္။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ မိုးကုန္သည္မႇာၾကာခဲ့ၿပီ။ ေဆာင္းပင္၀င္ခဲ့ၿပီ။ ေကာက္ရိတ္သိမ္းသည့္ ရာသီေရာက္လွ်င္ ျပဳလုပ္ျမဲျဖစ္ေသာ ေကာက္သစ္စားပြဲတုိ႔သည္လည္း အသံတိတ္ဆိတ္ခဲ့ရၿပီ။ အိမ္အျပန္လမ္းမ်ားကလည္း ေ၀းသည္ထက္ ေ၀းခဲ့ရၿပီ။

ကခ်င္ျပည္နယ္အေၾကာင္းကို ေျပာၿပီဆိုလွ််င္ ျမစ္ႀကီးနားကုိ ေျပးျမင္တတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းမႇာေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း အမ်ားစုရႇိရာ၊ အဓိက သက္ေရာက္ခံစားရာ ေဒသသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ေတာင္ပုိင္းမႇာရႇိ ေလသည္။ ဗန္းေမာ္၊ မုိးေမာက္ၿမိဳ႕ နယ္မ်ား၊ အဓိကအားျဖင့္ေတာ့ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္အတြင္းမႇာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမ်ားသည္ နဂိုရႇိၿပီးသားအျပင္ အသစ္အသစ္ပင္ ေပၚေပါက္လာေနၾကဆဲ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္မ်ား၊ ႏႇစ္ျခင္း အသင္းေတာ္မ်ားမႇသည္ ေဘးလြတ္ရာ တိမ္းေရႇာင္ခဲ့သူမ်ား စုေ၀းမိၾကသည့္ ေတာတြင္းတစ္ေနရာအထိ စခန္းတို႔သည္ စုျပံဳက်ပ္ညပ္ေနေပၿပီ။

ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းတို႔ကို အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ ေလးမ်ဳိးေလာက္ ခြဲၿပီးေျပာႏုိင္ပါသည္။ ပထမတစ္မ်ဳိးကေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက အသင့္အတင့္ အဆင္ေျပေသာ စခန္းမ်ား။ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ေမတၱာဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေဖာင္ေဒးရႇင္းႏႇင့္ ပုဂၢလိကအလႇဴရႇင္မ်ား၏ ကူညီမႈကို ေအာက္တိုဘာလက စၿပီးရရႇိခဲ့၍ အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပပါသည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ႏုိ၀င္ဘာလကုန္ပုိင္းမႇာေတာ့ လူဦးေရက ႐ုတ္တရက္ ထိုးတက္လာသည္။ တိုးပြားလာေသာ လူဦးေရကုိ အလ်င္မီ ေအာင္ခ်က္ေကြၽးဖို႔ပင္ ခက္ခဲလာၿပီ။ ''အလႇဴရႇင္တစ္ေယာက္က လႇဴတဲ့ၾကက္သုံးေကာင္ကုိ ဘူးသီးနဲ႔ ေရာၿပီး လူ ၄၂၆ ေယာက္အတြက္ ညေနစာေကြၽးရတာ မ်ဳိးေတာင္ ရႇိပါတယ္'' ဗန္းေမာ္ေဒသခံက ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းက ျမင္ကြင္းကုိ ေျပာျပသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚစခန္းတုိ႔သည္ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ မိုးေမာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေရႊကူၿမိဳ႕နယ္တို႔တြင္ ရႇိေနသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသိမိတ္ေဆြမ်ား အိမ္မႇာ ခုိကိုးေနထိုင္ၾကလ်က္။
ဒုတိယ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း အမ်ဳိးအစားကေတာ့ ေတာတြင္းႏႇင့္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ခိုလႈံေနေသာ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္မႇာ လြယ္က်ယ္စခန္း၊ နမ္ဖူစခန္း၊ ငါေနာင္ပါစခန္းတုိ႔ ရႇိေနသည္။ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း တြင္လည္း ရႇိသည္။ ေရႊကူၿမိဳ႕နယ္မႇာ ခေပါင္း ေတာတြင္းစခန္း၊ မိုးေမာက္ၿမိဳ႕နယ္မႇာ က်ခိုင္ရြာစခန္းတို႔ ရႇိၾကသည္။ ေတာတြင္းႏႇင့္ ေက်းရြာမ်ားက စခန္းမ်ားသို႔ ေနထိုင္စရာႏႇင့္ စားေသာက္စရာမ်ားအတြက္ အသင္းေတာ္ မ်ားက ကနဦးတြင္ ပ့ံပိုးႏုိင္ခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ႏုိ၀င္ဘာလတြင္မူ ပံ့ပုိးရန္ ခက္ခဲလာၿပီ။ လူဦးေရက ထိုးတက္လာသည္။ ရာသီဥတုကလည္း ဆိုးလာသည္။ က်န္းမာေရးအရလည္း စိုးရိမ္ဖြယ္။ ''ေတာထဲမႇာ မုိးရာသီ တုန္းက မွ်စ္ေတြရႏိုင္ေသးေတာ့ မွ်စ္နဲ႔ဆန္ကုိ ေရာခ်က္စားရတယ္။ ဟင္းခ်က္စားတယ္။ အခုေတာ့ မွ်စ္ရာသီလည္းကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ေတာငႇက္ေပ်ာက အူအႏုကုိေတာင္ ခ်က္စားေနရတယ္။ စခန္းေတြမႇာ အမိုးအကာ မရႇိဘူး။ အ၀တ္အထည္လည္း လိုေနပါတယ္'' ေတာတြင္းစခန္းမ်ားသို႔ ေရာက္ရႇိခဲ့သူ ေဒသခံတစ္ဦးက ဆိုခဲ့သည္။

ႏုိ၀င္ဘာလ ေနာက္ဆုံးပတ္မႇာေတာ့ တတိယအမ်ဳိးအစားဟုဆိုရမည့္ စခန္းသစ္မ်ား ႐ုတ္တရက္ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ တ႐ုတ္နယ္စပ္ႏႇင့္နီးေသာ ေက်းရြာမ်ားရႇိ အသင္းေတာ္မ်ား၏ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားႏႇင့္ ပတ္၀န္းက်င္ တြင္ လာေရာက္ခိုလႈံၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ စား စရာမရႇိ၊ ေနထိုင္စရာမ်ား အတည္တက် မရႇိေသး။ စခန္းမ်ားအနက္ အဆိုးရြားဆုံးဟုဆိုရမည္ပင္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ မန္၀ိန္းႀကီးစခန္း၊ အင္ဘာပါစခန္း၊ လနပါစခန္းတို႔တြင္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔မႇာပင္ လူဦးေရ က ၄၀၀၀ ၀န္းက်င္ ရႇိေနသည္။ ေနာက္ဆုံးအမ်ဳိးအစားျဖစ္ေသာ စခန္းမ်ားသည္ ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္တည္ရႇိရာ ေက်းရြာမ်ားႏႇင့္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တြင္ စုစည္းေနခဲ့ေသာ စခန္းမ်ားျဖစ္သည္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ နမ့္လင္းပါစခန္းႏႇင့္ မိုးေမာက္ၿမိဳ႕နယ္က ပရံခူးဒုံစခန္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ တိုက္ပြဲမ်ားက ဆက္လာသည္ျဖစ္၍ စခန္းကို စြန္႔ခြာၾကရျပန္သည္။ နမ့္လင္းပါမႇတခ်ဳိ႕ ဗန္းေမာ္စခန္း ေရာက္လာသည္။ ပရံခူးဒုံစခန္းကအခ်ဳိ႕ လြယ္က်ယ္စခန္းေရာက္သြားၾကသည္။ မေျပးႏုိင္ေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ကေလးမိခင္မ်ားကေတာ့ ေတာတြင္းမႇာ က်န္ေနၾကဆဲ။ လမ္းမသိ၍ကား မဟုတ္။ သိလ်က္ႏႇင့္ လမ္းေပ်ာက္ေနၾကျခင္း။

''အခု ဒီစခန္းေလးမ်ဳိးလုံးမႇာ မေရာက္တာက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲဆိုေတာ့ အဘြားႀကီးေတြ မေရာက္လာဘူး။ အဘိုးႀကီးေတြ မေရာက္လာဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီစခန္းကေနၿပီးေတာ့ လမ္းမႀကီးေရာက္ေအာင္ လာႏုိင္တာ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီတစ္မ်ဳိးပဲရႇိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကယ္ကယ္ရီမႇာမႇ ပင္မလမ္းေတြကေန သြားလို႔မရဘူး။ မိုင္းေထာင္လို႔။ ေမႇာင္ခိုလမ္း၊ သစ္ေတြ ဘာေတြတင္တဲ့ လမ္းကေနပဲ သြားရတယ္။ အနည္းဆုံး ဆိုင္ကယ္မႇာ မထိုင္ႏုိင္တဲ့သူေတြက က်န္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ေရာက္လာတဲ့သူေတြကလည္း မိသားစု တကြဲေတြေပါ့။ ညတိုက္ပြဲျဖစ္ လုိ႔ ေျပးတဲ့အခါက်ေတာ့ အေဖနဲ႔သား ဘယ္ေရာက္ေနမႇန္းမသိ။ အဘြားနဲ႔ေျမး တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေန မႇန္းမသိ။ အေမနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနမႇန္းမသိ ျဖစ္ၾကတယ္''ဟု ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတစ္ဦးက ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက စခန္းမ်ားမႇာလည္း စားစရာ၊ ေနစရာ အခက္အခဲရႇိလာၿပီ။ ေတာတြင္းစခန္းမ်ားမႇာေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာမရႇိၿပီ။ ခိုက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းျမဲျဖစ္ေသာ ေဆာင္းရာသီမႇာ ေတာထဲေနသူတို႔သည္ အမိုးအကာမရႇိေသာ၊ အခင္းတစ္ခုမွ် ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ခင္း ထားရေသာေနရာတို႔တြင္ ညမ်ားစြာ ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းလာရသည္။ ဖက္ႏႇင့္ မုိးကာထားေသာ တဲမ်ားလည္း မရႇား။ မ်ားစြာေသာ ျခင္မ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းႏႇိပ္စက္တတ္ေသးသည္။ မက်န္းမမာ ျဖစ္ၿပီဆုိပါစုိ႔။ ကုသရန္ ေဆးမရႇိ။ရႇိလွ်င္လည္း မလံုေလာက္။
ငႇက္ေပ်ာက အူအႏုကုိေတာင္ ခ်က္စားေနရတယ္။ စခန္းေတြမႇာ အမိုးအကာမရႇိဘူး အ၀တ္အထည္လည္း လိုေနပါတယ္ . .

ကေလးမ်ားကေတာ့ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ စာသင္ႏုိင္ခြင့္ရၾကေသးသည္။ လူမႈေရးကူညီသူမ်ားက စီစဥ္ေပးထားသည္။ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ စာသင္ေပးၾကသည္။ အစားအစာအတြက္ကေတာ့ ပဲျပဳတ္ ဟင္းတစ္ခြက္ ကုိပဲ ကေလးငယ္မ်ားစြာ ၀ိုင္း၀န္းစားေနၾကရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းရႇိေနလွ်င္ပဲ ေက်းဇူးတင္စရာျဖစ္ရသည္။ ယခုအထိေတာ့ စခန္းမ်ားစြာသည္ ဧရာ၀တီျမစ္၏ အေရႇ႕ဘက္ကမ္းမႇ တစ္ဖက္တ႐ုတ္နယ္စပ္အထိ ၀န္းက်င္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ တည္ရႇိေနသည္။ နယ္စပ္ႏႇင့္ေတာတြင္းက စခန္းမ်ားဆီ ကယ္ဆယ္ေရးသြား မည္ဆိုပါစုိ႔။ မူဆယ္ဘက္မႇ ျဖတ္၀င္ကာ တ႐ုတ္ဘက္က ကူးလွ်င္ေတာ့ ကူးႏုိင္သည္။ တျခားလမ္းကေတာ့သြား၍ အဆင္မေျပႏုိင္။ သြားႏိုင္သည္ပဲ ဆိုဦး၊ လူမႈေရးလုပ္ၾကသူတို႔တြင္ ရန္ပုံေငြ မရႇိၾကေတာ့ေပ။ အမ်ားစုက မူလရႇိေသာပမာဏကုိ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ဒီဇင္ဘာကုန္လွ်င္ အကူအညီေပးႏုိင္ဖြယ္ရာ မရႇိၾကေတာ့ေပ။

ယခင္ကေတာ့ အၿငိမ္းစား၀န္ထမ္းမ်ား၊ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ၿမိဳ႕နယ္ေလးမ်ား။ ပညာတတ္လူငယ္တို႔သည္ စီးပြားေရးမဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမ်ားကို စြန့္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္။ ေဒသတြင္းတြင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးသည္ အဓိကလုပ္ငန္း။ ယခုေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ ေသာလယ္ယာေျမမ်ားကိုပင္ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကရသည္။ လာမည့္ႏႇစ္တြင္ စား နပ္ရိကၡာသည္ မေလာက္ငမည့္ဘက္ တြင္ အေလးသာေနသည္။

ေဆာင္း၏ အေငြ႕အသက္မ်ားကေတာ့ ကခ်င္ေတာင္တန္းမ်ားအၾကား လႊမ္းျခံဳေနဆဲ။ ေအးျမျခင္းသည္ ထိုေဒသက ေဒသခံမ်ားအတြက္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေကာင္း မမည္ပါေပ။ ေႏြးေထြးျခင္းကိုေပးေသာ အမိုးအကာမ်ား မရႇိ၊ အ၀တ္အထည္ မရႇိ။ ျပင္ပက ေလကတုိက္ခတ္ႏုိင္ အားဆဲ။ ေမႇာင္ေနသည္ျဖစ္ေသာ ထိုျပင္ပကုိပင္ အကူအညီမဲ့ေသာ မ်က္၀န္းအစုံမ်ားစြာက ေငးေမာေနရသည္။ သူတို႔စြန္႔ခြာခဲ့ရေသာ ရြာေလးမ်ားသည္ သစ္ပင္ရိပ္ မ်ား ၀န္းရံေသာ ရြာကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေတာင္မ်ားအၾကားမႇာ။ လယ္ယာေျမမ်ားက ေကာက္ႏႇံမ်ားသီးမႇည့္လာလွ်င္ ဒါသည္ပင္ သူတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖစ္သည္။ ရြာမ်ားတြင္ ေခတ္၏ အဆင္တန္ဆာမရႇိ။ အီလက္ထေရာ နစ္ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား မရႇိသေလာက္ပင္။ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မရႇိ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ေနေပ်ာ္ခဲ့သည္။ အပူအပင္ကင္းေသာ၊ ေရာင့္ရဲေသာဘ၀မ်ား။ အိမ္ငယ္ေလးမ်ားက ေနေပ်ာ္ခဲ့ေသာအရိပ္မ်ား။ ယခုေတာ့ သူတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ျပန္ႏိုင္မည္ကို ဘယ္သူမွ် မသိႏုိင္ေသး။ လာမည့္ ခရစၥမတ္ႏႇင့္ ႏႇစ္သစ္ကူးသည္ သူတို႔ႏႇစ္မ်ားစြာ သီဆိုခဲ့ေသာ ေတးသီခ်င္းမ်ားထဲကလို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္မည္လား သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း မသိႏိုင္ေသးပါေပ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမမႈ၏ အရိပ္အေယာင္အခ်ဳိ႕ ေဆာင္းႏႇင္းတို႔ႏႇင့္အတူ သက္ဆင္းလာခ်ိန္မႇာ ေျမစာပင္မ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။

Monday, December 5, 2011

ကမၻာႀကီးကို ခါးေစာင္းတင္ထားႏုိင္မႇ ေတာ္ကာက်တယ္(Written by လူထုစိန္၀င္း)

အလဲဗင္းကို ဆူေပးပါခင္ဗ်
တစ္မနက္ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ေနတုန္း နယ္စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ေယာက္ ဆီက ဖုန္းဆိုလို႔ေကာက္နားေထာင္ လိုက္ေတာ့ အရင္ဆံုးၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားျဖစ္တယ္။ အဆက္အစပ္မရႇိ ၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ဘုမသိ၊ ဘ မသိျဖစ္ၿပီး ေၾကာင္သြားလို႔ 'ခင္ဗ်ာ' လို႔ပဲ အာေမဋိတ္ျပဳလုိက္တယ္။

သည္းေျခခိုက္ေတြ ေနာက္မလိုက္ေတာ့
အဲဒီေတာ့မႇဖုန္းဆက္သူက ''ဒီမနက္ထြက္တဲ့ Bi-Weekly Eleven ဖတ္ၿပီးၿပီမဟုတ္လားခင္ဗ်။ ဆရာကေတာ့ ဘယ္လိုျမင္သလဲမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိပ္အထင္ႀကီး ထားတဲ့ Eleven က ဒီလိုသတင္း မ်ဳိးထည့္တယ္ဆိုတာ ယံုေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူး။ Eleven က လူငယ္ေတြကို ဆူေပးဦးမႇျဖစ္မယ္ထင္လို႔ ဆရာ့ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ'' လို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္းရႇင္းျပတယ္။ တိုက္တုိက္ ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီသတင္းဖတ္ၿပီး အုန္းအုန္း ကြၽက္ကြၽက္ေတာ့ျဖစ္သြားဦးမႇာပဲလို႔ ေတြးေတာေနခ်ိန္မႇာ ဒီဖုန္း၀င္လာတာျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ဟာ 'သည္းေျခခိုက္' (Sensational) သတင္းေတြေနာက္ကို မလိုက္ၾကေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္အဆင့္အ တန္းျမင့္ေနၿပီလို႔ ေဖာ္ျပေနတာျဖစ္လို႔ ၀မ္းသာရေသးတယ္။

ေကာင္းေကာင္းခ်ီးက်ဴး
ပဏာမအေနနဲ႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ရႇင္းျပၿပီးေတာ့ သူကဆက္ေျပာပါတယ္။ ''ကြၽန္ေတာ္က Eleven စထြက္ကတည္းက မျပတ္တမ္းဖတ္လာတဲ့ အမာခံပရိသတ္ပါ။ မူတစ္ခု အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားတဲ့ဂ်ာနယ္မို႔ ႏႇစ္သက္ တယ္။ အ၀ါေရာင္သတင္းေဆာင္းပါးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဟုတ္ပါ့ဘုရား၊ မႇန္ပါ့ဘုရား စာမ်ဳိးေတြကင္းရႇင္းလုိ႔ သေဘာက်တယ္။ Eleven ၁၁ ျပည့္ေျမာက္ အခမ္းအနားအေခြကို ၾကည့္ၿပီး Eleven စီအီးအိုေျပာ သြားတဲ့ စကားေတြကို သိပ္အားရတယ္။ ကိုယ့္အ ေပၚက်ေရာက္လာႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ရင္ဆိုင္ၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္တာေတြကို ေျပာသြားတာျဖစ္လို႔ အလြန္ေလးစားသြားတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ဆံုေရကာတာ ကိစၥကေတာ့ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းေလာကမႇာ မႇတ္တိုင္တစ္ခု အျဖစ္ မႇတ္တမ္းတင္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ သတ္မႇတ္လုိက္တယ္။ သတင္းစာမႇာပါတဲ့ အစိုးရရဲ႕ ေပၚလစီေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေ၀ဖန္ေရးသားတာ ဒါပထမဆံုးေတြ႕ဖူးတာပဲ။ အရင္က ဘယ္သူမႇ မေရးဖူးဘူး။

ေကာင္းေကာင္းေ၀ဖန္
သူကခ်ီးက်ဴးစကားေတြအားရ ပါးရေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မႇ သူ မႀကိဳက္တာကိုဘြင္းဘြင္းရႇင္းရႇင္းဆက္ ေျပာတယ္။ Bi-Weekly Eleven ရဲ႕ ေရးသားခ်က္ေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က တစ္ႏုိင္ငံလံုး ေရသန္႔ဘူးေတြ ေရာင္းမေလာက္ ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္တဲ့။ ဒီလို 'သည္းေျခခိုက္' သတင္းေတြ ေရးေနက်ဂ်ာနယ္ေတြမႇာပါရင္ ပရိသတ္က ဒါေလာက္အုန္းအုန္းကြၽက္ကြၽက္ ျဖစ္ခ်င္မႇျဖစ္မႇာပါ။ သူတို႔အထင္ႀကီးေလးစားတဲ့ ဂ်ာနယ္မႇာပါတာဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ယံုၾကည္စြာနဲ႔ အမ်ားလုပ္သလို လိုက္လုပ္႐ံုသာမက၊ နီးစပ္ရာေတြဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာင္ သတင္းေပးမိၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိရေတာ့ သတင္းက တစ္ျပည္လံုးသာမကဘူး ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအထိ ပါပ်ံ႕ႏႇံ႔ေနၿပီ။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဂ်ာနယ္သမားေတြ ေကာင္းေကာင္းဆင္ျခင္ ၾကဖို႔ လူႀကီးေတြက ဆံုးမေပးပါ။ သတင္းမီဒီယာဆိုတာ အင္မတန္ တာ၀န္ႀကီးပါတယ္။ ေကာင္းသတင္းကိုသာ ျပန္႔ေစၿပီး အဆိပ္အေတာက္ အညႇီအေဟာက္ေတြကို မျဖန္႔မိေစဖို႔ ၾကပ္ၾကပ္ႏိႈးေဆာ္ေပးပါ။ ဆရာက Eleven စထြက္ကတည္းက ေရးလာတာဆိုေတာ့ အယ္ဒီတာေတြနဲ႔ ရင္းႏႇီးေနမႇာပါ။ အယ္ဒီတာ လူငယ္ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းဆူေပးပါခင္ဗ်ား။

အသက္ငယ္ေပမယ့္ သတင္းေထာက္ဟာ သတင္းေထာက္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း အျပည့္အ၀ရႇိဖို႔ လိုပါတယ္။ အယ္ဒီတာလုပ္ရင္ အယ္ဒီတာလုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း အျပည့္အ၀ ရႇိရမယ္။ မျပည့္ေသးရင္ ျပည့္ေအာင္ အဆက္မျပတ္ျဖည့္ေနရမယ္။ သတင္းေထာက္တို႔၊ အယ္ဒီတာတို႔ဆိုတာက ကမၻာႀကီးကို ခါးေစာင္းတင္ထားႏိုင္မႇ ေတာ္ကာက်တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္ . . .

ကိုရီးယားကားထဲကလို
သူေျပာတာေတြကို ဂ႐ုစိုက္နားေထာင္ပါတယ္။ အားလံုးမႇန္ပါတယ္။ ပါးစပ္ ၁၀ ေပါက္ပါရင္ ေတာင္ ျပန္ေျပာစရာစကားမရႇိပါဘူး ဆိုတဲ့ ကိုရီးယားကားထဲကလို ေျပာရမႇာပါပဲ။ မႇားသြားပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုတာ ကလြဲၿပီး တျခား ေျပာစရာမႇမရႇိတာ။ အဲဒီေတာ့သူေက်နပ္ေအာင္ ''ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဆူေပးပါ့မယ္'' လို႔ အာမဘေႏၲခံလုိက္ရတာေပါ့။ ဒီေခတ္ဂ်ာနယ္ေလာကမႇာ အသက္ႏႇစ္ဆယ္နဲ႔ သံုးဆယ္ၾကား ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ မ်ားသလို Eleven ဂ်ာနယ္ေတြမႇာလည္း လူငယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေပၚလစီမူ၀ါဒ ခိုင္ခုိင္မာမာခ်ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕လားရာလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ က်င့္၀တ္ပိုင္းဆုိင္ရာေတြမႇာ အျပည့္အ၀ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ႏိုင္ေပမယ့္ အလုပ္ ပိုင္းဆုိင္ရာေတြမႇာေတာ့ 'ေဒါင္ေဒါင္ျမည္သတင္းသမား' ေတြလို႔ေခၚခံရဖို႔ အေ၀းႀကီး လိုပါေသးတယ္။ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားၾကရပါဦးမယ္။

ပိုက္ဆံမေႏႇာေျမာဘူး
သတင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ Eleven က ပိုက္ဆံမႏႇေျမာပါဘူး။ ႏႇစ္စဥ္ အာဆီယံထိပ္သီးအစည္းအေ၀းတုိင္းကို ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ သတင္းေထာက္လႊတ္ၿပီး သတင္းယူခိုင္းတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံက သတင္းမီဒီယာ လုပ္ငန္းေတြကို ေလ့လာဖို႔ သတင္းေထာက္ေလး၊ ငါးေယာက္ကို ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ လႊတ္ေပးတယ္။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမႇာက်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲကိုလည္း ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ သတင္းေထာက္လႊတ္ၿပီး သတင္းယူခိုင္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သတင္းေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖတ္ၾက၊ သိၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္တြင္းသတင္းေတြမႇာေတာ့ အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားဖို႔ လိုေနတာေတြ႔ရတယ္။ ပါသင့္ပါထိုက္တဲ့သတင္းေတြ တျခားဂ်ာနယ္ေတြမႇာပါၿပီး Eleven ဂ်ာနယ္ေတြမႇာ မပါတာမ်ဳိးေတြ ရႇိတယ္။ ဒါ့အျပင္ သတ္ပံုအမႇားနဲ႔ စာအက်အေပါက္ေတြလည္း အပတ္စဥ္ေတြ႔ေနရတယ္။ Eleven လို ဂ်ာနယ္ႀကီးမႇာ ဒါမ်ဳိးေတြ လံုး၀မ ရႇိသင့္ဘူး။

အပတ္စဥ္သတင္းစာ
Weekly Eleven နဲ႔ Bi Weekly Eleven တို႔ဟာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြလို႔ ေခၚေနၾကေပမယ့္ အမႇန္ကေတာ့ သတင္းစာအလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ အပတ္စဥ္ထုတ္ သတင္းစာလို႔ေခၚမယ္ဆို ေခၚႏိုင္တယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမႇာလည္း 'ဆန္းေဒးတိုင္း' တို႔ 'ဆန္းေဒးပို႔စ္' တို႔လို တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ထုတ္ သတင္းစာေတြ ရႇိတာပါပဲ။ ဒီေန႔ ဂ်ာနယ္ဖတ္ပရိသတ္က သတင္းေတြသိခ်င္လို႔ ဖတ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ သတင္းစာသမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ Eleven က သတင္းေတြနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြဟာ သတင္းစာရဲ႕ အဂၤါရပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ''လိုတိုရႇင္း'' ပံုစံ က်စ္လ်စ္သိပ္သည္းမႈ သိပ္မရႇိဘူး။ ရႇည္လ်ားေထြျပားၿပီး ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ ေနတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ စာမ်က္ႏႇာအျပင္အဆင္ ေလးေအာက္ဒီဇိုင္းကလည္း ဆြဲေဆာင္မႈ သိပ္မရႇိဘူး။ ေရာင္စံု႐ိုက္ႏႇိပ္ႏိုင္တာကို အျပည့္အ၀ အသံုးမခ်ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သတင္းဓာတ္ပံုပညာ (ဖိုတိုဂ်ာနယ္လစ္ဇင္) နဲ႔ ေရာင္စံုပံုႏႇိပ္ပညာေပါင္းစပ္ၿပီး သြက္လက္လႇပတဲ့ စာေစာင္တစ္ခုျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။

မ်က္စိပသာဒလႇပဖို႔
သတင္းစာတစ္ေစာင္ရဲ႕အသက္ဟာ အဲဒီသတင္းစာကက်င့္သံုးတဲ့ ေပၚလစီမူ၀ါဒေပၚမႇာ မူတည္တာမႇန္တယ္။ ဒါေပမဲ့သတင္းစာေတြအမ်ားႀကီး ျဖန္႔ခင္းေရာင္းခ်ေနတဲ့ထဲက ေကာက္ယူဆြဲလႇန္ၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မ်က္စိပသာဒလႇပေနဖို႔လည္း လိုတယ္။ လႇဖို႔ဆိုရာမႇာ ခံ့ညားလႇပတာကိုေျပာတာပါ။ ကလက္တက္တက္နဲ႔ လႇတာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းမိတ္ကပ္ပညာ ကြၽမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ဟာ ခံ့ညားလႇပေအာင္ စာမ်က္ႏႇာဖြဲ႔တတ္ရပါတယ္။ မ်က္ႏႇာဖံုးတစ္ခုတည္းလႇ ေန လို႔မျဖစ္ဘူး။ အတြင္းကစာမ်က္ႏႇာတိုင္း လႇေနဖို႔လိုတယ္။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခန္႔တဲ့ ေမာ္နီတာ
ႏိုင္ငံႀကီးေတြက သတင္းစာတုိက္ႀကီးေတြမႇာ စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ တုိင္တန္းမႈေတြကို စိစစ္ဖို႔နဲ႔ တိုက္တြင္းသတင္းစာက်င့္၀တ္ျမဲျမံေစဖို႔အတြက္ အခါမလပ္ ေစာင့္ၾကည့္စည္းၾကပ္ေပးဖို႔အတြက္၊ အမ်ားယံုၾကည္ေလးစားတဲ့ အယ္ဒီတာတစ္ဦးကို အလြယ္တကူ Watch dog လို႔ေခၚတဲ့ Ombudsman အျဖစ္ ခန္႔ထားေလ့ရႇိပါတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမႇာ အတန္းလိုက္ ေမာ္နီတာေတြ ခန္႔ထားတဲ့သေဘာေပါ့။ အခုလည္း Eleven ရဲ႕ ေမာ္နီတာ အျဖစ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခန္႔ၿပီး အျမင္မေတာ္ဘူးထင္တာေလးေတြ ေရးလုိက္တယ္။ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လႇန္ေထာင္းသလို ဆုိပါေတာ့။ သူမ်ားက လာေထာင္းရင္ပိုနာမယ္မဟုတ္လား။ ဒါေလာက္ဆိုရင္ ''Eleven ကို ဆူေပးပါ ခင္ဗ်'' လို႔ ေျပာတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္လည္း ေက် နပ္သြားလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေ၀ဖန္တာႀကိဳဆိုတယ္
လက္ေတြ႔လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔လည္း 'ဆရာက ဒို႔ (တို႔) ကိုေခၚၿပီး ဆူရင္ရလ်က္သားနဲ႔ ခုလိုဂ်ာနယ္ကေနေရးတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး'ဆိုၿပီး စိတ္မကြက္ၾကေစခ်င္ဘူး။ Eleven ဟာ သူမ်ားေတြကိုသာ ေ၀ဖန္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို ေ၀ဖန္တာကိုလည္း အျမဲႀကိဳဆိုတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ပရိသတ္သိေအာင္ျပလုိက္တာလို႔ သေဘာထားေစခ်င္တယ္။ ၿပီးျပည့္စံုသူဆိုတာ မရႇိပါဘူး။ လူတိုင္းမႇားတတ္တာပဲ။ မႇားတာက အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ ရႇက္စရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မႇားတာကိုမႇားတယ္လို႔ ၀န္မခံခ်င္ဘဲ ဆင္ေျခဆင္လက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး မုိးႀကိဳးပစ္တာကို ထန္းလက္နဲ႔ကာသလိုလုပ္ရင္သာ အျပစ္ျဖစ္တာပါ။ မႇားသြားပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာင္မမႇားေအာင္ သတိထားဆင္ျခင္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ စာဖတ္ပရိသတ္က ေက်နပ္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္။

အရည္အခ်င္းျပည့္၀ဖို႔လို
လူငယ္ေတြမို႔ မႇားသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုတာမ်ဳိး မေျပာေစခ်င္ဘူး။ အသက္ငယ္တာႀကီးတာကို စာဖတ္ပရိသတ္က မၾကည့္ဘူး။ ၾကည့္စရာလည္း မလိုဘူး။ ဂ်ာနယ္မႇာ ''ဂ်ာနယ္လစ္''ဆိုၿပီး လုပ္တယ္ဆိုကတည္းက ဂ်ာနယ္လစ္အရည္အခ်င္း အျပည့္အ၀ရႇိသူေတြလို႔ သူတုိ႔ယူဆထားမႇာပဲ။ အသက္ငယ္ေပမယ့္ သတင္းေထာက္ဟာ သတင္းေထာက္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းအျပည့္ အ၀ရႇိဖို႔လိုတယ္။ အယ္ဒီတာလုပ္ရင္ အယ္ဒီတာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း အျပည့္အ၀ရႇိရမယ္။ မျပည့္ ေသးရင္ျပည့္ေအာင္ အဆက္မျပတ္ျဖည့္ေနရမယ္။ သတင္းေထာက္တို႔၊ အယ္ဒီတာတို႔ ဆိုတာက ကမၻာႀကီးကို ခါးေစာင္းတင္ထားႏိုင္မႇ ေတာ္ကာက်တဲ့အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာျဖည့္ဆည္းေနၾကပါလို႔ တုိက္တြန္း လိုက္ပါတယ္။
Ref:http://www.news-eleven.com/